Pisałem już o tym wielokrotnie, że PRL powinna oddzielać gruba kreska jawności. Nie da się we wszystkim zrobić opcji zerowej, ale w przypadku dokumentów wytworzonych przez peerelowskie służby specjalne powinna obowiązywać zasada podobna do tej, jaką przyjęto w pracach niemieckiego Instytutu Gaucka – otwartego dostępu dla wszystkich.

        W przeciwnym wypadku zawsze będzie istniała pokusa wykorzystania tej wiedzy do różnych nacisków, szantaży i wymuszeń – pół biedy, jeśli tylko dlatego, że kogoś nie lubimy czy chcemy zaszkodzić.

        Jak informowaliśmy, bardzo skromnymi środkami prowadzimy w archiwach IPN program „Polonia i jej korzenie”. Publikowaliśmy już raporty agenta „Freda” z Ottawy – niebawem dalsza ich część.

        Przy okazji naszych „kanadyjskich” kwerend uzyskaliśmy teczkę tajnego współpracownika kontrwywiadu o pseudonimie „Maria”, dotyczącą p. Małgorzaty Marii Pogorzelskiej-Bonikowskiej, nauczyciela akademickiego w Instytucie Anglistyki UW, zarejestrowanej pod numerem 81507. Teczka, której klauzulę tajności zniesiono  20.10.2012 roku, obejmuje m.in. kwestionariusz, zobowiązanie do współpracy, kilka raportów oraz notatki służbowe prowadzącego „Marię” ubeka, młodszego chorążego Zbigniewa Marciniaka z wydziału II Departamentu II MSW. Z dokumentów tych wynika, że Maria, wskazana do pozyskania ze względu na bliskie kontakty z pracownikami British Council w Warszawie, miała być wykorzystana do cyt. „Rozpoznania cudzoziemców zatrudnionych w Uniwersytecie Warszawskim i British Council w W-wie oraz obywateli polskich będących w naszym zainteresowaniu”.

        Okazało się jednak, że po pozyskaniu, TW „Maria” udzielała informacji niechętnie, ogólnikowo, a ostatecznie po powrocie z Wielkiej Brytanii postanowiła zerwać kontakty z MSW. Tak przynajmniej wynika z notatki złożonej w teczce w 1986 roku. Kontrwywiad, który pilotował wyjazd „Marii” na stypendium do Wielkiej Brytanii, nadzorując kwestie wydania paszportu, nie był zadowolony z uzyskanych informacji. Sama TW była zaś przez ubeka straszona, gdy stwierdziła, że decyzję o współpracy podjęła zbyt pochopnie i chce ją zerwać, jednak – jak raportuje chor. Marciniak – po jego „ostrej reprymendzie zmieniła swoje stanowisko w stosunku do naszej służby i wyraziła zgodę na odbycie następnego spotkania”.

        Cóż, historia – pewnie jak wiele innych – charakterystyczna dla tamtych czasów. Gdyby był wolny dostęp, każdy, czytając te dokumenty, mógłby wyrobić sobie zdanie o znanej w kanadyjskim środowisku polonijnym dziennikarce i działaczce, tym bardziej że jej nazwisko figurowało na tzw. liście Wildsteina.

        Czy byli gorsi – oczywiście, że tak! Czy środowisko polonijne było rozpracowywane – ba, to jest dopiero kosmos kombinacji operacyjnych! Tylko że te naprawdę interesujące informacje jeszcze nie są zwolnione z klauzuli tajności – na razie nawet w ujawnianych dokumentach zbioru zastrzeżonego są tylko tytuły. Peerelowski wywiad działał bowiem w Kanadzie pełną gębą, zakładając lub pomagając zakładać – dofinansować – firmy polonijne, prowadząc rozległe interesy finansowe i kontrolując agenturę w organizacjach polonijnych. Im więcej tej historii poznamy, tym więcej będziemy wiedzieć o prawdziwych powodach środowiskowych konfliktów, tym więcej będzie wiadomo, dlaczego polonijne organizacje pozbawione są większego znaczenia i nie były w stanie stworzyć polskiego lobby.

        Pani  Pogorzelskiej-Bonikowskiej zaś wypada pogratulować odwagi zerwania współpracy z MSW; w 1985 roku powiedzieć „nie” ubekowi wciąż dużo znaczyło. W najbliższym numerze „Gońca” opublikujemy dokumenty z typowania „Marii” na TW – pokazują bowiem metody działania resortu.

Piszę w sprawie bezpieczeństwa energetycznego  (gazowego) Polski, a nawet całej Grupy Wyszehradzkiej.

        Otóż Ukraina ma magazyny gazu o pojemności 30 mld m3, Niemcy posiadają magazyny łącznej pojemności 20 mld m³, Włochy  13 mld m³, Francja 12 mld m3, Norwegia 5 mld m3, W. Brytania 5 mld m3, Węgry 4 mld m3.  A Polska, która  utworzyła pierwsze  w Europie podziemne magazyny  gazu (PMG), ma zbiorniki pojemności tylko 2,5 mld m3. Pamiętać należy, że np.  ww. Wielka Brytania czy Norwegia, które nie mają wielkich magazynów,  mają własne, duże złoża i nie są zależne od Rosji.

