czyli znaki czasu, które nie mogą cieszyć katolika

W miejscowości Merlin (najbliższe miasteczko to Tilbury przy autostradzie 401), a dokładniej nieco na uboczu, w sąsiedztwie kościoła św. Patryka, znajduje się sanktuarium Matki Bożej Różańcowej należące do diecezji London.
Przypomnę tylko, że wcześniej istniało w St. Marys (w pobliżu London) w latach 1954–1998. Na terenie należącym do parafii św. Patryka pierwsze roboty wykonano w 1995 r., dzisiaj pielgrzymi mogą się modlić na czterech trasach: różańcowej, świętych, Drodze Krzyżowej i, ostatnio dodanej, trasie Matki Bożej, przy której znajdują się figury Maryi m.in. z Fatimy, Lourds, Gwadelupy czy Knock. Ta ostatnia pochodzi z Irlandii i związana jest z objawieniami, które miały miejsce w okresie wielkiego głodu w Irlandii.
I może jeszcze jeden fakt, niezwykle ważny i dający do myślenia, otóż sanktuarium opiekują się księża pochodzący... ze Sri Lanki (dawniej Cejlon), ze zgromadzenia rosarian, a ontaryjska placówka jest ich pierwszą poza rodzinną wyspą i Indiami. Takie znaki czasu mamy, niestety, nie tylko w diecezji London.
Do Merlin wybrałem się z rodziną 15 sierpnia: najpierw msza w kościele św. Trójcy, później wyjazd do sanktuarium. Nie muszę dodawać, dlaczego pojechaliśmy – w Polsce 15 sierpnia to wielkie święto: religijne i państwowe.
To święto Matki Bożej Wniebowziętej i Żołnierza Polskiego w rocznicę cudu nad Wisłą.
Nie wiem dlaczego, ale nie przyszło mi do głowy, że w sanktuarium tego dnia może być tłoczno... ale, prawdę mówiąc, na stronie internetowej nie znalazłem żadnej wzmianki, że 15 sierpnia do sanktuarium przybędzie kilkaset osób, a uroczystą Mszę Świętą odprawi ordynariusz diecezji London, ks. Ronald Fabro. Nie ukrywam, że była to dla nas wspaniała niespodzianka, program uroczystości przewidywał mszę na świeżym powietrzu, procesję różańcową, wspólny lunch.

Bp Fabro i ksieza opiekujacy sie sanktuarium. procesja na rozpoczecie Mszy sw.

