Brakuje ludzi do pracy  w północnej części prowincji Ontario. 

        Dyrektor naczelny jednej z przodujących organizacji zajmującej się, między innymi, rozwojem prowincji chce, by rząd Ontario stworzył program imigracyjny, który pozwoli zasiedlać północną cześć prowincji.

        Charles Cirtwill, dyrektor Northern Policy Institute zasugerował, że przy tworzeniu nowego programu należy uwzględnić potrzeby imigracyjne północnych rejonów prowincji, które są inne aniżeli w dużych miastach. 

        Obecny program Ontario promuje bardziej zawody wykwalifikowane, kiedy to pozamiejska część prowincji potrzebuje pracowników w zawodach także niewykwalifikowanych kategorii C i D. Cirtwill stwierdził, że nowy program pilotażowy musi odpowiadać potrzebom rynku pracy północnej części Ontario. Potrzebni są kierowcy ciężarówek, pracownicy turystyki, pracownicy produkcji, sprzedaży, pracownicy administracji, pomocnicy itp.

        Nowy proponowany program miałby zatem za zadanie sprowadzić duża ilość pracowników średnio wykwalifikowanych i  niewykwalifikowanych, co dałoby szansę na pracę i emigrację wielu imigrantom, chcącym osiedlić się w północnej części prowincji.

        Co najmniej 1500 imigrantów zostałoby przyjętych rocznie do naszej prowincji, dzięki nowemu programowi. Niż demograficzny w pięciu dużych miastach Ontario: North Bay, Sudbury, Timmins, Thunder Bay i Sault Ste. Marie mógłby być uzupełniony poprzez ułatwienie imigrantom otrzymania wizy pracy oraz prawa stałej rezydencji dzięki nowym przepisom prowincyjnym. Jak wiemy Ontario do tej pory, w porównaniu z wieloma innymi prowincjami, nie daje zbyt wielu możliwości imigracji. Jest zatem szansa, że realia te zmienią się w bliskiej przyszłości.

        Obecnie minister Hussen zapowiedział, że jego departament analizuje tę  możliwość, jednak by stworzyć nowy imigracyjny program w Ontario, potrzeba jeszcze dokładniejszej analizy zapotrzebowań społecznych i ekonomicznych w prowincji.

        Ja często zastanawiam się dlaczego na przykład Ontario nie ma programu dla kierowców ciężarówek, którzy są bardzo potrzebni w prowincji? Miejmy nadzieję, że zmieni się ta sytuacja. Wielu Polaków pracuje jako kierowcy w Ontario,  nie mają  on jednak możliwości zalegalizowania swojego pobytu stałego i tylko dlatego, że prowincja nie posiada specjalnego programu dla kierowców, tak jak jest to od lat w innych częściach Kanady.

Izabela Embalo

licencjonowany doradca

tel. 416-5152022

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

www.emigracjakanada.net

Downsizing nie dotyczy tylko nieruchomości; kiedy dzieci dawno wyszły z domu, a na horyzoncie pojawia się jesień życia i gospodarstwo domowe się kurczy również potrzeby motoryzacyjne są inne -  van, którym woziliśmy całą rodzinę, jest za duży na dwie osoby, nasz SUV pali jak smok, a już nie wyjeżdżamy tak często za miasto... 

        Przydałby się więc samochód tani w eksploatacji ale wygodny, nie za ciasny, do którego łatwo się wsiada no i przede wszystkim nie za drogi. 

        Jedną z takich propozycji jest nowy model Kia Forte rocznik 2019 - model przepracowany od nowa i sprawiający wrażenie samochodu z wyższej półki, niż kompakt, którego cena zaczyna się od 21 tys. dol. Na dodatek, jest to samochód ciekawy, przyjemny w prowadzeniu i oszczędny na benzynie, nawet w jeździe miejskiej.  Forte pali w mieście 7,7 l na 100 km a na trasie 5,9 l. mimo, że jej silnik czterocylindrowy o pojemności 2 l  osiąga moc 147 koni mechanicznych. Tak niskie spalanie to zasługa przekładni CTV, bezbiegowej, która w tym przypadku została zaprojektowana od początku. (Kia nazywa ją ITV Intelligent Variable Transmission). Między innymi obniżono w niej o 8 decybeli hałas w stosunku do poprzedniczki, a także pas, zastąpiono łańcuchem.