        Ja przed wielu laty znalazłem lokalizację, w której można wybudować  magazyny pojemności  ca 2,5 mld m3 gazu, a więc podwoić zdolności magazynowe naszej Ojczyzny, zwiększając  nasze bezpieczeństwo gazowe. Uważam ponadto, że te magazyny powinny być powiązane z gazoportem na Zatoce Gdańskiej. Ten gazoport powinien powstać dla bezpieczeństwa Polski i całej Grupy Wyszehradzkiej. Powinno się importować część gazu z Iranu, krajów arabskich, a część z USA. Jeśliby zawijały doń statki z amerykańskim gazem, wówczas USA miałyby swoje znaczące interesy w tej części Europy i większą chęć do ich obrony, a więc i ochrony tych krajów.         

        Ten gazoport w Świnoujściu ma dwie poważne wady – płytki tor wodny, zakorkowany gazociągiem Nord Stream, i bliskość (3 km)  odwiecznego „przyjaciela”  Polski – Niemiec, wraz z ich przyszłymi, a możliwymi pretensjami – także terytorialnymi. Pretekst już jest – tor wodny w ich morskiej strefie ekonomicznej, wód terytorialnych. Ten pomysł ministra z 2005–2007 r. – o lokalizacji gazoportu – był fatalny.  

        Istniejąca rura ze Świnoujścia w głąb kraju to za mało. Po prostu, należy położyć rurę z Gdańska na południe i lokalizować inwestycję na Zatoce Gdańskiej. Lokalizacją gorszą niż Świnoujście, mogłaby być miejscowość Stara Pasłęka na Zalewie Wiślanym, bo tylko 500 m od ruskiej granicy.  Gdańsk i jeszcze raz Gdańsk – rejon zatoki. No, ale skoro jest ten w Świnoujściu, to niech sobie będzie – z pożytkiem dla nas i np. Czechów.

        Pesymistycznie zakładając, że gazoport gdański nie przeładowywałby gazu w ogóle, ale miałby duże, wystarczające dla Grupy Wyszehradzkiej zdolności przeładunkowe i stałą gotowość  techniczną, to i tak zwróciłby się szybko – byłby narzędziem negocjacji cen gazu z Rosją. Bardzo skutecznym narzędziem.

        Gazoport, rura gazowa większej średnicy, z Gdańska na południe,  podziemne magazyny gazu – mogłyby być sfinansowane nie przez Polskę wyłącznie, a przez całą Grupę Wyszehradzką. Można nawet doprosić Ukrainę i Białoruś – za symboliczną składkę. To pomogłoby budować poczucie wspólnoty interesów, współpracę gospodarczą i wspólne bezpieczeństwo. Na razie kraje te łączy wyłącznie strach przed Rosją, a powinna także gospodarka, w tym energetyczna.

        Powinno się to omówić z W. Orbanem, premierem Słowacji, Rumunii, Czech, Bułgarii, Serbii, Rumunią i Bułgarią – mimo dostępu do morza, mogą być w przyszłości zablokowane na Morzu Czarnym (Bosfor)  –  przez islamizującą się,  i coraz silniejszą gospodarczo  i militarnie  Turcję. A dla prawowiernego muzułmanina islam jest ważniejszy od interesu, w tym wypadku tranzytu czy swobody żeglugi morskiej. Niektóre z tych krajów w przeszłości stanowiły turecką „strefę wpływów”.

        Lokalizacja PMG to rejon Zatoki Puckiej, a ściślej pokłady soli, które zalegają pod dnem zatoki. O ile pod lądem stałym, w rejonie np. Puck – Kosakowo, zalegają one na głębokości 1000 m, to pod dnem zatoki na głębokości 1100 m.  Lokalizacja ta ma zalety – nad lub w pobliżu zbiorników nie zamieszkują ludzie, więc odpadają protesty zaniepokojonych bezpieczeństwem pożarowym, ew. szkodami górniczymi mieszkańców, jak ma to miejsce w gminie Kosakowo, gdzie zablokowano inwestycję PGNiG. Pobór wody i odprowadzanie solanki (zbiorniki wykonuje się, odprowadzając wodę zatłaczaną odwiertem pod ziemię) nie nastręczy kłopotów, bo można użyć słabo zasolonej wody morskiej i po użyciu do morza ją odprowadzać. Finalnie wejścia do odwiertów / do zbiorników, można wykonać na podobieństwo dalb cumowniczych, jedynie docelowo trzeba by wykonać kilka mikrowysepek, do budowy stacji kompresorowych, zatłaczających  gaz pod ziemię.  