Dla mnie zaskoczeniem było, że w dniu powszednim zebrało się w sanktuarium tak dużo wierzących, ale było to też optymistyczne, że duch religijny jeszcze w narodzie (kanadyjskim) nie obumarł!
Dodatkowym elementem uroczystości było podziękowanie Bogu za 10 lat posługi biskupiej przez celebransa, ks. Fabro.
15 sierpnia 2002 r. ks. Fabro został biskupem London i dokładnie w dziesiątą rocznicę sakry biskupiej modlił się w maryjnym sanktuarium w Merlin.
Myślę, że taka rocznica to okazja do pewnego podsumowania, może nie tyle posługi księdza biskupa, a nie ukrywajmy, że przypadła na bardzo trudne lata stanu Kościoła w diecezji London, a poprzez to i stanu Kościoła w ogóle, bowiem to, co obserwujemy na swoim podwórku, ma miejsce i w innych diecezjach.
Brak księży, odchodzenie wiernych od Kościoła, skandale pedofilskie, sytuacja finansowa, likwidowanie – czyli konsolidacja, parafii. To tylko kilka problemów, z którymi ordynariusz musi się borykać. Na pewno najboleśniejszy problem to seksualne zboczenia niektórych księży, czego niechlubnym symbolem pozostanie ks. Sylvester, który przez kilkadziesiąt lat przenoszony był z parafii do parafii i krzywdził kolejne dzieciaki. Trzeba byłoby potrząsnąć poprzednikiem ks. biskupa Fabro, ks. biskupem Johnem Sherlockiem, który stał na czele diecezji w latach 1978–2002. Rozumiem, że to dzisiaj staruszek, ale w latach swoich rządów – tak uważam – przynajmniej się domyślał, jakim draniem jest jeden z jego kapłanów. Ale... pod dywan wszystko, a kiedy wrzód nabrzmiał i pękł, nie tylko diecezją London zatrzęsło. I właściwie nie dziwię się, że tak wiele osób odeszło od Kościoła, chociaż z drugiej strony, co ma piernik do wiatraka, prawda? Niemniej jednak i diecezja London płaci ogromne sumy w ramach odszkodowań za czyny księży; są to milionowe sumy i poważnie obciążają budżet diecezji. Mówił na ten temat księdza biskup w kościele św. Urszuli w Chatham, 16 sierpnia 2007 r.
Jeżeli ktoś jest zainteresowany tym tematem – może wejść na stronę internetową diecezji i znajdzie tam garść informacji.
Wspomniałem o braku księży, a przede wszystkim o braku powołań: czyż nie jest znakiem czasu fakt, że musimy sprowadzać kapłanów spoza Ameryki Północnej? Bodaj w ubiegłym roku ukazał się liczący 65 stron dokument opisujący stan dzisiejszy diecezji i sugerujący, czego się można spodziewać w najbliższych latach.
Może podam niektóre liczby. Diecezja London liczy około 450 tys. wiernych, ale w niedzielnej mszy bierze udział zaledwie 14 proc. katolików; jest to spadek o blisko 4 proc. w okresie ostatnich trzech lat. Ogromnie spadła liczba chrztów, bierzmowań, zawartych małżeństw, przyjętych I Komunii Świętych.
W roku 1991 pracowało w diecezji 178 księży, obecnie jest ich około 100 i średnia wieku jest coraz wyższa. Dodam, że np. młody, bardzo dobrze się zapowiadający kapłan, ks. Karol Maciejewski, ze względów rodzinnych powrócił w tym roku do Polski. Prognozy mówią, że w roku 2025 posługiwać będzie 73 kapłanów i połowa z nich będzie spoza Ameryki Północnej. Przykładem są nasi księża czy prowadzący sanktuarium w Merlin Hindusi. We wspomnianym roku 2025 na jednego kapłana przypadać będą dwie – trzy parafie i będzie to reguła. Oczywiście i obecnie księża prowadzą po dwie parafie, ale nie jest to jeszcze zasadą.
Jeśli weźmiemy pod uwagę liczbę parafii, to w roku 1975 istniało 175 parafii, a obecnie około 120.
Na przykładzie Windsor mogę podać nazwy parafii, które przestały istnieć: kościół św. Tomasza, to dzisiaj fragment domu pogrzebowego, św. Józefa przejęli Chińczycy, ale nie chrześcijanie. I tak dalej.
Jeśli weźmiemy pod uwagę sytuację finansową poszczególnych parafii, ogólnie nie jest źle, dobrze sobie radzą parafie polonijne, np. windsorska św. Trójcy miała w 2010 r. blisko 23 tys. dol., Matki Boskiej Zwycięskiej w Chatham zaledwie 900 dol., a Matki Boskiej Częstochowskiej w London przeszło 23 tys. na koncie.
Są też takie (około 20), które toną w długach, jak np. Assumption w Windsor, mająca w 2010 r. 352 tys. długu. Zastanawiam się, czy to chodzi o parafię Our Lady of the Assumption? Jeśli tak, to dodajmy, że jest to matka kościołów w Ontario: najstarsza parafia, założona w 1767 r. na terenie obecnego Windsor. Domyślam się, że długi biorą się stąd, że wiernych nie ma, a kościół wymaga pilnego i bardzo kosztownego remontu.
O tym, że pieniędzy brakuje, można się przekonać np. w Merlin, gdzie przed laty zdjęto kościelną wieżę, a piękny dzwon ustawiono na trawie. Ma piękny głos, pozwoliłem sobie kiedyś na próbę... Inny przykład, to kościół św. Anny w Tecumseh, co prawda dzwony już wróciły na swoje miejsce, ale kopuła wciąż stoi obok kościoła. Musimy jednak pamiętać, że remonty są cholernie kosztowne. Kiedy przystępowano do generalnego remontu kościoła św. Trójcy w Windsor, zakładano, że 2 miliony wystarczą na wszystko, na rozbudowę świątyni i plebanii. Dzisiaj chyba możemy mówić, że koszty wzrosły co najmniej dwukrotnie i gdyby nie pomoc kilku bogatych sponsorów, to nie wiem, jak by się to skończyło. Zresztą zbiórka na pokrycie długu wciąż trwa.
Nie są to łatwe lata dla pasterza diecezji London, ale kłopoty mają także inni, cały Kościół zmaga się ze sprawami, które nigdy nie powinny mieć miejsca.

