Umieszczenie bliskiej osoby w profesjonalnej placówce opiekuńczej może być najlepszym rozwiązaniem dla Polonii z całego świata, borykającej się z problemem pozostawionych w Ojczyźnie sędziwych rodziców.

Społeczeństwa zachodnie starzeją się, a statystyki demograficzne pikują w dół. Już za 15 lat co czwarty Europejczyk będzie emerytem. Tym samym wzrośnie liczba osób wymagających opieki zewnętrznej, również hospicyjnej. I choć obecnie w domach opieki w Polsce przebywa ok. 100 tys. seniorów,  nasze pokolenie ma szansę powiększyć tę liczbę do 4 mln. Pomimo tych prognoz, w Polsce od lat brakuje publicznego, spójnego systemu opieki senioralnej, przede wszystkim długoterminowej i opartej na specjalistycznych formach rehabilitacji geriatrycznej. Niewydolna opieka społeczna nie jest w stanie zagwarantować wszystkim potrzebującym stałej usługi opiekuńczej, zaś do państwowych domów spokojnej starości latami czeka długa kolejka chętnych. Na szczęście na tę sytuację zareagował rynek prywatny, oferując seniorom wysoki i różnorodny poziom opieki, a ich bliskim - poczucie spełnionego obowiązku wobec sędziwych dziadków czy rodziców.

Rynek senioralny obudził się do życia
Starzejące się społeczeństwo to również starzejąca się rodzina i konieczność podjęcia opieki nad seniorem w szerokim zakresie. Deficytowi rządowych rozwiązań systemowych w sukurs przyszedł rynek. To dzięki środkom prywatnych inwestorów, pożyczkom zaciągniętym przez przedsiębiorców oraz inicjatywie zapalonych, pełnych empatii i pomysłów ludzi powstała nowa jakość na rynku senioralnym – sieć wzorowo funkcjonujących prywatnych placówek opiekuńczych. W całej Polsce działa ich już kilkaset, w każdym praktycznie zakątku kraju. To ich właściciele i pracownicy zmieniają powoli, choć skutecznie, świadomość Polaków na temat opieki geriatrycznej i potrzeb emocjonalnych ludzi starszych. Udowadniają, że starość nie musi być samotna i ponura, i że specjalistyczna i troskliwa opieka nie tylko podnosi jakość życia, ale poprawia zdrowie fizyczne i psychiczne.
- Zdecydowaliśmy się otwierać nasze nowe domy opieki w największych polskich miastach lub w ich pobliżu. Już w czerwcu otworzymy nową placówkę w Warszawie, za chwilę kolejne w Poznaniu, Krakowie, Gdańsku – informuje Beata Leszczyńska, prezes sieci placówek senioralnych MEDI-system. - Chcemy, żeby nasi podopieczni pozostawali w centrum życia społecznego i kulturalnego, żeby ich kontakt ze światem nie ograniczał się do wyglądania przez okno. Zależy nam, żeby jak najdłużej cieszyli się życiem wśród bliskich, znajomych i przyjaciół.