        Każda stacja / wysepka winna obsługiwać kilka zbiorników.  Na Zalewie Wiślanym np. planuje się utworzenie dużej wyspy z urobku wydobytego podczas budowy kanału  przecinającego mierzeję, łączącego zalew z morzem, i nie doprowadza to ekologów do szału. Wykonanie kilku wysepek może być dostrzegane jako ekologicznie korzystne, bo ptactwo, które na naszych plażach nie ma korzystnych miejsc lęgowych, mogłoby spokojnie – brak spacerowiczów – wyprowadzać lęgi, podobnie mogłyby się tu rozmnażać bałtyckie foki. Odpada więc argument pseudoekologów.  Sam gazoport powinien być zlokalizowany na Zatoce Gdańskiej, na granicy głębokiej i płytkiej wody, pod osłoną Półwyspu Helskiego. Zatoka Gdańska ma minimum kilkanaście metrów głębokości, a Zatoka Pucka maks. 3 m.  Gazoport winien być bezpośrednio połączony ze zbiornikami pod dnem Zatoki Puckiej, a te gazociągiem o stosownej zdolności przesyłowej, z Polską Centralną, Południową, a ta z innymi krajami Grupy Wyszehradzkiej, Białorusią, Ukrainą, Rumunią, Bułgarią, Serbią. Zresztą część takich połączeń już istnieje. Ze względu na małą głębokość akwenu Zatoki Puckiej, odwierty można by wykonać za pomocą wiertni lądowych, ustawionych na barkach, na pontonach, które po zakotwiczeniu i napełnieniu  zbiorników balastowych, osiadałyby na dnie, zajmując stabilną pozycję – dla dokonania odwiertu. Przypominam – maks. głębokość to ca 3 m, więc nie ma tu żadnych problemów technicznych, nie trzeba używać drogich morskich platform wiertniczych.  W tamtym rejonie  pokłady soli pozwalają wykonać pojedynczy zbiornik pojemności 50-60 mln m3.  Wykonanie 50 takich zbiorników daje łączną pojemność ca 2 500 000 000 m3 (2,5 mld m3), a więc podwaja pojemność dotychczasowych polskich PMG.  Gdyby wykonywać 1 zbiornik na akwenie 1 km2, to trzeba zarezerwować akwen 50 km2 – pod zbiorniki, dalby i mikrowysepki. Jeśli odległości pomiędzy zbiornikami (kawernami) wynosiłyby 500 m, wówczas potrzebny byłby akwen 12,5  km2. Zatoka Pucka ma 364 km2 powierzchni, tak więc zbiorniki byłyby zlokalizowane na  maksimum 1/7 jej powierzchni. Zostanie dużo wolnej powierzchni zatoki dla rybaków i żeglarzy. Zresztą istnienie dalb i kilku wysepek nie wyklucza swobodnej żeglugi po zatoce. Obecnie istnieje kilka dalb ze światłami, znakami nawigacyjnymi oraz okresowo pojawiająca się wysepka, łacha i nikt nie protestuje. Podziemne magazyny gazu w żaden sposób nie zagrażają przyrodzie, bo gaz to nie trucizny czy magazyny niebezpiecznych odpadów. Zresztą to gaz 1100 m pod ziemią. A gdyby np. były  tam złoża gazu ziemnego, to czy ekologowie zażądaliby jego wydobycia, bo zagraża przyrodzie? Oczywiście, że nie. Można więc go tam zmagazynować, bo nie zagrozi ani ludziom, ani przyrodzie.

        Nie śledziłem najnowszych trendów na świecie, ale bylibyśmy chyba jedynym krajem z takimi magazynami. Ale też nie każdy kraj ma płytką zatokę, z głęboko zalegającymi pokładami soli. My mamy ten dar niebios. Jeśli pomysł się podoba, to nic tylko zapraszać premierów państw ww., a Łukaszence można – za uczestnictwo w projekcie – nawet obiecać nie tyle koronę Rzeczpospolitej, co etat wielkiego księcia Witolda.

        Z poważaniem 
Strażnik Gazu

        Od redakcji: Szanowny Panie, nie sądzę, abyśmy byli właściwym adresatem Pana projektu.

***

Montreal, 13 stycznia 2017

        Szanowny Panie Redaktorze,

        W trosce o dobre imię pana Prezydenta Komorowskiego napisałam do redakcji „Biuletynu Polonijnego” list, który był komentarzem na list pewnej Pani, w którym zrugała pewnego Pana, że się ośmielił skrytykować pp. Tuska i Bul-Komorowskiego. Owa Pani wytłumaczyła czytelnikom „Biuletynu”, że błędy ortograficzne, które popełnia pan Prezydent, są spowodowane jego chorobą – dyslekcją, a poza tym była zachwycona dziarską postawą ww. Panów w akcji sprowadzania do Polski zwłok ze smoleńskiej katastrofy.

        W rozmowie telefonicznej z jednym z pp. Redaktorów „Biuletynu”, który przedstawił się z imienia, stwierdziłam, że naraziłam Redakcję na ideologiczny dyskomfort. Mój interlokutor żalił się, że ludzie piszący do „Biuletynu” ironizują, że ich naukowe wywody są dla większości czytelników niezrozumiałe, więc nikt ich nie czyta itp., i spytał wprost: Co ja mam z tym (tj. moim listem) zrobić? Że aluzju poniała, poradziłam p. Redaktorowi, żeby „to” wyrzucił do redakcyjnego kosza. A oto treść mojego listu, z pewnymi skrótami.

