Wychodząc z domu w piątek po południu, nie mieliśmy do końca pewności, czy zaraz nie będziemy wracać z powrotem. Biorąc pod uwagę nasze europejskie doświadczenie w wypożyczaniu samochodów, zastanawialiśmy się, czy i tutaj nie będą chcieli odprawić nas z kwitkiem. Na szczęście jednak polskie dokumenty nie wzbudziły żadnych podejrzeń i niedługo potem siedziałam za kierownicą samochodu marki kia model Rondo.

Jednym z uroków długich weekendów są niestety korki na wyjeździe z miast. My też musieliśmy swoje odstać. Ale potem już jechało się dobrze. Przyznam, że było to moje pierwsze doświadczenie na kanadyjskich autostradach i byłam nieco zaskoczona. Zaskoczona zdyscyplinowaniem kierowców. Ograniczenie do 100 km/h, wszyscy jak jeden mąż jadą 110–120 i żadnego wariata pędzącego 150! W Polsce to jednak było nie do pomyślenia. Chociaż później dowiedziałam się, że jak ktoś za mocno szarżuje, to inni kierowcy potrafią zadzwonić na policję i na niego donieść, że stwarza zagrożenie.

Hotel w Montrealu zarezerwowaliśmy tuż przed wyjściem z domu. Należał raczej do tańszych i mieścił się w wąskiej kamienicy, nawet niedaleko centrum. Dojechaliśmy parę minut po północy, zadzwoniliśmy domofonem, wpuszczono nas... W głębi korytarza usłyszeliśmy szuranie i po paru chwilach na korytarzu pojawił się zaspany Azjata. Mój mąż przywitał go po francusku i wyjaśnił, że mamy rezerwację, podał, na jakie nazwisko. Pan, niespecjalnie na nas zwracając uwagę, otworzył swój kantorek i bez słowa podał nam do wypełnienia kartę meldunkową. Odezwał się dopiero dając nam klucz do pokoju – po angielsku. Zapytaliśmy jeszcze, gdzie można zostawić samochód, po czym wnieśliśmy rzeczy na górę. Pokój był nieduży, wyposażenie może nie pierwszej młodości, ale, co jest dla mnie sprawą zasadniczą, wszystko było utrzymane w należytej czystości.

Naszym celem w sobotę był Mont-Megantic, położony 190 kilometrów na wschód od Montrealu. Masyw bardzo ciekawie wygląda na zdjęciu satelitarnym – jak idealny rogal otwarty od strony zachodniej, a najwyższy szczyt z położonym na nim obserwatorium astronomicznym znajduje się pośrodku. Wcześniej jednak udaliśmy się jeszcze do jednego z montrealskich centrów handlowych, żeby nabyć rakiety śnieżne. Znaleźliśmy, że w jednym sklepie są właśnie przeceny na tego rodzaju sprzęt, i to nie byle jakie – o 40 proc. Więc za rakiety, które wcześniej kosztowały 200 dol., zapłaciliśmy 120.

Mieliśmy przy tym okazję przejechać przez Montreal w dzień, a tym samym popatrzeć na miasto. Oglądane z perspektywy drogi wygląda raczej szaro. Wiadukty i tunele są wylane z betonu, co jakiś czas trafiają się roboty drogowe i tym podobne wykopy. Natomiast centrum handlowe, w którym byliśmy, znajdowało się w sąsiedztwie... hałdy po wysypisku śmieci.

Z tego wszystkiego najbardziej podobał mi się mierzący 3,4 kilometra most Champlain, który spina brzegi Rzeki Św. Wawrzyńca. Większą jego część stanowi wiadukt, ostatni odcinek w stronę Stanów Zjednoczonych to ładna klasyczna konstrukcja kratownicowa.
Jedziemy autostradą, która kończy się parę kilometrów za miejscowością Sherbrooke. Widoki ciekawe, z początku teren jest równinny i tylko co jakiś czas wyskakuje jakaś góra. Później robi się bardziej pagórkowato. Za autostradą jedziemy przez malownicze wioski. Mamy akurat szczęście, bo pogoda dopisuje, jest słonecznie, chociaż na horyzoncie widać chmury. Ostatnia miejscowość, w której skręcamy na parking u stóp Mont-Megantic, to Notre-Dame-des-Bois (śmieję się, że to miejscowość "Matki Boskiej Drzewnej").