Kiedy przed laty zapytałem ks. abpa Michalika o kwestie homoseksualne, pedofilię – a było to jeszcze przed ogromnym nagłośnieniem tych spraw – spojrzał na mnie z takim oburzeniem, że natychmiast powiedziałem, że tego pytania nie było... Nie zadałem ja, zadali inni, i to w taki sposób, że Kościół ustami samego papieża musiał zabrać głos.
Papież Jan XXXIII, w konstytucji apostolskiej zapowiadającej Sobór Watykański II, pisał m.in.: "Podoba nam się położyć największe zaufanie w Bożym Zbawicielu... który wzywa nas do rozpoznania znaków czasu tak, że wśród ciemności widzimy liczne objawy wydające się oznaczać lepsze czasy dla Kościoła i rodzaju ludzkiego".

Znaki, o których mówił papież, miały być zapowiedzią lepszych czasów... Miało być lepiej, a jest, jak jest, i chyba ostatni sobór przez postawienie człowieka w centrum uwagi w jakiś sposób przyłożył do tego rękę. Ale jak mi powiedział ks. bp Dydycz, kiedy trąciłem strunę soborową, to pan myśli, że jak się zebrało dwa i pół tysiąca ojców soborowych, to Duch Święty ich nie oświecał?
Leszek Wyrzykowski
Windsor

Z nastaniem lat osiemdziesiątych setki tysięcy młodych Polaków opuściło PRL. Los wiódł każdego własnym szlakiem, często wyboistym. "Czy było warto?" to współczesna odyseja, która wiedzie przez trzy kontynenty, a dzieje bohaterów są jak pociąg w podróży – jadą w nim osobliwi podróżni, mijają się, schodzą i rozchodzą życiowe drogi poszukiwaczy dobrobytu i sensu życia. To książka o Kolumbach lat 80. – ryzykantach, którzy mieli odwagę wystawić się na próbę. Czy znaleźli to, czego szukali? – taki opis zamieścił wydawca książki "Czy było warto? Odyseja dżinsowych kolumbów" Liliany Arkuszewskiej – Polki od 30 lat mieszkającej w Kanadzie.
Książki o nas, pokoleniu emigracji lat 80., którego losy w przeważającej mierze pozostają nieopisane. Niech więc poniższa rozmowa z Autorką będzie też zachętą dla innych, by poszli jej śladem.
Książkę można kupić w Toronto m.in. w księgarni Polimexu przy Roncesvalles Ave.

– Pani Liliano, skąd taka potrzeba, by napisać książkę; to Pani pierwsza książka?

– Tak to jest mój debiut, tę książkę napisałam właściwie 4,5 roku temu, chociaż sama idea zrodziła się...– jak to w życiu bywa, gdy są jakieś wstrząsy, napływ emocji. Pomysł zrodził się w przykrej sytuacji, byłam bardzo rozczarowana i oszukana Kanadą – wtedy mi przyszło to głowy, że muszę o tym napisać. Miałam wspaniałą pracę, to było moje życie, pewnego dnia przyjechałam z wakacji pełna entuzjazmu i wręczono mi wypowiedzenie. 

– Ale książka obejmuje o wiele szerszą tematykę, jest o losie ludzi, którzy decydują się skoczyć na głęboką wodę, wyjechać daleko. I zadaje Pani pytanie, czy było warto...

– Potem wszystko się odmieniło, ponownie dostałam świetną pracę i nie miałam czasu przez 15 lat. Po 15 latach poczułam, że się w zawodzie wypaliłam, już mam dosyć, przyszedł moment... I przez trzy kolejne lata pisałam codziennie. Kiedyś przeczytałam, że trzeba pisać codziennie, nawet klepać w klawisze, miałam więc takie sytuacje, że się zatykałam, nie wiedzialam, co dalej, i wtedy klepałam w te klawisze.