Dzieci wyrodne czy troskliwe?
Kiedy dzisiejsza Polonia w latach 80. czy 90. opuszczała Ojczyznę, miała utrwalony w głowach posępny obraz rynku opieki senioralnej w Polsce – nieliczne, państwowe „przytułki” dla ludzi niedołężnych, zwane oschle „domami starców”. Niedofinansowane  i po macoszemu traktowane przez kolejnych ustawodawców, ośrodki zdarzały się być wylęgarnią patologii i ludzkich dramatów. Umieszczenie seniora w takiej placówce nierzadko wiązało się z trudnym wyborem pomiędzy poczuciem obowiązku wobec starych rodziców, a potrzebą powrotu do normalnego życia zmęczonej rodziny. Powszechny stereotyp „wyrodnych dzieci” powodował, że osoby takie spotykały się z napiętnowaniem ze strony środowiska sąsiedzkiego. Dziś publiczne placówki podwyższyły znacznie standardy opieki, ale wciąż jest ich niewystarczająca liczba. Zaś w ograniczonych lokalnie społecznościach nadal panuje przekonanie, że zapewnienie sędziwym się rodzicom miejsca, nawet w komfortowym domu seniora jest przejawem niewdzięczności wobec nich. Powtarzane zaś przysłowie o tym, że „nie przesadza się starych drzew” daje społeczne przyzwolenie na samotną starość, rozwój niezdiagnozowanych schorzeń i wypadki podczas codziennych domowych czynności. Przy nich brak regularnych ciepłych posiłków czy świeżego pieczywa wydaje się błahostką. Czy jednak kiwający się przez kilka godzin dziennie w oknie samotny, stary człowiek faktycznie czuje się szczęśliwy wyłącznie dlatego, że to jego okno i jego dom?
Stymulowanie wszechstronnej aktywności jest dewizą kieleckiego domu seniora „Aktywni Zawsze”. Jego mieszkańcy, oprócz procedur medycznych, uczestniczą w wielu formach terapii zajęciowej. Część z nich jest słuchaczami Uniwersytetu Trzeciego Wieku. „Studenci” mają do wyboru takie kierunki jak informatyka użytkowa i historia sztuki z elementami malarstwa lub wzornictwa.- Samotna starość jest dramatem. Walczymy z nią. Wystarczy zajrzeć do galerii na naszej stronie internetowej – mówi Dariusz Ździebło, dyrektor domu seniora „Aktywni Zawsze”. – Zamieściliśmy w niej zdjęcia z zajęć dla naszych podopiecznych. Są uśmiechnięci, spokojni i szczęśliwi, przebywając wśród rówieśników i przyjaciół, realizując swoje pasje i rozwijając dawno uśpione talenty.

Dobrze jak w domu? Nie, lepiej!
Prezentowane na naszych łamach ośrodki zapewniają swoim mieszkańcom warunki bytowe o nierzadko wyższym standardzie niż mieli we własnym domu. Często, jak w podwarszawskiej „Józefinie”, każdy pokój jest dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych lub obłożnie chorych. „Józefina” to pierwszy Dom Opieki w Polsce, który przeprowadził certyfikację zgodnie z wytycznymi i standardami Swedish Care International oraz fundacji Stiftelsen Silviahemmet, założonej przez Jej Wysokość Królową Szwecji Sylwię.
Domowy klimat panuje w „Leśnym Domu Seniora” w Piastowie pod Bydgoszczą, który jest połączeniem domu opieki, ośrodka wypoczynkowego wysokiej klasy i luksusowego SPA. Oprócz profesjonalnej opieki medycznej i zaawansowanej rehabilitacji placówka zapewni swoim mieszkańcom cały szereg form aktywności ruchowej i rozrywkowej w opcji all inclusive, oraz prawdziwie domowe warunki pobytu. – Przyszli mieszkańcy mogą wziąć udział w projektowaniu własnego pokoju, np. dobrać kolory ścian czy wybrać wyposażenie, dlatego umożliwiamy przeprowadzkę z własnymi meblami i sprzętami – mówi Katarzyna Wiśniewska, dyrektor „Leśnego Domu Seniora”.
Jak podkreśla Beata Wiśniewska, kierownik „Willi Wiosennej”, i ta placówka dedykowana jest seniorom, którzy szukają towarzystwa, chcą odpocząć od samotności, a jednocześnie mieć poczucie bezpieczeństwa jakie zapewnia odpowiednia opieka na miejscu. - Jesteśmy też miejscem przyjaznym zwierzętom. Wiemy, jak silne więzi łączą seniorów z ich zwierzęcymi przyjaciółmi, dlatego nie stawiamy ich przed dylematem oddania psa czy kota do schroniska. U nas można zamieszkać razem ze swoim pupilem – dodaje Beata Wiśniewska.