        Szanowna Pani,

        Kwestia natury dyslekcji poruszona przez Panią w „Biuletynie Polonijnym” nr 256, wymaga wyjaśnienia.

        Otóż dysleksja dotyczy tylko i wyłącznie czytania. Jest to deficyt wizualnej percepcji liter (grafemów), zaburzonego transferu grafemów na kod słuchowy i zaburzonej interpretacji semantycznej, co jest następstwem uszkodzenia struktur korowych odpowiedzialnych za mowę. Nie ma to nic wspólnego z prezentowanym przez p. Prezydenta problemem – on się po prostu nie nauczył ortografii. I kto to wymyślił tę całą historię z dyslekcją? Czy to sam poszkodowany przez los przyznał się do swojej ułomności, czy też ktoś przyprawił mu gębę – niechcący, czy też z premedytacją? A z drugiej strony, jak to się dzieje, że ludzie nieumiejący pisać są dopuszczani do najwyższych stanowisk państwowych?

        Że nie wspomnę o wytężonej pracy pp. Tuska i Komorowskiego – zrujnowali przemysł, pozbywając się 3 milionów młodych Polaków; czego nie rozkradli do końca, sprzedali za przysłowiowego dolara obcym, a i też nie wiadomo, czy nie pomogli w transferze pasażerów Tu-154 na łono Abrahama, więc nie dziwota, że obaj Panowie byli tak zaangażowani w owo „sprowadzanie zwłok” i ich pochówek.

        W postscriptum napisałam: Nie lubiem ale muszem (oto następny dyslektyk; to już nie wyjątek, to reguła) się powtórzyć, że te wszystkie od 1945 roku polskie partie polityczne mają tę samą bazę, jeno inszą nadbudowę.

        List zgoła banalny – fakty oczywiste dla trzydziestu paru milionów Polaków – nie znalazł aprobaty pp. Redaktorów „Biuletynu”. Opublikowali natomiast anons o mającym się odbyć spotkaniu sympatyków KOD-u, co miało miejsce 17 grudnia 2016 roku.

        Jako ciekawostkę, opiszę Państwu, jak funkcjonuje służba zdrowia w Montrealu.

        Otóż w drugi dzień świąt, idąc na proszoną kolację, złamałam w nadgarstku lewą rękę. Karetka pogotowia zawiozła mnie na „emergency” do pobliskiego szpitala. W izbie przyjęć czekałam 10 godzin na założenie gipsu. Lekarz zaordynował operację ręki za dwa dni i polecił wrócić następnego dnia do szpitala w celu wykonania standardowych badań przedoperacyjnych. Zabrało mi to sześć godzin. Umęczona wróciłam do domu. Wkrótce dostaję telefon ze szpitala. Lekarka krzyczy, kto pozwolił mi iść do domu?

        – Jak to kto? Zrobiłam badania i nie potrzebowałam niczyjej zgody na opuszczenie szpitala.

        – Niech pani natychmiast wraca – nakazała.

        Wróciłam. Pielęgniarka pierwszego kontaktu wcisnęła mi na twarz sztywną maskę i skierowała do rejestracji. Po chwili przyjechał po mnie mężczyzna w masce, z wózkiem inwalidzkim. Powiedział, że pokój dla mnie jest przygotowany. Wciąż nie mogę się dowiedzieć, co się dzieje. Po kilku minutach wchodzi do izolatki, w której zostałam umieszczona, lekarka, która ogłosiła werdykt: pani ma gruźlicę!

        Od razu zaczęto mnie szpikować antybiotykami. Po trzech dniach zawieziono mnie wózkiem inwalidzkim – bo na terenie szpitala – na bronchoskopię, która miała wyjaśnić sprawę. Czekałam następne trzy dni na wynik badania. O 9 rano przyszedł do sali zdemaskowany lekarz: „Good news! Pani nie ma TB. Może pani iść do domu”. Lekary – jak mawia moja słowacka koleginia – się pomylili. Coś tam w moich płucach na X-ray musieli widzieć (niegdyś umiarkowanie paliłam /?/), ale nie wiedząc, co widzieli, postawili diagnozę.

Na wypis ze szpitala czekałam sześć godzin. Wreszcie wróciłam do domu. Przepadła, wyznaczona za dwa dni po złamaniu, operacja. Ponieważ gips boleśnie uciskał mi rękę, poszłam na „emergency”, by go poluzować. Pielęgniarka, która mnie przyjęła, była bardzo niegrzeczna. Zwróciłam jej uwagę na poziom konwersacji, którą zainicjowała, a w której nie miałam ochoty uczestniczyć, choćby ze względu na ból ręki. Odgryzła się – przyjmowani byli nowo przybyli pacjenci, a ja znów czekałam sześć godzin. Wreszcie, na moją grzeczną, acz głośną interwencję, zostałam przyjęta przez lekarza. Złośliwa bestia, ta pielęgniarka, a z wyglądu: buzia w ciup, a rączki w małdrzyk. Asystująca lekarka wypisała mi receptę na 40 tabletek z narkotykiem. Wykupiłam tylko 10 – przeznaczyłam je na po operacji, bo póki co, wystarczył Acetaminophen, który można nabyć bez recepty.

