Zrozumienie depresji nie jest proste. Istnieje wiele różnych rodzajów tego zaburzenia, które mają różne przyczyny i dają inne dolegliwości. Upraszczając można wyodrębnić jej trzy rodzaje: 

        1. Depresja, jako efekt uboczny choroby fizycznej. Na przykład, człowieka cierpiącego na grypę, raka czy inne przewlekłe choroby nie obchodzi, co się dzieje na zewnątrz. Chce odpoczywać i jak najdłużej spać, traci zainteresowanie światem, wycofuje się z życia, a jego mózg przechodzi w tzw. tryb depresji, co chroni go przed niepokojem o to, co się pod jego nieobecność dzieje w świecie. Gdy choroba mija, zwykle depresja po kilku dniach mija razem z nią. 

        2. Depresja sytuacyjna (egzogenna). Przyczyną tego rodzaju choroby są bolesne doświadczenia, zwykle poczucie straty. Na przykład, depresja towarzyszy zwykle utracie współmałżonka (przez śmierć czy rozwód), stracie pracy, dziecka, przyjaciela i tak dalej. Jej źródłem może być także utrata marzeń i nadziei, na przykład, że poprawi się sytuacja w popsutym związku. 

        3. Depresja biologiczna czyli pochodząca z wewnątrz ciała (endogenna). Źródłem jej są biochemiczne zmiany wewnątrz organizmu tj. zaburzenia procesów elektrycznych i neurochemicznych w mózgu, obniżenie lub podwyższenie poziomu jakichś hormonów, zaburzenia procesu przemiany materii, bardzo niski poziom cukru we krwi, zespół napięcia przedmiesiączkowego i tak dalej. 

        Depresję o podłożu biologicznym można łatwo wyleczyć przy pomocy środków farmakologicznych, ale niestety jest to tylko 1/3 przypadków wszystkich depresji. 

        Najbardziej rozpowszechniona jest depresja sytuacyjna, na którą nie działają leki, chyba że utrzymywała się tak długo, że wywołała biochemiczne zmiany w organizmie. Bardzo wskazane jest wtedy udanie się do psychologa. Depresja jest uleczalna, ale powrót do zdrowia chorego zależy od właściwie dobranej terapii i od postawy najbliższych. 

        Poniżej zamieszczonych jest 10 podstawowych cech depresji. Przyjrzyj się im uważnie. 

        1. Smutek, przygnębienie i niemożność odczuwania radości, nic nie cieszy. 

        2. Zmniejszenie zainteresowań (na przykład niechęć do zajmowania się swoim hobby).         

        3. Apatia, zmniejszenia aktywności, spowolnienie, niechęć do działania. 

        4. Problemy ze snem i bezsenność lub nadmierna senność. 

        5. Zmniejszenie apetytu, spadek wagi ciała, suchość w ustach lub nadmierny apetyt zwłaszcza nocą. 

        6. Uczucie ciągłego zmęczenia, brak energii. 

        7. Lęk, uczucie wewnętrznego napięcia, niepokój w środku. 

        8. Trudności w koncentracji, zapamiętywaniu, wrażenie niesprawności intelektualnej. 

        9. Poczucie beznadziejności, niska samoocena. 

        10. Bóle głowy, brzucha, bóle w klatce piersiowej, nerwobóle. 

        Pojawienie się takich symptomów u Ciebie lub najbliższych nie musi, ale może oznaczać depresję. Wtedy zawsze warto zasięgnąć porady specjalisty. 

        Jeśli masz w rodzinie osobę cierpiącą na tę chorobę, staraj się być dla niej tak troskliwy i serdeczny, jak tylko potrafisz. 

        A także: 

        • nie mów jej, aby się otrząsnęła lub wzięła w garść, że wszystko będzie dobrze 

        • nie mów, że to lenistwo, słaby charakter lub zła wola 

        • nie mów, że ta choroba ma charakter duchowy 

        • nie mów, dlaczego Twoim zdaniem doświadcza depresji 

        • nie rozweselaj jej na siłę, nie narzucaj się i nie organizuj jej czasu, nie oceniaj 

        • nie udzielaj rad, tylko zachęć, aby poszła do specjalisty

        • powiedz, że cieszysz się, że zaczęła się leczyć 

        • daj do zrozumienia przyczyn że chętnie ją wysłuchasz, jeżeli będzie chciała ci coś powiedzieć 

        • zachęcaj do podejmowania małych decyzji, ale nie tych ważnych, życiowych

        • bądź cierpliwy i wyrozumiały

        • opiekuj się domem i dziećmi 

        • zwracaj uwagę na różne objawy (wzmianki o samobójstwie, niebezpieczne działania). Pamiętaj, nie jest prawdą, że jak ktoś mówi o samobójstwie, to go nie popełni. Najczęściej decyduje się na taki krok! 

        • wiedz, że sam chory nie jest w stanie sobie pomóc 

        • pamiętaj, że depresja jest chorobą, tak jak zawał serca, udar czy cukrzyca. 

        Jeżeli cierpienie nie złamie człowieka, to go na pewno wzmocni. Podobnie jest z depresją. Ktoś, kto jej doświadczył, jest wewnętrznie bogatszy, lepiej rozumie ból i rozpacz drugiego człowieka. 

        Beata Frączak psycholog, pedagog