Dojeżdżamy około 3 po południu, meldujemy się w informacji turystycznej. Nocleg na terenie parku narodowego w namiocie kosztuje nas niecałe 35 dolarów. Zimą jest tu wytyczonych całkiem sporo tras na rakiety śnieżne. Osobne są dla narciarzy biegowych. Na szczyt natomiast prowadzi droga, ze względu właśnie na obserwatorium. Ale teraz nie da się tam wjechać samochodem. Ruch turystyczny jest całkiem spory, niektórzy korzystają z wypożyczalni rakiet.

Droga na szczyt podzielona jest jakby na trzy odcinki. Pierwszy – od punktu informacyjnego do miejsca biwakowego "Mała Niedźwiedzica" ma długość 900 metrów. W "Małej Niedźwiedzicy" stoi chata, w której można się ogrzać i przenocować po wcześniejszej rezerwacji. Dalej 2,2 km od punktu wyjścia mamy "Wielką Niedźwiedzicę". Tutaj też znajduje się podobna chata, poza tym kilka bardziej prowizorycznych kabin i platformy pod namiot. My wybieramy się na nocleg właśnie w to miejsce. Od "Wielkiej Niedźwiedzicy" do szczytu jest jeszcze 2,8 km i ten odcinek zostawimy sobie na niedzielę.
Zarzucamy plecaki i ruszamy w drogę. Idzie się dobrze, ścieżką przechodzi wiele osób, więc jest dobrze udeptana. Na rakietach idzie się lekko. Ani się obejrzeliśmy, a już mijaliśmy "Małą Niedźwiedzicę". Gdy dotarliśmy do miejsca naszego biwaku, musieliśmy trochę poszukać właściwej platformy. W informacji polecono nam nocleg na platformie numer 7, jako że jest położona nieco z boku.

Rzeczywiście była w raczej ustronnym miejscu i widać, że od ostatnich poważniejszych opadów śniegu nikt z niej nie korzystał. Ścieżkę od tabliczki z numerem platformy do samej platformy wydeptaliśmy sami. Warstwa śniegu na platformie i stoliku obok też wynosiła co najmniej 30 centymetrów. Co było do przewidzenia, szpilki od namiotu nie trzymały się podłoża, posłużyliśmy się więc kijkami trekkingowymi i kawałkami drewna na opał przyniesionymi z pobliskiej szopy.

Nie ma co ukrywać, że w namiocie było zimno. Ale mimo wszystko znośnie. Od razu rozwinęliśmy nasze kochane puchowe śpiwory i przykryliśmy nogi. Ja nawet zdjęłam kurtkę. Zabraliśmy się za przygotowanie obiadu. Przepis na posiłki górskie mamy prosty i sprawdzony. Najpierw należy pokroić pół cebuli w kostkę i udusić z odrobiną wody, ewentualnie na maśle. Do tego dolewa się ok. 300–400 ml wody (jeden z garnków w mojej menażce ma podziałkę) i wsypuje sos w proszku (nam najlepiej smakuje sos myśliwski knorr – tutaj znaleźliśmy nawet kanadyjski odpowiednik tego samego producenta, ale o nieco innym smaku).

Taki sosik z cebulką zagotowujemy mieszając, bo jednak lubi przywierać do dna menażki, a trzeba mieć na uwadze, że potem czeka nas mycie wszystkich utensyliów. Ostatnim etapem jest dodanie mielonki z puszki. Zdaję sobie sprawę, że u wielu osób jedzenie mielonki z puszki wywołuje obrzydzenie, ja jednak nauczyłam się owe mielonki kupować. Zwracam przy tym uwagę na zawartość mięsa w puszce mięsnej oraz na obecność w składzie "skórek wieprzowych" (ten składnik najbardziej przemawia do mojej wyobraźni). W Polsce największe delikatesy robiła firma "Krakus". Mielonki nie wyjmujemy z puszki, tylko kroimy ją w plasterki, a potem w kratkę i przy pomocy łyżki nakładamy do menażki tak jakby wybierając kolejne warstwy. Do tego mieliśmy kaszę kuskus, w wersji od wiosny do jesieni może być makaron, ryż albo inne kasze, które się dłużej gotuje).