        Żeby umówić się z ortopedą, do którego dostałam skierowanie przy wypisie ze szpitala, zadzwoniłam do kliniki, i dowiedziałam się od sekretarki, że nie ma mnie na liście pacjentów przeznaczonych do operacji. Szpital mnie przeoczył. Sekretarka wpisała mnie na listę i ustaliłyśmy termin spotkania z lekarzem. Sympatyczny, budzący zaufanie, około 40-letni mężczyzna. Miałam rzadkie szczęście trafić na takiego. „Dziś wieczorem zoperuję panią – powiedział. O godzinie 2.15 telefon od asystenta mojego operatora: „Czy może pani przyjść do szpitala między godz. 2.45 a 3?”. – Tak, będę. Podał mi numer poczekalni, w której miałam czekać. Przyszłam przed czasem. Pracownikowi, który wwoził i wywoził pacjentów z bloku operacyjnego, powiedziałam, że jestem umówiona z lekarzem, i spytałam, czy ktoś wie, że tu jestem? Powiedział: Tak; proszę się zarejestrować i tu czekać. Rejestracja była zamknięta. Po półtorej godziny wchodzi do poczekalni pielęgniarka przyjmująca pacjentów przedoperacyjnych i oznajmia: „Lekarz już od dawna czeka na panią; powiedziałam mu, że jeszcze pani nie przyszła”. Zdenerwowałam się silnie. Ciśnienie skoczyło mi do 165 mm Hg (skurczowe), na co zwróciłam jej uwagę. Zreplikowała, że ciśnienie przed operacją skacze każdemu.

        Operacja odbyła się według planu. A co do tych 10 tabletek z narkotykiem, przyjęłam tylko cztery. Teraz wystarczy mi Acetaminophen. Tylko po co dali mi receptę na 40?

        Życzę Szanownej Redakcji i równie Szanownym Czytelnikom „Gońca” pomyślnego Nowego Roku!

        Z poważaniem
Ewa Pietras

***

Szanowny Panie,

        Nazwisko Pana dotarło do mojej świadomości poprzez felieton polskiego dziennikarza – dzisiaj.

        Wydaje się, że ma Pan możliwości wywarcia wpływu lub siłę perswazji w pewnych środowiskach mogących doprowadzić do realizacji dwóch projektów, które byłyby przełomowe w poprawie relacji polsko-żydowskich i oparciu ich na „TRUTH and JUSTICE”.

        Jako że jestem filosemitą i zależy mi na dobrych stosunkach polsko-żydowskich, jestem przekonany, że po  analizie zgodzi się Pan ze mną.

        Proszę, aby się Pan osobiście zaangażował. Poniższe jest rozsyłane do żydowskich organizacji i mediów od pewnego już czasu.

        Project 1)

        When will the Jews admit that during WW II they were the BIGGEST German COLLABORATORS in the work of exterminating their own? School curricula have to be changed in Jewish schools all over the world to provide the full picture of the extermination. Why is it that only Hannah Arendt admits to it?

        I can send you a list of historical works for study.

        Project 2)

        I believe that the time has come for the Israeli/Jewish Worldwide Establishment and common people to address one of the moral obligations the Jews as a ethnic group/race/nation have.

        The reading of the below:

http://www.amazon.com/Jews-Poland-Documentary-Congressus-Judaicus/dp/0781801168/ref=sr_1_1?ie=UTF8&;qid=1456669644&sr=8-1&

keywords=Jews+in+Poland+Pogonowski

will prove beyond reasonable doubt – that without Poland there would be no State of Israel. The “Jewish paradise” gave you shelter when everybody else was kicking you out.

        Bottom line. I appeal to Israeli authorities/Jewish establishment to pay off this MASSIVE DEBT  OF GRATITUDE towards Poland – by creating a GRATITUDE FUND – Poland being the beneficiary.

        I believe that a sum of 3 x Israel’s GDP (as of 2015) paid out in 30 years might be a minimal compensation.

        With kind regards,
        Bogdan Baginski
        Toronto, Canada

***

Witam Panie Redaktorze,

        właśnie jeszcze przed wyjściem z domu udało mi się przeczytać artykuł na niezależna.pl na temat prezydenta Przemyśla Chomy, jest też inny na www.kresy.pl.

        Niestety, potwierdzają się moje przypuszczenia o prowokacjach SBU – co może być następnym krokiem. Rozpętanie przeciwko prezydentowi nagonki w Polsce, że psuje relacje polsko-ukraińskie, jest narodowcem, popiera nacjonalistów, ale tylko po to aby wybrać nowego – ukrainofila lub nawet Ukraińca. I tak powoli wprowadzać plan ukrainizacji Przemyśla i ziemi przemyskiej.