Kanada pod Warszawą
Polski rynek opieki senioralnej wkrótce skorzysta z kanadyjskich doświadczeń w tym względzie. Pod Warszawą powstaje Centrum Origin Otwock, pierwszy obiekt w Polsce prowadzony w partnerstwie między kanadyjskim Origin Active Lifestyle Communities a Origin Polska. Uroczyste otwarcie zapowiedziano na 1 września 2018 roku. Nowy dom seniora mieścić się będzie w supernowoczesnym budynku, zaprojektowanym według zasad architektury terapeutycznej. - Specjalną uwagę poświecono projektowi wnętrz w części oferującej program Origin MemoryCare, przeznaczony dla osób dotkniętych różnymi formami demencji, ze szczególnym naciskiem na chorobę Alzheimera. Konfiguracja i wystrój wnętrz, oświetlenie i kolorystyka mają ułatwiać orientację oraz zmniejszać stany napięcia, agresji i depresji – zapowiada Krzysztof Jacuński, dyrektor Origin Polska.
       
Domy niespokojnej starości
W dobrych domach seniora nie ma miejsca na nudę. Część dnia wypełniają zlecone przez lekarzy procedury medyczne oraz zajęcia terapeutyczne. Ale oprócz nich w placówkach dzieje się dużo więcej. Koncerty, występy teatralne czy imprezy wewnętrzne integrują i zaspokajają potrzeby psychiczne seniorów. – Naszym podopiecznym zapewniamy atrakcyjne formy spędzania czasu dzięki zaplanowanym aktywizacjom dostosowanym do możliwości, potrzeb i preferencji każdego z nich. Wspólnie uprawiamy ogródek, wymieniamy się doświadczeniami kulinarnymi, rozwijamy talenty na zajęciach plastycznych i muzycznych, wyjeżdżamy na wycieczki, zwiedzamy okolicę. Dużo się u nas dzieje, a seniorzy to kochają – opowiada Katarzyna Mrozek, dyrektor Domu Seniora Tiliam w Zawadzkiem na Opolszczyźnie. - Tworzymy wspólnie miejsce, gdzie chce się przebywać, w pełni dostosowane do potrzeb osób starszych i niesamodzielnych, zapewniające spokojną, bezpieczną, godną i szczęśliwą każdą chwilę.
– Dla naszych seniorów organizujemy przedstawienia i koncerty i wycieczki krajoznawcze – wyjaśnia Grzegorz Wróblewski, dyrektor podwarszawskiej „Spokojnej Przystani”, dysponującej dwoma obiektami opieki senioralnej. – Postawiliśmy na aktywizację kulturalną i społeczną, i przynosi ona niesamowite efekty. Nasi podopieczni regularnie uczestniczą w zajęciach rehabilitacyjnych oraz plastycznych i muzycznych. Pasjami rozgrywają partyjki w szachy i warcaby, co nas cieszy, ponieważ widzimy jak doskonale podnosi to ich sprawność umysłową, stymuluje procesy poznawcze i relacje społeczne. Daje im to radość, ponieważ wiedzą, że są w bezpiecznym i przyjaznym miejscu.

Dać jak najwięcej
Opieka senioralna to nowa jakość na polskim rynku, więc placówki stale poznają potrzeby swoich mieszkańców i to nich dostosowują swoją ofertę, która ciągle się rozrasta. A to wszystko – by zagwarantować seniorom maksimum wygody i bezpieczeństwa, oraz zapewnić procedury medyczne spowalniające procesy starzenia się.
Znanym Polonii za ocenem, a wciąż nowatorskim rozwiązaniem są w Polsce osiedla senioralne. Taką oferta szczyci się firma Senior Apartments z podwarszawskiej Wiązowny, a motto jej twórców brzmi „Samodzielnie, lecz nie samotnie”. Osiedle assisted living to długo oczekiwana w Polsce współczesna alternatywa dla opieki domowej i domów opieki. Zapewnia kompleksowe wsparcie osób starszych, umożliwia kontynuowanie normalnego, samodzielnego życia na emeryturze i daje członkostwo w społeczności, w której można żyć samodzielnie, nie będąc samotnym. - Oferujemy komfortowe apartamenty senioralne, całodobową dostępność opiekunek, dyżur pielęgniarski, obsługę prywatnego concierge, wyżywienie i dostarczanie zakupów oraz bogaty program aktywności. Jakość życia, jaką zapewnia Senior Apartments jest nieporównywalna z żadną obecnie dostępną formą opieki dla seniorów, a nasze ceny są konkurencyjne – podkreśla Rafał Kunicki, Prezes Zarządu firmy.