– Książka jest o ludziach, którzy wyjeżdżali w latach 80. z tą świadomością, że już do kraju nie wrócą, że jeden rozdział życia zostawiają bezpowrotnie za sobą i zaczyna się nowe życie. To uczucie, ludziom, którzy dzisiaj wyjeżdżają, jest pewnie obce...

– Ja uważam, że teraz to nie jest emigracja – to jest jak delegacja; człowiek wyjeżdża i w każdej chwili może wrócić. Dla mnie to nie ma tej siły, z jaką myśmy to przeżywali.
Książka zaczyna się w Polsce, potem jest mój wyjazd do Peru, gdzie spotkałam osobę, która mnie namówiła na Kanadę, która była tu 5 lat i była zauroczona tym krajem. Mówiła, Lilka wyjedź, jesteś młoda, nauczysz się języka, zobaczysz, że sobie ułożysz dobrze życie.
Nie chciałam wyjeżdżać, myślała, że biednie, ale lepiej w kraju. Moja siostra ze szwagrem od dawna chciała, ale po przyjeździe to też było takie spontaniczne wydarzenie. Po nim nagle przyszła decyzja – wyjeżdżamy!

– Co było tą kroplą, która przepełnia kielich?

– Bardzo prozaiczna sytuacja. Kupowałam, biegałam, żeby coś dostać do jedzenia, i pewnego dnia przyszłam z pracy i okazało się, że zapomniałam o maśle. Pojechałam do jednego sklepu, masła nie było, do drugiego, masła nie było, w końcu pojechałam do trzeciego, patrzę, jest kolejka, pytam, czy mają masło – właśnie przywieźli, i stałam w tej kolejce trzy godziny, aż dostałam furii. Jechałam potem do domu tramwajem, zła, i jak walnęłam tą kostką masła o ścianę, mówię, "koniec – wyjeżdżamy!". Tak żyć nie będziemy!
Nie widziałam perspektyw, było to dla mnie tak bezsensowne.

– Pyta Pani, czy warto było wyjeżdżać – po co zadawać takie pytania?

– Znalazłam swoje miejsce na ziemi. Szukałam. Powiem panu, gdy przyszedł mi ten pomysł napisania książki, to przyszedł razem z tytułem, wtedy sama się zastanawiałam, czy warto było jednak wyjeżdżać i przeżywać upokorzenia czy inne sytuacje. Mnie się wydaje, że czy chcemy, czy nie, mimo że brniemy do przodu, nie oglądając się wstecz, takie pytania każdemu prędzej czy później w różnych sytuacjach przychodzą do głowy.

– Powiem Pani, że jestem przeciwnikiem zadawania takich pytań – człowiek ma jakieś tam słabsze chwile w życiu i pyta – po co ja to zrobiłem, może gdybym został, byłoby lepiej, i usiłuje "gdybać". Tego rodzaju porównywanie nie ma sensu; żyjemy w jednym miejscu na ziemi...

– Ja nie gdybam; gdybanie jest głupie, nikt z nas nie wie, co by było, ale pytać, czy było warto, to inna kwestia, człowiek myśli o plusach i minusach.
Gdy po tych 15 latach zaczęłam pisać tę książkę, potrafiłam sobie odpowiedzieć na to pytania; gdy sobie napiszę na kartce plusy i minusy, to uważam, że było warto. W tej książce jest wiele sytuacji, gdzie czytelnik powie, po jakiego grzyba ona tam pojechała? Ale też jest wiele takich, gdzie człowiek stwierdzi – warto było się przemęczyć.

– Dlaczego? Oczywiście, poza sferą materialną.

– Przede wszystkim języki, przez te lata musieliśmy się tutaj zaadaptować, przyjąć pewne tutejsze kanony, rozumiemy więcej, gdy wyjeżdżamy w świat – musi Pan sam przyznać – otwieramy się, wchłaniamy tę kulturę.

– Ale też oceniamy, bo znamy ją z bliska.

– No właśnie! Lubią wejść w nowe środowisko, bardzo jestem związana z Meksykiem – od 21 lat jeżdżę tam i tam mieszkam.

