Wielu dorosłych może nie zdawać sobie sprawy, jaką atrakcją dla dzieci jest przejazd pociągiem. Nasze dzieci za każdym razem, gdy jesteśmy w centrum Toronto, aż się rwą, żeby pójść na dworzec Union, a potem niemal z zapartym tchem patrzą na potężne sapiące lokomotywy.

        W ostatnią niedzielę mój mąż zrobił nam niespodziankę. Na początku powiedział, że wybierzemy się na spacer nad jezioro Ontario. Potem jechaliśmy metrem aż do stacji Main Street. Po wyjściu na powierzchnię od razu zauważyłam drogowskazy kierujące podróżnych na GO Danforth i powoli zaczęłam podejrzewać, dokąd jedziemy. Gdy kupowaliśmy bilety w automacie, Ania i Jacek nie mogli uwierzyć, że pojedziemy pociągiem GO.

        A pojechaliśmy tylko kilka stacji na wschód, do Rouge Hill. W tamtej okolicy tory biegną praktycznie przy samym jeziorze, które ma szmaragdowo-niebieski kolor. Aż miło wysiąść i powędrować. Na Great Lakes Waterfront Trail wchodzimy zaraz po zejściu z peronu. Za chwilę wygodna ścieżka dochodzi do jeziora. Przechodzimy przez mostek, mijamy kolejne usypane z kamieni falochrony, przechodzimy przy stromym klifie. Po jeziorze pływają bernikle kanadyjskie, które co jakiś czas z głośnym gęganiem podrywają się do lotu. Są też atrakcje nieprzyrodnicze – przejeżdżające co jakiś czas pociągi GO i Via Rail oraz widok na elektrownię jądrową w Pickering.

        Po niecałych dwóch kilometrach dochodzimy do ujścia rzeki Rouge, która teraz jest jeszcze zamarznięta. Na silnym wietrze szumią suche szuwary. Przechodzimy pod mostem kolejowym, potem kładką dla pieszych, i już jesteśmy na drugim brzegu w punkcie widokowym. Tu zarządzamy odwrót. Przyspieszamy kroku, w drodze powrotnej wieje nam w twarz. Aż miło się potem schronić w pociągu.

Katarzyna Nowosielska-Augustyniak

        Nadal trwają losowania programu wizy pracowniczej dla młodych osób – IEC. Miejsc jest już mało, a pierwsze wizy zostały już przyznane młodym Polakom, starającym się o zezwolenie na zatrudnienie w Kanadzie.

        Chciałabym jednak przypomnieć, jak wykorzystać wizę pracy, tak aby przyniosła ona pożytek imigracyjny. Przede wszystkim osoba chcąca skorzystać z programów pobytowych federalnych powinna znaleźć zatrudnienie w tak zwanym zawodzie wykwalifikowanym (zawody grupy OAB). Kanadyjską kwalifikację zawodową można sprawdzić, zapoznając się z Narodową Klasyfikacją Zawodów NOC.

        Wiele wykonywanych przez przyjezdnych na program zatrudnia się w pracy niewykwalifikowanej, bo takie tylko znajdują możliwości zatrudnienia, ale to niestety nie zawsze daje szanse na pobyt, zwłaszcza dla osób w prowincji Ontario lub dla chcących starać się o pobyt poprzez tak zwany Express Entry. Na przykład, zawód osoby sprzątającej, opiekunki do dzieci czy sprzedawczyni w sklepie nie jest zawodem wykwalifikowanym. W innych prowincjach istnieją programy dla pracowników półwykwalifikowanych lub niewykwalifikowanych, trzeba zatem sprawdzić, co oferuje prowincja. 

        Zatrudnienie, posiadając wizę IEC, daje możliwości zdobycia doświadczenia zawodowego, co może w późniejszym czasie być też użyte ponownie w programie IEC, ale w innej kategorii, np. młodych profesjonalistów. Na przykład, ktoś otrzymał pracę w sklepie jako sprzedawca. Został zatrudniony w Kanadzie, posiadając wizę pracy wakacyjnej programu IEC. Następnie bierze udział ponownie w tym programie, ale już w kategorii młodych profesjonalistów i zatrudnia się na stanowisku kierownika (supervisor), co w stanowi już zawód wykwalifikowany. I dalej, osoba taka może skorzystać z przedłużenia kontraktu pracy i uzyskania dalszej autoryzacji pracy, co może w efekcie końcowym przyczynić się do otrzymania pobytu stałego dzięki uzyskaniu wystarczającej liczby punktów (Express Entry) lub w programie nominacji prowincji. Przypominam, że nominacja prowincji daje kandydatowi na pobyt bonus aż 600 punktów, a zatem kandydat ten jest zaproszony do złożenia podania o pobyt stały w pierwszej kolejności.