Daleko, lecz wciąż w kontakcie
Personel dba o regularne utrzymanie kontaktu pomiędzy pensjonariuszami a ich rodzinami, nawet mieszkającymi za granicą. Dzięki Internetowi oraz kontaktom telefonicznym dzieci czy wnuki seniorów są na bieżąco informowani o stanie zdrowia i kondycji swoich krewnych, zamieszkujących w placówce opiekuńczej. Kuriozalnie – to dzięki trosce kadry i opiekunów rodzina seniora może poznać jego faktyczne potrzeby, które często były tłumione przez długi czas życia w samotności.
- Gdy rodzina seniora mieszka na innym kontynencie, nie może opiekować się bliskim na miejscu, organizacja opieki może wydawać się mocno skomplikowana. Nasza firma ma wypracowane rozwiązania. Możemy pomóc w procesie sprzedaży, wynajmu bądź zamiany mieszkania na dożywocie. Do każdego z naszych seniorów podchodzimy bardzo indywidualnie – podkreśla Marek Kubicki, dyrektor zarządzający Medicover Senior.

Ceny i legendy
Znalezienie dobrego domu seniora to najlepsze rozwiązanie dla Polonii z całego świata, która z różnych przyczyn, najczęściej restrykcyjnych przepisów imigracyjnych nie może sprowadzić do siebie wymagających opieki rodziców. Jednak, obok obawy o społeczny ostracyzm pojawia się druga – o pieniądze.
        O kosztach pobytu w dobrych placówkach krążą legendy, czasami mające niewiele wspólnego z rzeczywistością. Istnieją oczywiście placówki, gdzie koszt pobytu wynosi powyżej przeciętnej. Jednak zazwyczaj średni koszt zamieszkania w profesjonalnym ośrodku waha się w granicach od 3 tys. do 4,5 tys. zł i obejmuje wszelkie świadczenia, usługi i liczne procedury medyczne, niekiedy ze środkami higieny i pieluchami włącznie. Oczywiście koszt pobytu w placówce jest uzależniony od stanu pacjenta, intensywności koniecznej opieki i standardu budynku oraz pokoju, w jakim zamieszkuje.
– Tata wymagał już wsparcia i zasłużył na godną starość, więc ta decyzja była oczywista – mówi zaprzyjaźniona z naszą redakcją pani Anna z Mississaugi, która w Polsce, dzieki publikacji w Gońcu znalazła dla ojca dobrą placówkę senioralną. – Na pokrycie kosztów pobytu przeznaczam dość niską emeryturę taty – 1500 zł, oraz 1000 zł z odnajęcia jego mieszkania. Ja dopłacam zaledwie mój trzydniowy zarobek. To niewiele, zważywszy na fakt, że tata jest tam szczęśliwy, odżył, a ja nie muszę się każdego dnia martwić, czy radzi sobie z codziennymi sprawami.
Zapewnienie seniorowi profesjonalnej opieki w dobrej placówce podnosi również komfort życia, zwłaszcza psychicznego, młodszych członków rodziny. Znika strach i nie dające spokoju pytania gdy mama lub tata nie odbierają telefonu kolejny dzień z rzędu. Gdy zaniepokojona sąsiadka informuje, że starsza osoba nie reaguje na pukanie od dłuższego czasu. Kończą się obawy o to, czy nasz żyjący samotnie dziadek nie zostanie okradziony, oszukany przez zorganizowaną szajkę złodziei lub czy nie podpisze niekorzystnej dla siebie umowy cywilno – prawnej. Placówka opiekuńcza nigdy nie dopuści, by podopiecznym stała się jakakolwiek krzywda i chętnie udzieli porady oraz interwencji w sytuacji, gdy może być zagrożone bezpieczeństwo prawne seniora. Dlatego warto rozważyć, czy starym, spracowanym i stojącym na skraju życia bliskim nie zapewnić godnej starości w miejscu, gdzie z pewnością będą czuć się bezpieczni, potrzebni i szczęśliwi.