– Mówiła Pani o językach, dlaczego w takim razie napisała Pani książkę po polsku i wydała w Polsce? Czy uważa Pani, że tego rodzaju przesłanie jest ważniejsze w Polsce niż tu, w Kanadzie? Może Pani doświadczenia byłyby o wiele bardziej cenne dla ludzi tutaj?

– Może, ale nie sądzę mimo wszystko, że angielski jest u mnie tak bogaty jak polski. Gdy zaczęłam pisać, to się zorientowałam też, jak mi ten polski zubożał. A nie zdawałam sobie sprawy, bo w domu mówimy po polsku, z dzieckiem mówilimy po polsku, nasza córka doskonale zna polski. Ale ten język polski gdzieś "zasnął", gdy zaczęłam pisać, to się złapałam za głowę. Zrobiłam kardynalny błąd, bo przez te 30 lat – może wstyd się przyznać – nie czytałam polskiej literatury, rzuciłam się w Grishama, w Archera, w angielskie książki. Dopiero gdy zdecydowałam się, że muszę bardziej czuć po polsku, zaczęłam czytać po polsku i powoli mi to wracało. Powoli ten język obudziłam.

– Jaki ma Pani odzew od czytelników z Polski?

– Na razie super, widzę zainteresowanie dostaję e-maile od czytelników. Założyłam blog, ukazują się recenzje, kiedyś koleżanka przyszła z tą moją książką i powiedziała mi, słuchaj, nie zdarzyło mi się coś takiego w życiu, przeczytałam ją w jeden dzień. Ta książka ma 500 stron, uważam, że to jest niemożliwe.

– Nie sądzi Pani, że tego rodzaju książek o losach naszego pokolenia emigracyjnego powinno być więcej; że to jest swego rodzaju czarna dziura w świadomości Polaków w Polsce, wyjechało nas – ok. 2 mln ludzi w latach 80.-90., a losy – czasami bardzo fascynujące – przepadają niezapisane.

– To jest prawda i powiem panu, że tą pierwszą ideą napisania tej książki było to wydarzenie, które zasadziło mi nasionko do głowy, że napiszę. Przez 10- 12 lat codziennie pisałam listy do rodziców na kilka stron, opisywałam im każdy tydzień. Ich była taka masa, że mama je wyrzuciła. Zostałam bez niczego, niestety.
Do pisania mobilizowali mnie różni ludzie. W Polsce, Polacy są bardzo ciekawi emigracji, zarówno od tej formalnej strony, jak życia. Dla nich to ciągle jest nieznane – bo nie było takiej książki. Moja książka opisuje emocje, uczucia, znajomych, ludzi, których spotykałam, ale ona podaje również dużo faktów, jak dokładnie tę emigrację załatwiaIiśmy – jakie biura istniały np. w Paryżu – myśmy lecieli przez Paryż – i w jaki sposób to się odbywa, azyl polityczny, wybuch stanu wojennego.
To mnie dopingowało, że jednak jest zainteresowanie, i ma pan rację – jest ogromna dziura, nie ma takich książek. – W kilku recenzjach mówi się, że Liliana Arkuszewska pierwsza opisuje, jak toczą się losy emigrantów i wielką przygodę emigranta.
Wtedy, 30 lat temu, wyjechała przecież masa Polaków – tak że nie było nikogo, kto by to napisał.
Moja książka jest bardzo szczera, ja się otworzyłam. Pisałam to co było złe i to co było dobre. Ona jest prawdziwa, jestem przekonana, że kiedy ktoś to przeczyta, będzie naprawdę dobrze poinformowany. To jest powieść, a nie pamiętnik.

– Ale podmiot literacki jest Pani bliski?