Potem jeszcze herbata i czujemy błogość w brzuszkach. Zastanawiam się, jak to będzie w nocy, czy często będziemy się budzić z zimna. Zapalamy świeczkę z nadzieją, że trochę nas ogrzeje, ale nie przynosi to spodziewanego efektu. Spać idziemy około 9:30. I noc przesypiamy całkiem nieźle. Budzę się może 3 razy po to, by zmienić bok. Pamiętam, jak w środku nocy mój mąż w przypływie świadomości przypomina sobie o wodzie. Akurat trafia na moment, kiedy zawartość butelki zmienia stan skupienia. To ostatnia chwila, żeby przelać jej zawartość do menażki. Dzięki temu będziemy mieć rano herbatę (łatwiej ogrzać lód w menażce niż wyłupywać go z plastikowej butelki przekrojonej nożem).

Ostatecznie wstajemy o 8:30. Wychodzi więc na to, że przespaliśmy 11 godzin! Nieźle! O 6:30 zamarzła bateria w zegarku mojego męża. Robimy śniadanie (kanapki z serem żółtym i paprykarzem szczecińskim) i wyciągamy przy tym kolejny wniosek na zimowe wyprawy. Otóż śpiąc w namiocie należy brać rzeczy tłuste (jak paprykarz) albo suche (jak chleb). Mieliśmy też paprykę, która jednak charakteryzując się znaczną zawartością wody nie dotrwała do rana w formie miękkiej. Czyli zimą wszelkie warzywa-umilacze można sobie darować.
Pakujemy rzeczy, ale zostawiamy je w namiocie. Zabieramy tylko aparat fotograficzny i jeden plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami. Idziemy na Mont-Megantic (2,8 km). Jest pochmurno, niebo szare. A las cały pod śniegiem, wszędzie płaska biel, bo przecież bez słońca nawet nie ma porządnych cieni. "Wielka Niedźwiedzica" znajduje się na wysokości 780 m npm, wierzchołek ma 1105 m, więc różnica nie jest duża. Dzień wcześniej z parkingu startowaliśmy z jakiś 570 m. Na odkrytą przestrzeń wychodzi się dopiero przed samym szczytem. Wieje mocno. Okrążamy obserwatorium, robimy kilka zdjęć.

Idziemy kawałek drogą do chatki "Droga Mleczna". Tutaj wreszcie możemy się ogrzać przy kominku, zjeść coś słodkiego i skorzystać z czystej toalety. Z powrotem do namiotu idziemy inną drogą, trochę dłuższą, mierzącą 3,5 km opisaną jako "Sentier du Col". Nasz namiot stoi tak, jak go zostawiliśmy. Pakujemy rzeczy do plecaków i zwijamy obóz. Do samochodu zastał nam krótki kawałek, ale okazuje się, że chyba ten krótki kawałek najbardziej daje się nam we znaki. Powodem tego jest wiatr. Czuć zimno na twarzy i nogach. Nie zatrzymujemy się. Wiatr strąca też śnieg z drzew, na szczęście żadne z nas nie obrywa większym kawałkiem.

Na parkingu oprócz naszego stoi zaledwie kilka samochodów. Informacja turystyczna jest zamknięta. Rozgrzewamy silnik i pakujemy rzeczy. Wracamy tą samą drogą. Zatrzymujemy się na obiad w wiosce La Patrie, to zaraz następna po Notre-Dame-des-Bois. Wybieramy restaurację, która mieści się przy głównym skrzyżowaniu po prawej stronie. Lokal składa się z dwóch sal – jedna to bar, druga – restauracja. Na początek zamawiamy herbatę, żeby się ogrzać. Potem decydujemy się na zupę z kaszą i wołowiną. Jako danie główne ja biorę szaszłyk z piersi kurczaka, a mój mąż stek. Jedzenie jest bardzo smaczne. Mąż tylko kręci nosem, że dostał stek z ryżem a nie z frytkami, że w Ontario to jednak nie do pomyślenia. Ale mięso ma upieczone dokładnie tak, jak lubi, więc można powiedzieć, że ten ryż jest jakoś zrekompensowany.
W Montrealu śpimy tym razem w innym miejscu, też w okolicy centrum. Pokój większy, ale standard czystości jakby niższy (chociaż w dalszym ciągu jest przyzwoicie). Na wyposażeniu znajduje się ekspres do kawy i zastanawiam się, czy da się w nim zagotować wodę na herbatę. Mój mąż nie zawraca sobie tym jednak głowy, po prostu montuje palnik. Czerwone oko czujnika dymu mruga złowrogo, ale alarm milczy.
W poniedziałek przed powrotem chcieliśmy jeszcze zrobić szybką rundę po starówce. Była bardzo szybka ze względu na temperaturę. Do domu wróciliśmy prawie bez problemu – zamknięty był jedynie krótki odcinek autostrady 150 km od Toronto. W wypożyczalni samochodów stawiliśmy się 5 minut przed ustaloną godziną.