        Nie jest to oczywiście samochód sportowy ale też nie cierpi na niedostatek mocy. Wspomniana CTV ma elektronicznie symulowane przełożenia.

        W wersji najniższej Forte kupimy z sześciobiegową skrzynią standardową, niestety niedostępną w wersjach wyższych. „Biegówka” pogarsza niestety zużycie paliwa 

        Samochód jak to bywa w przypadku produkcji koncernów południowowkoreańskich jest bardzo dobrze doposażony; nawet w wersji standardowej posiada oddzielne strefy prawej i lewej klimatyzacji i ogrzewania, a także nadmuch na tylne siedzenia, czy indukcyjne ładowanie telefonów komórkowych. Kabina jest  przestronna ładnie wykończona i plastiki nie sprawiają „czipnego” wrażenia. 8-calowy wyświetlacz daje możliwość nawigacji, ale też oczywiście możemy podłączyć w zintegrowany sposób nasz sprzęt

        Co natomiast co rzuca się w oczy to bardzo nowoczesna, sportowa sylwetka. Opływowy kształt sprawia, że można go uznać za pięciodrzwiowy hatchback. Niektórzy wskazują że sylwetka podobna jest do mercedesa inni  mówią o zapożyczeniach wizerunkowych ze sportowej Kia Stinger  2018. Oczywiście auto ma również wszystkie dzisiejsze „gadżetowe” opcje, jak samodzielne hamowanie przed przeszkodą, utrzymywanie się w środku pasa jezdni, czy adaptacyjny tempomat, choć nie pozwalający na jazdę w korkach stop-and-go, bo można go włączyć dopiero od 35 km/h

        Tak czy owak Forte to bardzo dużo auta za niewielkie pieniądze, w sam raz na downsizing bez zbytnich kompromisów. 

O czym radośnie donosi

Wasz Sobiesław

Burmistrz Mississaugi Bonnie Crombie, poseł do legislatury Rudy Cuzzetto, poseł do legislatury Kaleed Rasheed (Mississauga East-Cooksville), Konsul Generalny RP Krzysztof Grzelczyk, szef KPK oddział Mississauga Les Blaszczak, wiceszef Kongresu KPK oddział Mississauga Eric Szustak i oczywiście wielu działaczy Stowarzyszenia Gdańszczan oraz klubu seniora ze Związku Narodowego Polskiego, a także wielu innych znamienitych gości wzięło udział w sobotę 22 września w uroczystym sadzeniu dębów na stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości w parku Brickyard w Mississaudze, co zorganizowano w ramach inicjatywy miasta Mississauga One Million Trees.  

       Drzewka dęby czerwone i białe (przemawiając konsul generalny Krzysztof Grzelczyk wskazał na symbolikę tych kolorów) dostarczyło nieodpłatnie miasto. Podczas części oficjalnej założycielka i prezes honorowy Stowarzyszenie Gdańszczan p. Zuzanna Stupak otrzymała tytuł ambasadora miasta, który wręczył jej w imieniu prezydenta tego grodu Wojciech Wojnarowicz.

        Kawę i pączki, jak zwykle w takich okazjach organizatorzy zawdzięczali firmie Sweet Temptation.

        Pani Stupak zapewniła, że stowarzyszenie będzie troszczyć się o dęby pomagając miastu w ich utrzymaniu tak, aby nie okazało się że za kilka lat wszystkie uschły. Wskazywała też że w sadzeniu bierze udział wielu ludzi młodych i podkreślała że stowarzyszenie Gdańszczan jednoczy Polaków ponad podziałami. 

        Wszyscy politycy mówili o zasługach społeczności polskiej w Mississaudze, a poseł Cuzetto wspominał, że właśnie w tym miejscu istniała cegielnia, od której park wziął nazwę, a on sam z ojcem jeździł tutaj po cegły. To właśnie pochodzenie terenu dało się nieco we znaki kopiącym dziury pod drzewa, bo łatwo było trafić na kamienie, gruz i glinę. 