– Tak, jestem przekonana, że nie było do tej pory takiej książki, ona jest pierwsza i dlatego wierzę w to, że będzie bardzo popularna. Ludzie się z nią utożsamiają. Jak pan przeczyta, będzie pan czuł siebie.
Z wieloma losami jest nam się trudno utożsamić, natomiast z tą książką utożsami się każdy emigrant. Mało tego, z tą książką utożsamią się ludzie w Polsce, bo wielu myślało o emigracji, a z różnych powodów nie wyjechało. Ale ciągle są ciekawi, mnie się wydaje, że książka staje się popularna i ma dobre recenzje, bo ludzie widzą w niej siebie.
Młodzi z kolei, przez to, że jest napisana w konwencji powieści, będą się uczyli nie jak z podręcznika, tylko jak przygody, którą przeczytali w książce; jak ten stan wojenny wyglądał, a dlaczego tak a tak było.
Znajdą w niej siebie jedni i drudzy. I ten materiał, który w niej jest, będzie bardzo łatwo wchłaniany.
My mamy podwójne życie, zostało w nas to, co mieliśmy w Polsce, i mamy to, co przynosi Kanada.
Weźmy dzieci – następny przykład – jak ja popatrzę na te nasze dzieciaki. Moja córka ma już 30 lat, skończyła studia, gdziekolwiek jest na świecie – zna pięć języków, dzieci mojej siostry znają pięć języków, takich młodych emigrantów jest bardzo dużo. Ona przyjechała ze mną, jak miała trzy lata.
Jak popatrzeć, co daliśmy dzieciom jako rodzice, to jest dla mnie niesamowita satysfakcja.

– Pani odpowiada, tak, warto było wyjechać, czy z tego wynika, że to jest Pani rada dla czytelników Pani książki w Polsce? Warto wyjechać?

– Każdy mnie pyta, czy było warto, czy jest odpowiedź w tej książce. Może raz, w jakiejś tam sytuacji odpowiadam, kurczę, warto było, ale generalnie tak odpowiedź jest domyślna. To zależy od człowieka, bo każdy z nas chce czegoś innego. Są ludzie, którzy nie mogą się pogodzić z upokorzeniem, z tym z czym ja musiałam się pogodzić.

– Czy choćby z brakiem rozszerzonej rodziny?

– My jesteśmy w tej szczęśliwej sytuacji, że przyjechaliśmy tu rodzinami, w Polsce mam tylko mamę. Tutaj mamy rodzinę, dzieci, wnuki. Nie czujemy tego, co wielu imigrantów, zwłaszcza teraz kiedy rodzice odchodzą. To jest strasznie ciężkie kiedy człowiek mówi: Bożesz ty mój, że mnie tam nie ma, to są ciężkie, sytuacje. Tych sytuacji jest masa. Tak że każdy jest inny, każdy odpowiada indywidualnie. Jedni stwierdzą, że nie warto było, w różnych sytuacjach padną różne odpwiedzi, w niektórych możemy się zgodzić, ale będą sytuacje, kiedy jak powiem, że było warto, a ktoś będzie uważał, że do czegoś takiego by się nie posunął, tak by nie chciał.

– Dziękuje bardzo za rozmowę i życzę wielkiego sukcesu. Miejmy też nadzieję, że będzie to pozycja pierwsza z wielu, spisujących te fascynujące, a często tragiczne losy, w emigracyjnych czasach.

Rozmawiał Andrzej Kumor

POLSCY PATRIOCI Z KANADY POWITALI PREMIERA TUSKA PRZED PARLAMENTEM W OTTAWIE.
W poniedziałek, 14 maja pod Parlamentem Kanady spotkali się Polscy Patrioci, Polacy, którzy musieli kiedyś opuścić swój ojczysty dom i rozpocząć nowe życie na obczyźnie. Polacy, którzy całe życie ogromnie kochają swoją Matkę Ziemię i cierpią kiedy Ona cierpi. Polacy, którzy walczą o Jej dobro i których obchodzą Jej przyszłe losy. Polscy patrioci spotkali się pod Parlamentem w dniu bankietu wystawionego na cześć premiera Donalda Tuska przez rząd Kanady.

Na prostest przyjechali z wielu miast. Mimo, że był to dzień powszedni poświęcli swój czas w poczuciu obowiązku. Mimo, iż żyją tu w Kanadzie, że ich dzieci są tu urodzone, że mają swoje rodzinne i osobiste sprawy dnia codziennego to ich miłość do Polski jest tak wielka, że są gotowi zrobić wszystko, aby jej bronić i aby o nią walczyć. Nie zapomnieli skąd pochodzą ich korzenie, gdzie ich dziadowie walczyli o wolność i niepodległość.