Katarzyna Nowosielska-Augustyniak
Toronto

Dali się zwariować?

Montreal Agencja dbająca o czystość języka w Quebecu (Office Quebecois de la Langue Francaise – OQLF) nieco spuszcza z tonu, po tym jak zażądała od jednej z lepszych włoskich restauracji w Montrealu zmianę menu – w którym zbyt często padały takie włoskie słowa, jak "pasta". Przedstawiciele agencji przyznają, że może rzeczywiście wykazywali zbyt dużą gorliwość. W notatce prasowej zredagowanej przez OQLF czytamy, że agencja weźmie pod uwagę specyfikę restauracji, ustalając wyjątki obejmujące zagraniczne potrawy.
Massimo Lecas, właściciel restauracji "Buonanotte", powiedział, że urzędnicy skontaktowali się z nim w walentynki. Przekazano mu, że jego menu zawiera za dużo słów w języku włoskim. W odpowiedzi na ten zarzut Lecas stwierdził, że konstrukcja menu ma oddawać tradycyjny włoski smak. Urzędnik odparł, że obok takich słów, jak "botiglia", "pasta" i "natipasto", powinny się znaleźć ich francuskie odpowiedniki. Ponadto klopsy czy kalmary, nazwane w menu po włosku, także powinny być przetłumaczone – mimo że w opisach dań były już francuskie tłumaczenia.
Tego samego dnia rzecznik prasowy OQLF, Martin Bergeron, powiedział, że prawo jest w tym wypadku jasne. W menu mogą znajdować się słowa w innych językach, ale w żadnym wypadku ich ilość nie może przeważać nad francuskimi. Minister Jean-Francois Lisee z Parti Quebecois zapytany o sprawę z tłumaczeniem słowa "pasta", stwierdził z uśmiechem, że to przesada. Natomiast minister Diane De Courcy, odpowiedzialna za agencję OQLF, przyznała, że problem jest zaskakujący i zajmie się tym.
Włoska restauracja nie jest wyjątkiem. Wytyczne językowe otrzymał też Toby Lyle, właściciel lokalu serwującego tradycyjne fish & chips – "Brit & Chips". Pracownicy agencji polecili mu umieszczenie słowa "restaurant" nad nazwą lokalu, zmianę oznaczeń na drzwiach do toalet oraz zmniejszenie wielkości liter na tabliczce "take away". Lyle stwierdził, że sprostanie temu to nie problem. Nie zgodził się jednak na przetłumaczenie nazwy podstawowego dania na "poisson frit et frites". To, jego zdaniem, zniechęci klientów i wpłynie negatywnie na jego niewielki biznes.
Późnym popołudniem w środę rzecznik prasowy OQLF stwierdził, że urzędnicy błędnie zinterpretowali przepisy prawne. Nie powinno być takich problemów, jeśli chodzi o oryginalne nazwy potraw, szczególnie egzotycznych. Pod takie ma być też podciągnięte fish & chips.