Goniec o seniorach
Publikacja ta jest kontynuacją naszego cyklu o opiece senioralnej w Polsce. Polonia kanadyjska coraz częściej szuka możliwości zapewnienia jak najlepszej opieki dla swoich mieszkających w Ojczyźnie rodziców, a ci często wymagają już profesjonalnego wsparcia w życiu codziennym. Przybliżamy więc Państwu to ważne zagadnienie, zachęcając również do odwiedzenia stron internetowych zaprezentowanych w tym dodatku domów seniora. Wszystkie prezentowane przez nas placówki opieki senioralnej są godne polecenia, a ich właściciele to ludzie serdeczni i otwarci na potrzeby innych. Warto zatem zachować ten dodatek, tak jak i kolejne, które pojawią się w przyszłości na naszych łamach, gdyż być może pomogą one w podjęciu decyzji dotyczącej osób bliskich Państwa sercom. 

        „Nie pytamy Cię Panie, dlaczego nam Ją zabrałeś, lecz dziękujemy Ci, że nam Ją dałeś.”

W pierwszą rocznicę śmierci Pani Prezes Haliny Drożdżal, założycielki Koła Pań „Nadzieja”, delegacja członkiń na czele z nową prezeską Anielą Gańczak oraz Wandą Bogusz, Asią Drożdżal, Bożeną Poczyniak i Mariolą Prokopowicz (między innymi) udała się do „The Dorothy Ley Hospice” przy 220 Sherway Drive w Toronto z prywatną  dotacją zebraną wśród naszych pań.

        Tutaj Halina Drożdżal spędziła ostatnie chwile swego życia przed przejściem do wieczności – od 5 do 16 czerwca 2016 roku. To hospicjum to niewielka instytucja obejmująca opieką osoby umierające, będące w ostatniej fazie życia i cierpiące z powodu chorób przewlekłych i nowotworowych, u których zakończono leczenie przyczynowe. Celem jest zapewnienie choremu dobrej jakości życia u jego schyłku. Nie „wieje” tu chłód szpitalny ani zapach chorób czy śmierci. Tu jest spokój, kolorowe ściany i czuje się godność ostatnich  chwil…

        Hospicjum zajmuje się nie umieraniem, lecz godnym życiem do końca...

        Większość chorych chciałaby odejść bez bólu, we własnym domu, w otoczeniu bliskich. Umieranie jest częścią życia. Ten etap, choć najdramatyczniejszy ze wszystkich i niepożądany, powinien być przyjmowany przez nas przynajmniej z taką troską i szacunkiem jak narodziny. „Jesteś ważny, bo TY, to TY. Jesteś ważny do ostatniej chwili swojego życia i zrobimy wszystko, co w naszej mocy, nie tylko aby Ci pomóc spokojnie odejść, ale także byś żył w pełni, aż do końca” –  to jest motto hospicjum… (dr C. Saunders, angielska pielęgniarka, która stworzyła pierwsze hospicjum św. Krzysztofa w Londynie, po  wojnie).

        Nowy zarząd Koła Pań „Nadzieja” wraz z członkiniami nie tylko chciał  uczcić pamięć zmarłej Prezes Haliny Drożdżal, ale też jednocześnie chciał zasilić fundusz na rzecz hospicjum, ostatniego ziemskiego jej domu. I tych ziemskich Aniołów Hospicjum. Znajduje się tam „Ściana Pamięci” z imionami tych, co odeszli. Nasze prywatne datki dały nam symbolicznego srebrnego gołąbka z nazwiskiem zmarłej i z nazwą naszej organizacji, na tej ważnej ścianie, w hołdzie  dla  założycielki, długoletniej  prezeski i wielkiego  ambasadora Koła Pań „Nadzieja”. A dlaczego gołąbek pamięci? Gołąb należy do stworzeń otaczanych najgłębszą czcią. W Mezopotamii czczono go już 4500  lat p.n.e., w Egipcie 2500 lat p.n.e. Jest symbolem duszy ludzkiej, duszy zmarłego, sprowadzania duszy na ziemię, przejścia od życia do śmierci.