        Proszę śledzić działania Ukraińców, ale też polskich zaprzańców.

        Bezczelność Ukraińców sięga zenitu, a naszych polityków zenitu głupoty.

        Pozdrawiam,
KA

        Andrzej Kumor: Po pierwsze, gratuluję sukcesów. Z tym sportem, z kulturystyką, jest związane całe Twoje życie, od najmłodszych lat  ćwiczysz. Stąd pierwsze proste pytanie, po co to się robi, przecież są inne sporty? Czy tu liczy się tylko sprawa wizerunkowa, czy jest coś jeszcze?

        Paweł Przedlacki: Założenie mojego taty, który wprowadził mnie w arkana tego sportu – może nie tego sportu, w ogóle ćwiczeń na sylwetkę, żeby być silnym, sprawnym, dobrze zbudowanym – założeniem było właśnie to, aby w przyszłości być może kulturystyka stała się sposobem na życie. Tak że od dziewiątego roku życia tę dyscyplinę życia uprawiam.

        Jak już powiedziałem, wprowadził mnie do niej mój tata, który mi zrobił pierwsze hantle, półkilogramowe – w sprzedaży były tylko kilogramowe, lżejszych nie było, tak więc on mi zrobił to na zamówienie w swoim miejscu pracy. I zacząłem ćwiczyć w domu. Później, mając piętnaście lat, poszedłem w ślady w swoich rówieśników i zacząłem ćwiczyć w klubie, w „Herkulesie” na Saskiej Kępie. Oczywiście treningi były płatne, pamiętam sto złotych za miesiąc. Po roku, kiedy trenowałem dość intensywnie, trzy razy w tygodniu, zmieniłem barwy, ale tylko po to, aby uniknąć opłat. W zamian za to byłem związany ustnym kontraktem, że będę reprezentował barwy „Błyskawicy”. To było Ognisko TKKF w Warszawie. I zacząłem trenować w tym Ognisku już bez ograniczeń, mogłem ćwiczyć codziennie, ile chciałem, ale musiałem startować w zawodach. I pierwsze zawody to były mistrzostwa „Błyskawicy”, mistrzostwa tego ośrodka, miałem wtedy 16 lat. Później przyszły pierwsze mistrzostwa Polski juniorów, gdzie zająłem piąte miejsce, niefortunnie dosyć, bo byłem przygotowany na drugie, ale spaliłem bój wyciskanie leżąc. Wtedy były jeszcze różne konkurencje siłowe.

        Pytałeś mnie, po co to się robi. Ja myślę, że właśnie ze względu na te trzy przymiotniki czy rzeczowniki: być dobrze zbudowanym, czyli budowa, sylwetka, sprawność zdrowie, no i styl życia. Mnie się to jako styl życia udało uzyskać.

        Co teraz robisz, jak żyjesz w Kanadzie? W Polsce byłeś legendą, doszedłeś na najwyższy pułap tego sportu, co Cię skłoniło do wyjazdu?

        Jak wszystkich wyjeżdżających z Polski w owym czasie – to były jeszcze czasy PRL-u – za chlebem i za lepszą przyszłością. Każdy miał jakąś wizję lepszego Zachodu. Może teraz, z perspektywy czasu, mogę powiedzieć, że była to trochę wypaczona wizja, bo na tym Zachodzie nie jest tak słodko, nie jest tak pięknie, i niektórzy nawet ze łzą w oku wspominają czasy PRL-u, kiedy pewne aspekty życia bardziej mi się podobały niż teraz w kapitalizmie. Chociaż nie zamieniłbym teraz miejsca zamieszkania, po prostu się przyzwyczaiłem, starych rzeczy się podobno nie przesadza już.

        No ale człowiek zazwyczaj wspomina z sentymentem młodość i to też jest jedna z przyczyn.

        Tak, wspominam młodość, z sentymentem, ale również nie narzekam na tę drugą część życia, tzw. jesień życia. Uważam, że życie może być piękne w każdym wieku.

        Jak na jesień życia – nie wiem, czy to dobry komplement –  świetnie wyglądasz. Jak to się robi?

        Właśnie tak się robi, żeby regularnie uprawiać ćwiczenia siłowe. Uważam, że ćwiczenia na sylwetkę, ćwiczenia na maszynach, ćwiczenia na wolnych ciężarach – niektórzy się śmieją z tego, że to jest pompowanie – właśnie pompowanie, pompowanie mięśni krwią. Na czym to polega? Na tym to polega, że skóra jest masowana od wewnątrz, przez mięśnie, jest nawilżana przez pot. Mimika twarzy – kiedy się robi ćwiczenia fizyczne, również zaczyna pracować, tak że zmarszczki się nie tworzą tak szybko. Ten czas jakoś udaje się zwolnić. Zatrzymać się go nie da, ale spowolnić się go jednak udaje.