IZABELA EMBALO 

licencjonowany doradca imigracyjny

tel. 416-5152022

www.emigracjakanada.net

        Z Botswany skierowaliśmy się do Zimbabwe, kraju, który ma znakomity klimat dla rolnictwa. Kiedyś był spichlerzem Afryki i Europy. Do listopada 2017 roku był rządzony przez dyktatora Roberta Mugabe (93) i jego żonę Grace Mugabe (52). W przeszłości większość ogromnych farm należałoa tu do białych rolników, którzy przyczyniali się do rozkwitu tego kraju. Po dojściu do władzy Robert Mugabe często używał określenia „dobry biały to martwy biały”. Wielu farmerów straciło życie, wielu uciekło, pozostawiając dorobek wielu generacji. Kiedy to się wydarzyło, nagle okazało się, że spichlerze nie chcą się same zapełniać. Nie ma czym żywić nie tylko zwierząt, ale i ludzi. Głód i korupcja zapanowały w tym niegdyś zasobnym kraju. Nieprawdopodobna inflacja na skalę astronomiczną. Będąc w Zimbabwe, kupiłem kilka banknotów lokalnej waluty. Nominał na przykład wartości 20 miliardów dolarów (lokalnych) jest mniej wart niż 1 dolar amerykański. Aż dziwne, że taki prezydent utrzymał się przy władzy przez 37 lat. Jego powszechnie znienawidzona żona znana jest z bardzo twardej ręki i bezwzględnego traktowania ludzi. 

        Mugabe przez lata kradł pieniądze i lokował je w innych krajach. Sprzedawał koncesje na surowce naturalne za łapówki (głównie Chińczykom). Został odsunięty od władzy przez wojsko w listopadzie 2017 (tuż przed naszym przyjazdem do tego kraju). Motorem stojącym za tym posunięciem jest były wiceprezydent Emmerson Mnangagway. Mieszkańcy mają nadzieję na zmiany, ale czy ktoś, kto był prawą ręką prezydenta i kolegą z tej samej partii, jest w stanie to zrobić? 

        Najbardziej zastanawiające jest to, że tak jak przeczytałem kilka dni temu, Robert Mugabe staje ponownie na czele innej partii i planuje powrót do władzy! To, co się dzieje w polityce, jest też gołym okiem widoczne „na ulicy”. Już sama granica wygląda na „wymagającą odświeżenia”. Drogi są zniszczone, wszędzie widać potrzebę inwestycji. 

        Zbliża się kolejna rocznica Czynu Zbrojnego Polonii Amerykańskiej i Kanadyjskiej i z tej racji Doroczna Pielgrzymka do Grobów Żołnierzy Generała Józefa Hallera w Niagara-on-the-Lake w Ontario. Tradycyjnie uroczystość odbywa się w drugą niedzielę czerwca i znana jest jako „Polska Niedziela w Niagara-on-the-Lake”; w tym roku będzie obchodzona 10 czerwca pod hasłem Jubileuszu 100-lecia Odzyskania Niepodległości Polski.

        Na uroczystości najliczniej przybywają Amerykanie i Kanadyjczycy o polskich korzeniach, by oddać hołd i zamanifestować żywą pamięć o ponad 22 tysiącach polskich ochotników, którzy ruszyli na pomoc Ojczyźnie, w czasie gdy Polska stanęła przed szansą odzyskania niepodległości po ponad wiekowej niewoli. Tu, w NOTL, w latach 1917–1919 znajdował się Polski Wojskowy Obóz Szkoleniowy („Obóz Kościuszki”), gdzie młodzi ochotnicy z USA i Kanady odbywali szkolenie wojskowe, by móc dołączyć do Błękitnej Armii Hallera we Francji, a następnie walczyć w obronie Polskiej Ziemi oraz kształtu jej granic. Nie wszystkim jednak dane było zrealizować swoje marzenia o walce za Ojczyznę i spełnić sen o Wolnej i Niepodległej Polsce. Wielu z nich nie przetrwało trudów obozowych; 40 rekrutów zmarło na panującą w okolicach Niagary grypę hiszpankę, w tym 25 z Nich zostało pochowanych na cmentarzu w NOTL, dokąd co roku pielgrzymujemy.