Połączyły się wszystkie myślące podobnie organizacje polonijne. Inicjatorami i organizatorami wydarzenia było Stowarzyszenie Solidarni2010 z Ottawy. Do nich dołączył Klub Gazety Polskiej w Ottawie oraz Związek Narodowy Polski.  Z Toronto autokarem przyjechali przedstawiciele Koła Sympatyków Prawa i Sprawiedliwości oraz Związku Narodowego Polskiego i afiliowanego przy nim Stowarzyszenia Józefa Piłsudskiego ‘Orzeł Strzelecki’. Wyprawę do Ottawy z Toronto zorganizowało Koło Sympatyków PiS. Na wyjazd zdecydowali się mieszkańcy nie tylko z Toronto, ale również z Mississaugi, Guelph, Kitchener i Hamilton. W podróży towarzyszył im Gość Specjalny z Polski pan Andrzej Melak, brat śp. Stefana Melaka, który 10 kwietnia zginął w Smoleńsku.

W demonstracji uczestniczyło w sumie kilkaset osób. Manifestanci mieli flagi polskie, banery, chorągiewki PiS oraz ogromną liczbę transparentów napisanych w dwóch językach: polskim i angielskim. Uczestnicy protestu wznosili okrzyki takie jak: Bóg, Honor i Ojczyzna, Chcemy Prawdy, Wolność Słowa czy Precz z Komuną. Odśpiewano hymny narodowe Polski i Kanady,  ‘Boże coś Polskę’ oraz ‘Ojczyzno ma’. Dopisała piękna, słoneczna pogoda, a atmosfera była wypełniona solidarnością i miłością do Polski. Całe wydarzenie prowadzili przedstawiciele Solidarnych2010.

Organizatorzy i współpracujące z nimi organizacje polonijne mają wielką nadzieję, że premier Tusk usłyszał co mieli mu do przekazania oraz, że prawda o tym co wydarzyło się 10 kwietnia 2010 roku oraz o tym co dzieje się obecnie w Polsce za rządów pana Tuska dotarła do mieszkańców Kanady co przyczyni się w końcu do zerwania żelaznej kurtyny i umiędzynarodowienia śledztwa smoleńskiego oraz wywrze nacisk i pomoże obronić wolności słowa i przyznania telewizji Trwam należnego jej miejsca na multipleksie cyfrowym.
Organziatorzy z całego serca dziękują wszytkim POLSKIM PATRIOTOM za poświęcenie dla dobra Polski i udział w demonstracji.

Tekst i zdjęcia:
BARBARA RODE

W sobotni wieczór, 21 kwietnia, w reprezentacyjnej sali balowej Fairmont Royal York Hotel w Toronto odbył się XII Ball Pologne wydany przez fundację Polish Orphans Charity. Królową balu bezsprzecznie była założycielka Fundacji, dr Ryszarda Russ, a liczni goście przybyli na to wydarzenie byli również świadkami uhonorowania Jej oddania sprawie pomocy sierotom nie tylko w Polsce, chociaż tam kierowana jest lwia część pieniędzy wygospodarowanych przez Polish Orphans Charity. Dr Ryszarda Russ została w trakcie balu odznaczona przez przybyłego z Ottawy ambasadora Polski – Zenona Kosiniaka-Kamysza, Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej.

15 kwietnia odbyły się w Toronto uroczystości poświęcone obchodom 72. rocznicy Zbrodni Katyńskiej i 2. rocznicy Tragedii Smoleńskiej, gdzie w katastrofie lotniczej zginęła para prezydencka oraz polscy politycy i najwyżsi dowódcy wojskowi. W intencji zamordowanych przez Sowietów polskich oficerów oraz ofiar katastrofy lotniczej odbyła się w kościele pod wezwaniem św. Kazimierza Msza Święta.

Organizatorem uroczystości, których kulminację stanowiła manifestacja pod pomnikiem Katyńskim stojącym u krańca "polskiej" ulicy Roncesvalles, był Okręg Toronto Kongres Polonii Kanadyjskiej. Z inicjatywy tej organizacji oraz Gminy 1 ZNP wydrukowano ulotkę w dwóch językach "Kwiecień 1940 – Zbrodnia Katyńska".