        To jest wzruszające i niezwykle doniosłe wydarzenie dla naszego zarządu i dla nas wszystkich. Jest to upamiętnienie niezwykłego człowieka, naszej szefowej, pedagoga, społecznika, wolontariusza i szlachetnego człowieka, przyjaciela, patrioty, człowieka głębokiej wiary i inspektora wielkiej dobroci.

        Ksiądz Jan Twardowski napisał kiedyś: „Można odejść na zawsze, by stale być blisko”. Głęboko poruszająca jest prawda kryjąca się w tych słowach. Halina Drożdżal, wielki prezes, odeszła i z tym musieliśmy się pogodzić. A smutek jest nieodłącznym elementem naszego życia, przenika i wynika z najgłębszych zakamarków ludzkiej duszy. Ale zmarła wciąż może być blisko – nie tylko w prywatnych wspomnieniach o niej jako o człowieku, lecz także w spuściźnie pracy na rzecz dobra dla ułomnych, chorych, biednych, dzieci i wszystkich pokrzywdzonych przez los, którą nam zostawiła.

        Wspomnienia są największym skarbem, który pozostawiają nam bliscy, odchodzący na wieczny odpoczynek. Za pośrednictwem wspomnień możemy wracać do pamiętnych chwil spędzonych razem. Dzięki nim możemy również w szczególny sposób upamiętniać zmarłych.

        „Bo umrzeć to zbyt mały powód, by przestać kochać”.

        Podjęliśmy wyzwanie kontynuowania jej misji, a towarzyszyć nam będzie jej pasja, jej niezłomność, jej odwaga i miłość do dzielenia się dobrem. Czas pasyjnej zadumy wybrałam na napisanie tego artykułu i paru słów o organizacji i o zmarłej Halinie Drożdżal. Czas refleksji, nawrócenia i duchowej przemiany. Czas Wielkiego Tygodnia… Może dla tych, co nie znają, być może nie słyszeli o Kole Pań „Nadzieja” i o jej zmarłej Pani Prezes Halinie Drożdżal? Koło Pań „Nadzieja” – to prężna polonijna charytatywna organizacja, której celem jest niesienie pomocy biednym i potrzebującym w Polsce i w Kanadzie. W tym roku będzie obchodzić 13 lat istnienia. (...) Podobnie jak na palecie artysty, w naszym życiu jest taki kolor, który nadaje mu sens, budzi uśmiech na twarzy drugiego człowieka. Jest to kolor zielony – kolor nadziei, kolor dobra. I to właśnie taką spuściznę pozostawiła po sobie Pani Prezes Halina Drożdżal. Nie na darmo naszym znakiem rozpoznawczym są zielone chusty, które nosimy przy każdym oficjalnym spotkaniu.

        Świat nie był obojętny na jej głos i jej działanie – największym życiowym honorem, zaszczytem i podsumowaniem jej charytatywnej działalności był Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP, który wręczył jej konsul Grzegorz Morawski. 

        Przez 13 lat istnienia organizacji, wielu potrzebujących doznało naszej łaski i dobroci – szczególnie w Polsce. Są to indywidualne jednostki (sparaliżowana dziewczynka, ciężko chora poetka), organizacje, zakony, szkoły, całe rodziny, które pod naszym patronatem i pomocą przetrwały lata ciężkiej niedoli. A jedna nasza akcja pomocy, dla Julki Piskorskiej, na operację jej nóżek, była wsparta także przez papieża Franciszka!!! Czyli nasze dobre czyny są godne na miarę Watykanu i naszego papieża… Piękne…