        Tak że dla mnie opuszczenie jakiegoś treningu czy dłuższa przerwa niż tydzień – dwa tygodnie, bo takie przerwy są nieraz wskazane, żeby odpocząć od żelaza, to jest tak... można to porównać z nieumyciem zębów rano, źle się czuję. Nie wyobrażam sobie, żeby nie można było się ruszać, żeby nie można było uprawiać ćwiczeń, żeby nic nie robić, żeby się trochę spocić, żeby się trochę zmęczyć. Żeby zasłużyć na jedzenie, muszę coś zrobić, spalić jakieś kalorie, wtedy się mogę najeść. Zresztą ja cały czas jestem na swojej diecie.

        Mówmy więc o tych tajemnicach.

        Na tajemnice to za mało czasu, bo żeby mówić o tajemnicach, trzeba by było osobnego programu i trzech godzin monologu, nie dialogu. W tej chwili z tobą to jest dialog. Ale tak z grubsza, to moja dieta opiera się na zdrowej żywności. Nie przejadam się, jem zawsze z umiarem, według przykazań. Tak że zarówno picie, jak i jedzenie jest pod kontrolą. To weszło mi tak w krew, że się tym absolutnie nie przejmuję i nie męczę, nie muszę o tym myśleć. Jem, kiedy mam apetyt, kiedy mi się chce jeść. Mnie nikt nie zmusi do najwspanialszego posiłku, do najwspanialszych rarytasów, żebym coś zjadł, jak nie mam ochoty, kiedy nie jestem głodny.

        Są pewne pokarmy, które trzeba ograniczać, których właściwie nie można jeść, nawet nie powinno się jeść, ze względu na duże zanieczyszczenie chemiczne, na paskudne chemikalia, którymi są specjalnie nasycane produkty, żeby pobudzić łaknienie, żeby człowiek jeszcze więcej jadł, jeszcze większy miał apetyt.

        Ludzie mówią o MSG, które wstrzymuje wydzielanie insuliny...

        Tak, dokładnie. Insulinę potrafi stymulować wiele czynników, nie tylko MSG, które, uważam, że jest jednym z trzech głównych powodów złego samopoczucia i chorób u ludzi. Bo to jest tzw. cichy zabójca. MSG, czyli glutaminian sodu. Później fluor; fluor jest wszędzie, w paście do zębów, a przede wszystkim w wodzie, i nie tylko w paście, ale i w innych produktach. Trzecia rzecz to jest aspartam, słodzik, którym słodzone są wszelkie produkty, wszelkie wypieki, wszelkie czy to dżemy, czy marmolady, czy również inne produkty.

        Żeby ograniczyć w nich liczbę kalorii.

        Żeby niby ograniczyć liczbę kalorii, ale to się pozornie ogranicza, bo potem jest zwiększone łaknienie.

        Mówimy o zdrowym odżywaniu się itd., a co z dodatkami? Bo ludzie mówią, że taki człowiek jak Ty, i wielu ludzi, którzy tutaj pompują wokół nas, biorą jakieś dodatki. Czy Ty polecasz dodatki?

        Nie. To jest mit, te dodatki, proteiny, aminokwasy, witaminy sztuczne, sole mineralne. Wydaje mi się, że to jest w pół procent pomocne, nie więcej, ponieważ to jest mit. Jak to się nieraz troszeczkę sarkastycznie odzywam do ćwiczących tutaj, młodszych, którzy w szatni dolewają sobie, miksują sobie jakieś mikstury: O, miracle powder. Ja w to już po prostu nie wierzę. Przeszedłem to w PRL-u, płaciłem za to dużo pieniędzy, żeby mieć jakąś proteinę, jedną pastylkę dzieliło się na cztery. Na pewno to działało na zasadzie placebo, na zasadzie jakiegoś stymulanta psychicznego. Taka jest prawda.

        Czyli generalnie zdrowe życie?

        Zdrowie życie. Wolę zjeść dobrej jakości befsztyk, smaczny, niż jakieś dodatki, kreatynę, która rujnuje nerki.

        Robi wodę...

        Tak. Kreatyna jest w mięsie, po co mi jeść jakąś sztuczną kreatynę, kiedy mam mięso. Po co mi jeść na przykład proteinę zrobioną z serwatki, kiedy serwatka jest produktem ubocznym przy produkcji wszelkich wyrobów mlecznych. Kiedyś serwatka była wylewana na polach. Ktoś tam pomyślał i ją sprzedaje za 40 dol. za puszkę, odwodnioną serwatkę, która zostaje później spożywana, mieszana z powrotem z wodą. Wolę sobie zrobić naturalny kefir. Sam robię kefir, z grzyba tybetańskiego na przykład. Pyszny, smaczny, ma jeszcze więcej proteiny niż ta proteina serwatkowa, bo przecież to też jest płyn, nie będzie się jadło proszku i popijało wodą, tylko je się rozwodnioną. Tak samo kefir jest naturalnym płynem. Poza tym probiotyki, bakterie. Tak że uważam, że te wszystkie dodatki są niepotrzebne, wręcz szkodzą. Spowalniają metabolizm –  człowiek je dodatki, a poza tym je normalne jedzenie, i to jest takie dublowanie diety. Niepotrzebna liczba kalorii, bo w tych dodatkach są też kalorie, proteina. Czy napoje energetyczne – to jest w ogóle tragedia. One są nasycane również glukozo-fruktozą, czyli cukrem prostym, przeważnie z kukurydzy, soi, która jest niezdrowa ogólnie. To jest propaganda, tego się nie powinno jeść. Tych produktów, które są robione masowo, które ludzie na co dzień jedzą – ryż, ziemniaki, soja, kukurydza – raz, że one są w tej chwili genetycznie manipulowane, a poza tym, żeby się nie psuły, dodawane są dodatki. Do mąki są dodawane dodatki, różne konserwanty itd., które później spożywamy. I później się robi rak.