To widać gołym okiem
Toronto Pracownicy ontaryjskiego sektora publicznego mają o wiele lepsze warunki pracy i wynagrodzenia niż odpowiadający im pracownicy w sektorze prywatnym, i to pomimo oszczędności, jakie obecnie podejmują władze Ontario w celu ograniczenia deficytu budżetowego, co spowodowało pogorszenie warunków umów zbiorowych.
W ujawnionym w środę raporcie eksperci Instytutu Frasera stwierdzają, że pracownicy państwowi wszystkich szczebli administracji przeciętnie mają o 14 proc. wyższe pobory niż ich koledzy z prywatnych firm (porównanie oparto na danych z kwietnia 2011 roku). Mają też przeważnie lepsze plany emerytalne, a także gwarancje zatrudnienia – rzadko zdarza się, by tracili pracę. Przeciętnie odchodzą na emeryturę o rok wcześniej niż pracownicy sektora prywatnego. Zdaniem jednego z autorów opracowania, Jasona Clementa, w dziedzinie wynagrodzenia pracowników państwowych rząd powinien szukać dalszych oszczędności. Łatwiej powiedzieć niż zrobić – ostrzega jednak Stanley Winer z katedry polityki publicznej Carleton University w Ottawie. Zasadniczo to dobry pomysł, ale jego realizacja natrafi na "miliard trudności"...

Lepiej o emeryturze nie myśleć...
Toronto Zdaniem dyrektora generalnego banku CIBC, Kanadyjczycy powinni odnowić nawyk oszczędzania i więcej odkładać na emerytury.
Jego zdaniem, powinno się również urealnić program emerytalny Canada Pension Plan, tak aby chętne osoby mogły doń wkładać wyższe składki – ich wysokość powinna być uzależniona od wysokości świadczenia, jakie chcemy później otrzymywać.
Z obserwacji zachowań finansowych wynika, że osoba 35-letnia odkłada dzisiaj na starość połowę tego, co 35-latek o jedno pokolenie wcześniej; ponadto wówczas o wiele bardziej powszechne były plany emerytalne oferowane przez pracodawców.
Obecnie 6 milionów Kanadyjczyków czeka z chwilą przejścia na emeryturę obniżenie standardu życia przekraczające 20 procent.

Postrzelali się w Whitby
Whitby Czterech młodych mężczyzn zostało w czwartek po południu rannych w rezultacie strzelaniny w jednym z bloków mieszkalnych w Whitby. Jednego rannego w stanie krytycznym przewieziono do szpitala w Toronto – wynikało z raportu policji regionu Durham.
Policja po raz pierwszy otrzymała powiadomienie o strzałach o12.31 w czwartek w White Oaks Court w pobliżu Dundas Street i Cocharne. Policjanci na miejscu natrafili na cztery ofiary; trzy w stanie poważnym, czwartą w krytycznym.
Z relacji lokatorów wynikało, że do ich budynku natychmiast zjechały liczne oddziały policji i wiele karetek pogotowia.
Z komunikatu Ornge wnosić można było, że 19-letnia ofiara przewieziona została ambulansem ratownictwa powietrznego do szpitala św. Michała w centrum Toronto, zaś trzy pozostałe ulokowano w szpitalu Rouge Valley.
Sprawców nie odnaleziono i w czwartek policjanci przeczesywali obszar w pobliżu bloku.
Policjanci poinformowali też, że względu na dobro prowadzonego śledztwa, nie mogą ujawnić szczegółów – trwało przesłuchiwanie świadków. Wiele osób słyszało strzały. Zarekwirowano nagrania z kamer monitoringu.