        Tak czy owak, drzewko zostały posadzone i teraz pozostaje je tylko doglądać. Aby rzeczywiście stały się symbolem naszego narodowego odrodzenia i rosły mężnie w górę. 

        Burmistrz Bonnie Crombie przypomniała też o zbliżających się październikowych wyborach municypalnych i dodała że jest jedyną w Ameryce Północnej szefową wielkiego miasta o polskich korzeniach; poprosiła zebranych, by tak też zostało na kolejną kadencję. 

        Pogoda sadzącym dopisała, bo było bardzo chłodno, a praca fizyczna rozgrzewała. 

        Przy okazji, podczas rozmowy z konsulem Grzelczykiem zostałem skorygowany,  bo w naszym poprzednim reportażu, z otwarcia Dni Polskich na ulicy Roncesvalles napisałam że nie było przedstawicieli konserwatystów, pomijając w ten sposób lidera federalnej partii konserwatywnej Andrew Scheera, który wystąpił jakiś czas przed premierem Trudeau. Mea culpa. 

(ak)

         Leżałam, majacząc, we dnie i w nocy, aż wreszcie „wylizałam” się z tego, ale tylko częściowo. Straciłam głos na kilka miesięcy. Wreszcie ktoś doradził mamie, żeby ugotowała herbaty z młodych pęków sosny i dawała mi to do picia. Paskudne świństwo, ale pomogło. Powoli odzyskiwałam głos, ale jeszcze do dzisiaj mam plamy na płucach. Lubiłam śpiewać, ale musiałam zaprzestać, bo nawet teraz, podczas silnych mrozów, mam chrypliwy głos. Nadeszła wiosna i potem lato. Chodziliśmy do lasu na jagody, a jesienią na grzyby. Jednego razu przyszliśmy do domu bez grzybów. Powiedzieliśmy ojcu, że tam było dużo grzybów, ale wszystkie robaczywe. Kazał nam wrócić i przynieść te grzyby. Znalazł gdzieś kawałek blachy i na tej blasze na piecu wyłożył te grzyby. Co za widok, jak te robaki szybko uciekały z grzybów. Następnie ugotował te grzyby i mieliśmy niezłą kolację. Od tego czasu nie lubię grzybów.          W Rosji dorastaliśmy bardzo szybko. Rodzice i starszy brat pracowali w kopalni dniami a nawet nocami, dlatego na nas dzieci spadła odpowiedzialność na prace w domu. Szczęście, że Helenka zawsze lubiła pracować w kuchni. Ona teraz gotowała, oczywiście, jeśli było coś do gotowania. Ona także prała te „szmatki”, które nam jeszcze zostały. Mogliśmy tylko śnić i marzyć o mięsie, mleku czy maśle a jedynie zadowolić się tym, co było dostępne. Ale nie było tak tam dużo. Moim zadaniem było wystawanie w kolejkach by kupić jakiś chleb, jeżeli przywieźli go do sklepu, czy pobranie zapracowanych pieniędzy.

        Nareszcie przyszła niespodziewana wiadomość. Niemcy zaatakowali Rosję Sowiecką! Pomimo przechwałek, Stalin nie miał ani wojska ani dostatecznie broni. Zadecydował jednak, by użyć tych Polaków tych, którzy jeszcze pozostali przy życiu, i uformować Polską Armię do pomocy do walki z Niemcami. Polski generał Władysław Sikorski przyjechał z Londynu do Moskwy i uzgodnił ze Stalinem utworzenie Wojska Polskiego w Sowietach. Ojciec dowiedział się, że na południu zaczyna się formować Polskie Wojsko.

         Rosjanie zamknęli obóz, w którym przebyliśmy, ponownie załadowali nas do bydlęcych wagonów, i tak pojechaliśmy do Kazachstanu. Pozwalali wyjechać całym rodzinom. Jechaliśmy w gorszych warunkach niż przedtem. Niewiele mieliśmy do zabrania ze sobą; o głodzie i chłodzie, ale wyjechaliśmy. Po przyjeździe na miejsce, ulokowali nas w lepiankach, że mieliśmy tylko jakiś dach nad głową. Wokół równina, jak okiem sięgnąć. Ani jednego drzewka. Jedno dobre, że było ciepło, że nie musieliśmy już marznąć. Na opał zbieraliśmy suchą trawę. 