        Udało się jej uruchomić lawiny dobra, mimo wszystko. Mawiała: „każde dobro wróci do Ciebie”. „No bo jak samemu, powiadała, siąść w Święta, przy suto zastawionym stole, jeżeli się nie zadbało, by ktoś inny też coś na nim miał i nie był sam.” I tak zrodził się pomysł „Wigilii dla samotnych”, organizowanej corocznie przy SPK nr 20, której była wielką patronką. Fundusze na rzecz biednych i potrzebujących pochodzą przede wszystkim z organizowania wspaniałych wycieczek, od prywatnych darczyńców, przez zabawy i loterie. Nasze wycieczki są wspaniałe, z niezapomnianym klimatem, śpiewem, kabaretami, przede wszystkim z nich czerpiemy  fundusze na pomoc biednym. Jak to pięknie jest zwiedzać świat i jednocześnie dokładać cegiełkę pomocy tym potrzebującym??

        Z Kołem Pań „Nadzieja” zwiedziłyśmy już wiele ciekawych miejsc: Alaska, Hawaje, Włochy, podróże morskie po Karaibach i Morzu Śródziemnym itp. Pani Prezes Halina Drożdżal uwielbiała podróżować, silnie agitowała wszystkie panie do wspólnej zabawy podróżowania i miała taką siłę przebicia, że nie można było jej odmówić. I dzięki niej odbyło się tyle  dochodowych wycieczek. Była niezmordowana w pomocy dla potrzebujących. Wszędzie było jej pełno; czy to w Kongresie Polonii, czy w konsulacie, czy na wszystkich imprezach polonijnych. Wszędzie rozgłaszała naszą organizację, nasze wycieczki, nasze sukcesy. A jej uśmiech i pogoda ducha znane były wszędzie.

        W życiu czerpiemy inspirację z różnych źródeł. Ale jest źródło szczególne – źródło wiary. Kto z niego czerpie, potrafi pięknie żyć. I tego mnie nauczyła Pani Prezes Halina Drożdżal. I że służba Bogu przechodzi przez służbę człowiekowi.

        „Ręce, które pomagają, są świętsze niż usta, które się modlą” – to było motto naszej kochanej Halinki.

        A więc popierajmy i wspierajmy tę szlachetną organizację. Jedźmy na nasze wspólne wycieczki, siejmy dobro i róbmy dobro.

        Ja, osobiście, jak myślę o Pani Prezes Halinie Drożdżal, to już słyszę szelest jej skrzydeł i widzę przepiękny uśmiech jej szlachetnej duszy. I jak ona czuwa nade mną. A wszystkie członkinie to były „Halinki dziewczynki”. I tak je wszystkie mocno kochała i nimi się opiekowała. A dla niej chyba największym skarbem jest nieustanna modlitwa w jej intencji i ten gołąbek pamięci na tej wielkiej ścianie w hospicjum… Bóg mówi do nas każdego dnia. Przeważnie wykorzystuje do tego innych ludzi i ich historie. A to jest krótka moja  historia Koła Pań „Nadzieja” i jego założycielki, śp. Haliny Drożdżal… (...)

        A zmarła Pani Prezes Halina Drożdżal nie tylko uszczęśliwiła mnie, ale masę innych ludzi, a w Kole  Pań „Nadzieja” poznałam fantastycznych osób, zawiązały się tam wspaniałe dla mnie przyjaźnie i tam też poznałam wspaniałego człowieka i mojego duchowego przewodnika (Danusia Szwach), Anioła na ziemi… Ja jestem Tobie, Halinko, dozgonnie wdzięczna, że Cię poznałam i że mogłam doznać Twego dobra, że mogłam poznać tylu wspaniałych ludzi i że moje życie jest piękne dzięki Tobie! Odpoczywaj w spokoju!! A światłość wiekuista niechaj Ci świeci, na wieki wieków, AMEN…

Mariola Prokopowicz

Rzecznik Prasowy Koła Pań „Nadzieja” 

przy SPK nr 20, Toronto, ON, 30.03.2018