Grypa wygrywa ze szczepionką?
Toronto Tegoroczna szczepionka przeciwgrypowa nie chroni dobrze osób powyżej 65. roku życia – wynika z danych ujawnionych przez Amerykańskie Centrum Kontroli Chorób Zakaźnych. Na podstawie danych z terenu ośrodek ten zlicza osoby zaszczepione, które zmuszone były skorzystać z pomocy lekarskiej , gdyż zachorowały na grypę.
Skuteczność tegorocznej szczepionki u starszych oceniono na 27 proc., jednak w przypadku szczepu A H3N2 szczepionka zmniejszyła liczbę osób zgłaszających się po pomoc lekarską jedynie o 9 proc.
Rezultaty te poważnie podważają sens szczepień, ponieważ tegoroczny komponent szczepionki nakierowany na walkę z wirusem H3N2 był wyjątkowo dobrze dopasowany do wirusów znajdujących się w środowisku.
Dr Joe Bresee z CDC podkreśla, że osoby starsze powinny zdawać sobie sprawą, iż szczepienie nie chroni ich całkowicie i z chwilą wystąpienia objawów grypy powinny udać się do lekarza po środki przeciwwirusowe – jeśli chorujesz, idź po leki przeciwwirusowe – podkreślał Bresee. – Jest to również ważne dlatego, że dostępne na rynku leki przeciwwirusowe działają najskuteczniej w pierwszych fazach rozwoju choroby. Zakładanie, przez ludzi zaszczepionych, że objawy grypopodobne nie oznaczają grypy, jest błędne i może mieć fatalne skutki.
Eksperci obawiają się, że skuteczność szczepień przeciwgrypowych u osób starszych jest niewielka. Ustalenia te poczyniono na razie przy dostępności niepełnych danych, w połowie okresu grypowego. Gdy napłyną ostateczne dane, mogą one ulec zmianie.
Skuteczność tegorocznej szczepionki była mniejsza również u osób w innych grupach wiekowych, zwłaszcza gdy chodzi o komponent H3N2. Potwierdza to dr Danuta Skowronski, ekspert ds. grypy w Centrum Kontroli Chorób w Kolumbii Brytyjskiej. W grupie wiekowej 17-49 wynosiła 42 proc.

Iljuszyn kupuje od Bombardiera
Montreal Bombardier Inc. ogłosił w środę, że podpisuje z rosyjskim przedsiębiorstwem Iljuszin Finance Co. kontrakt na sprzedaż do 42 samolotów z serii C. Kontrakt, nad którym mają teraz głosować udziałowcy Iljuszina, ma być wart 3,42 miliarda dolarów.
Podobny, jednak dotyczący 10 samolotów, został już podpisany w 2011.
Po ogłoszeniu tej informacji wartość akcji Bombardiera na torontońskiej giełdzie wzrosła o 3 proc. w ciągu ostatnich 20 minut przed zamknięciem.
Tym samym wzrost w czasie ostatniej sesji wyniósł 4,1 proc., a wartość pojedynczej akcji – 4,28 dol.
Zgodnie z nową umową, Iljuszin kupi od Bombardiera 32 130-miejscowe samoloty CS300 za około 2,56 miliarda dolarów. Będzie mieć też możliwość zakupu 10 dodatkowych maszyn.
Kontrakt jest oceniany bardzo dobrze. Bombardier jest trzecim co do wielkości producentem samolotów na świecie i największym producentem pociągów.
W listopadzie firma przesunęła inauguracyjny lot nowego samolotu serii C. W ten sposób Bombardier chce wejść na rynek średnich samolotów, zdominowany obecnie przez Boeinga i Airbusa. Do tej pory przedsiębiorstwo otrzymało zamówienia na 382 samoloty z serii C.

Obok polskiej dzielnicy...
Toronto 25-letni mężczyzna został wielokrotnie ugodzony nożem na stacji Dundas West w Toronto. Zdarzenie miało miejsce w środę około 3.45 po południu, podała konstabl Wendy Drummond. Ofiara doznała ciężkich obrażeń ramienia i tułowia. Mężczyznę przetransportowano do najbliższego zakładu opieki medycznej. Policja podaje, że do aktu przemocy doszło po sprzeczce między ofiarą a zatrzymanym 20-latkiem. Funkcjonariusze zatrzymali też kobietę, która mogła być w jakiś sposób zaangażowana w sprzeczkę, ale po przesłuchaniu zwolniono ją. Podczas działań policji metro nie zatrzymywało się na stacji Dundas West. Autobusy linii 40 także skierowano na inną trasę.

To nasze lotnisko, a nie torontońskie
Mississauga Burmistrz Mississaugi Hazel McCallion domaga się wyraźnego zaznaczenia na lotnisku Pearsona, że znajduje się ono na terenie Mississaugi, a nie, jak błędnie sądzi większość podróżnych, Toronto. Naciski pani burmistrz są skierowane przede wszystkim do organizatorów Pan Am Games 2015. Na lotnisku powinien zostać umieszczony duży banner witający zawodników w Mississaudze.
Taka prośba została przedstawiona Ianowi Troopowi, szefowi Pan Am, podczas spotkania z radą miejską.