        Czyli zdrowe życie to jest podstawa, a później dopiero budowanie mięśni?

        To idzie jedno z drugim, bo gdy człowiek ma ochotę do ruchu, gdy nie jest zmęczony, ma jeszcze jakieś rezerwy kaloryczne dla zdrowego ruchu, dla kontrolowanego ruchu – bo co innego jest iść na zakupy i dźwigać siatki, też się zmęczysz, ale co innego jest iść sobie i relaksować się długim spacerem, takim spacerem bardzo intensywnym, to jest zupełnie inna historia. To jest relaksujące, poza tym to jest zdrowe, nie ma stresu. To bym polecał.

        Zawsze z koszulką „Polska” na piersi?

        Nie zawsze, jak widzisz, ale mam takie koszulki.

        Wiem, że kibicujesz narodowcom w Polsce...

        Wkraczamy teraz na temat, po którym trzeba stąpać jak po kruchym lodzie, to jest polityka. Tak, nie ukrywam, że jestem pronarodowy, pronarodowościowy, tak że kibicuję wszelkim frakcjom, które mają w sercu Honor, Ojczyznę, i są patriotycznymi frakcjami, służą Polakom, nie jakimś innym narodowościom, które zamieszkują Polskę czy są powiązane z nami jakimiś umowami międzynarodowymi. Tak że mam takie koszulki, gdzie jest napisane po angielsku „Polish Power” – dzisiaj jej nie założyłem, bo chciałem pokazać ćwiczenia, które demonstrowałem wcześniej – ewentualnie druga koszulka, na której jest napisane „I am Polish and proud of it”.

        Nie odpowiedziałeś jeszcze na pytanie, co tutaj robisz, czym się zajmujesz?

        W tej chwili jestem na emeryturze, ale pracuję, w dalszym ciągu zajmuję się ćwiczeniami, ćwiczę z młodymi, starszymi, w różnym wieku. Z kobietami, dziećmi, mężczyznami i różnej narodowości. Układam im treningi, układam im plany dietetyczne. Kiedyś również robiłem masaże, ale teraz zaprzestałem. Jeżeli ktoś się bardzo uprze i chce jakichś suplementów, dodatkowych substancji, to pomagam wybrać. Polecam, nawet podpowiadam, bo są takie substancje, które można brać ze względów, tak jak powiedziałem, psychologicznych. Jedna witamina multi nie zaszkodzi, jeśli się ją bierze. Albo się przyswoi, albo się nie przyswoi, ale musi być baza naturalna. Na przykład mój lunch składa się tylko z owoców, to jest półtora kilograma owoców, różnych. Może przesadziłem, ale kilogram na pewno. Są to w tej chwili owoce południowe, bo jest zima.

        Czy jeszcze można się do Ciebie zgłosić?

        Trenuję w tej chwili w dwóch ośrodkach, w dwóch „gymach”. Ten „gym” to jest „Xtreme Couture”, mieści się na Kipling i North Queen, tel. (416) 503-1600. Drugi „gym” to jest 2100 Bloor, nazywa się „System Fitness”.

        Tak że drodzy rodacy, zapraszam, jeżeli chcecie jakichkolwiek porad, oczywiście bezpłatnych całkowicie, jako rodak, mogę być zaangażowany w wasz trening i pomóc wam.

        To świetna oferta.

        Proszę dzwonić do mnie na telefon klubów, można mnie znaleźć w Internecie, żaden problem mnie odnaleźć.

        Na koniec porozmawiajmy jeszcze o tych mistrzostwach świata, w których zająłeś drugie miejsce.

        Liczyłem na pierwsze, ale nie udało się. No, może następnym razem, choć następnego razu może nie być, jeżeli chodzi o tę kategorię, powyżej 65 lat, ponieważ doszły mnie słuchy, że chcą ją zlikwidować. Najbliższa mi kategoria będzie powyżej 50 lat, to jest duża różnica w tym wieku. Ale zobaczymy. Może w tym roku jesienią się odezwę, może w przyszłym roku. Uważam, że jeszcze nie muszę się tak bardzo spieszyć.

        Gratulujemy i dziękujemy bardzo.