        Niedaleko był kołchoz, (państwowe gospodarstwo rolne) gdzie uprawiano buraki cukrowe. Pewnego razu staliśmy koło drogi patrząc jak furmani wieźli buraki do gorzelni. Jeden burak spadł z wozu podnieśliśmy i zanieśli do naszego lokum-lepianki. Kiedy ojciec to zobaczył i gdzieś znowu „wytrzasnął” kawałek blachy, zrobił tarkę, utarł tego buraka i mieliśmy wspaniałe placki buraczane na kolację. Od tego czasu staliśmy koło drogi a furmani zrzucali nam po kilka buraków. To nas uratowało od śmierci głodowej. 

        Cukier, zawarty w tych burakach,  dobrze nas wzmacniał. Wiele rodzin zmarło tam śmiercią głodową. Najgorszy był brak  wody. Pragnienie dawało się bardzo wszystkim we znaki. Wreszcie ojciec dowiedział się, gdzie się formuje polskie wojsko. Obydwaj z bratem Staszkiem wstąpili do wojska. Rosjanie przyobiecali ojcu, że oni się zajmą pozostałymi członkami rodzin. Po kilku tygodniach oczekiwania mama posłała mnie z bratem Mietkiem na poszukiwanie ojca. Szliśmy cały dzień, aż wreszcie znaleźliśmy ojca już w pociągu, gotowego do odjazdu do Persji. Tylko kilka minut, a nie spotkalibyśmy ojca, wtedy pozostalibyśmy w Rosji i na pewno pomarli tam bez jego opieki i zaradności. Dowiedziawszy się, co się dzieje, wyskoczył jeszcze z wagonu i - 32 - pobiegł do komendanta obozu z zażaleniem. Komendant kazał nam natychmiast wracać i powiedzieć mamie, żeby nas jak najprędzej przyprowadziła się do obozu. Znowu w nocy wracaliśmy z Mietkiem bez jedzenia i wody tak, że Mietek zemdlał mi w drodze drodze. Można sobie wyobrazić, co ja wtedy przeżywałam. Ale Opatrzność Boża czuwała nad nami. Jasny księżyc świecił i jakoś szczęśliwie powróciliśmy do naszej lepianki. Rano, mama zebrała nas wszystkich i udaliśmy się do wspomnianego obozu. Tam ulokowali nas, dzieci w sierocińcu, a mama, aby ułatwić wyjazd do Persji musiała  wstąpić do wojska. Brat Mietek był za młody, aby być przyjętym do wojska, dopisał sobie rok do metryki, wstąpił do kadetów i wyjechał do Egiptu. Nas dzieci porozdzielali według wieku, ale mimo to udało się nam być w tym samym budynku. Sierocińcem opiekowali się wojskowi, Polacy. Pewnego dnia dali nam do jedzenia mięso z puszki konserwowej i arbuzy. To jedzenie pomieszane z brudną, żółtą wodą z otwartego zbiornika, doprowadziło nas wszystkich do strasznej choroby. Wiele dzieci zmarło wtedy na dezynterię. (Po latach, gdy byłam na zjeździe we Wrocławiu, podszedł do nas człowiek, który przyniósł kilka kartek z nazwiskami dzieci, sierot. Rodzice przyczepiali karteczki z nazwiskami tych dzieci w nadziei, że może kiedyś ktoś się tymi dziećmi zaopiekuje. Wiele dzieci tam pomarło i on był jednym z tych, którzy co rana wynosili ciała tych zmarłych w nocy. Niektóre z tych dzieci, co przetrzymały tę - 34 - biedę, były adoptowane przez rodziny w Nowej Zelandii, nigdy nie pamiętały swoich rodziców ani nazwisk.) Mnie udało się przetrwać, ale chorowałam bardzo ciężko. Utraciłam dużo krwi i dlatego traciłam siły.