Piraci z Oakville pod lupą
Oakville Policja Halton zamierza ścigać kierowców przekraczających prędkość na ulicach osiedlowych w Oakville. Akcja jest elementem "Project Five-O" i zaczyna się 21 lutego. Potrwa przez tydzień. Policjanci postanowili skupić się na niewielkich osiedlowych ulicach, jako że w takich okolicach łamanie ograniczeń prędkości jest nagminne. Podobnie często ignorowany jest znak STOP. Przykładowo 13 lutego został zatrzymany 40-letni mężczyzna z Richmond Hill. Jechał 103 km/h, podczas gdy dopuszczalna prędkość wynosiła 50 km/h.

Puk, puk z urzędu bezrobocia
Ottawa W ramach programu kontroli pracownicy federalni zaczęli odwiedzać w domach osoby korzystające ze świadczeń ubezpieczenia od bezrobocia. Większość kontrolowanych dostaje wezwania do stawienia się w urzędzie, jednak w niektórych wypadkach kontrole odbywają się w miejscu zamieszkania.
Pracownicy Service Canada kontaktują się także telefonicznie i listownie z osobami na bezrobociu. Wszystko po to, by wyłowić przypadki oszustw i nadużyć systemu.
Urzędnicy EI pojawiają się też niezapowiedziani w domach osób na bezrobociu, by osobiście doręczać wezwania na rozmowę w urzędzie.
Praktyki te w prowincjach, gdzie program EI służy tradycyjnie do wspierania miejscowego przemysłu sezonowego, jak rybołówstwo, wiele osób uważa za nękanie.

Zabawki dla dorosłych i dla dzieci
Mississauga Służby celne na lotnisku Pearsona w Mississaudze wykryły ostatnio dużą ilość heroiny i opium w transporcie zabawek dziecięcych. Wartość zatrzymanej kontrabandy szacuje się na prawie 4 miliony dolarów. Zajęto 38 kg opium i 3 kg heroiny. Odkrycia dokonano podczas rutynowych prześwietleń. Trwają poszukiwania przestępców.

Natychmiast załóż sobie hasło do telefonu!
Toronto Ontaryjski Sąd Apelacyjny stwierdził, że prawo policji do sprawdzenia zawartości telefonu komórkowego bez konieczności uzyskiwania nakazu rewizji zależy od tego, czy aparat jest chroniony hasłem. W takim wypadku policjanci muszą posiadać nakaz przeszukania.
Orzeczenie sądu wiąże się z apelacją złożoną przez mężczyznę od wyroku skazującego za kradzież. Mężczyzna tłumaczy, że policja nie miała prawa zaglądać do jego telefonu po aresztowaniu.
Kevin Fearon został aresztowany w 2009 roku, po tym jak obrabowano stragan z biżuterią na pchlim targu w Toronto, a policja odnalazła w jego telefonie komórkowym zdjęcia przedstawiające broń i pieniądze oraz smsy dotyczące biżuterii. Sąd apelacyjny oddalił wniosek Fearona, tłumacząc, że policjanci mieli prawo sprawdzenia zawartości jego telefonu pod kątem poszukiwania dowodów przestępstwa. Potem jednak sąd dodał, że jeśli telefon był chroniony hasłem, to prawo policji nie jest już tak oczywiste.
Sędziowie powołali się na wcześniejszą sprawę, która dotyczyła zabójstwa. Wtedy sąd odrzucił dowód, którym było urządzenie elektroniczne "pełniące funkcję minikomputera", jako że z jego używaniem związana była chęć utrzymania prywatności zapisywanych treści. Zawartość urządzenia została odczytana przez funkcjonariusza policji za pomocą specjalnego sprzętu.
W przypadku sprawy Fearona sąd nie stwierdził istnienia żadnych przesłanek do tego, że telefon miałby być używany jako minikomputer, a do sprawdzenia zapisanych na nim danych potrzebne by były specjalne umiejętności. Telefon nie był zabezpieczony hasłem, więc jego zawartość w sposób oczywisty była dostępna dla każdego. Sąd odmówił jednak wydania wiążącej procedury dla tego rodzaju spraw, tłumacząc, że w przyszłości może się przytrafić sprawa, która rzeczywiście wymusi zmianę przepisów.
Jeśli na razie można orzekać na podstawie istniejącego prawa, lepiej go nie zmieniać.

Jak w inteligentny sposób oszukać na podatkach
Vancouver Nowe fakty w sprawie modeli rzeźbiarskich, których autorstwo przypisywano Michałowi Aniołowi, wzbudziły falę wątpliwości dotyczących milionowych odpisów od podatku i związanych z tym strat finansowych kanadyjskiego rządu.
Kolekcja 18 renesansowych rzeźb – przedstawiających kończyny i torsy, wstępne modele do znanych dzieł włoskiego artysty – została przekazane muzeum w Vancouverze w 1998 i 2005 roku przez grupę inwestorów, którzy dzięki temu zyskali odpisy podatkowe. W tamtym czasie rzeźby zostały wycenione na 31 milionów dolarów.
Kiedy jednak połowa kolekcji została wystawiona na sprzedaż w nowojorskim domu aukcyjnym Sotheby's w ubiegłym miesiącu, okazało się, że autorem rzeźb jest duński artysta Johan Gregor van der Schardt. Wartość kolekcji oszacowano na 200.000 – 300.000 dol. Rzeźby wystawione na aukcji nie sprzedały się, dalej stanowią własność muzeum.
Nancy Noble, dyrektor generalna muzeum, przyznaje, że trudno uwierzyć, jak mogło dojść do takiego przeszacowania wartości rzeźb. Dla niej samej, jako podatnika, sprawa wygląda podejrzanie. Muzeum dało się zwieść.
18 rzeźb miało zagadkową przeszłość. Bracia Paul i Peter Lebrooyowie odziedziczyli je po swoim ojcu, który z kolei kupił je od lekarza uciekającego przed Niemcami.
Rzeźby stały przez lata w chińskiej gablocie w montrealskim mieszkaniu Paula Lebrooya do momentu, gdy zauważył je pewien historyk i wysunął przypuszczenie, że ich autorem jest prawdopodobnie Michał Anioł i jeden z jego uczniów. Od tego momentu bracia Lebrooyowie podejmowali starania, by przypisać autorstwo rzeźb Michałowi Aniołowi.
Sprowadzali historyków, jeździli z rzeźbami po całym świecie, a nawet wydali książkę. W 1996 roku kolekcję nabyła grupa finansowa Corporate House, która następnie przekazała ją muzeum z Vancouveru w zamian za możliwość uzyskania odpisów podatkowych. Wtedy to rzeźby były wyceniane przez Canadian Cultural Property Review Board. Na 31 milionów dolarów – a dziś za połowę z nich nikt nie chciał zapłacić nawet 200.000 dol.
Organ, który dokonał przed laty wyceny, ma prawo do ponownego rozpatrzenia sprawy, gdy nowe fakty ujrzą światło dzienne. Takie działanie pociąga za sobą z kolei kontrolę Revenue Canada.

Rona kroi po administracji
Toronto Rona Inc., jeden z gigantów w handlu materiałami budowlanymi w Kanadzie, zmniejsza o 15 proc. liczbę pracowników administracji.
Rona jest obecnie największą w Kanadzie siecią tego rodzaju sklepów - wyprzedzając pod względem ich liczby Home Depot i Lowe; niedawno zarząd odrzucił ofertę wykupu firmy właśnie przez amerykańskiego Lowe.

Pojechała do Los Angeles po śmierć
Los Angeles Policja próbuje ustalić, czy śmierć zaginionej przed kilkoma tygodniami Kanadyjki, której ciało znaleziono w zbiorniku wodnym na dachu hotelu Cecil w Los Angeles, była wynikiem umyślnego działania osób trzecich czy skutkiem wypadku. Ciało 21-letniej Elisy Lam odkrył pracownik budynku. Goście skarżyli się na niskie ciśnienie wody.
Lam, pochodząca z Vancouveru, pojechała do Kaliforni sama 26 stycznia. Ostatni raz, pięć dni później, widzieli ją pracownicy hotelu. Policja od razu stwierdziła, że zniknięcie młodej kobiety jest podejrzane. Teraz dodatkowo, ze względu na miejsce odnalezienia zwłok, pod uwagę brana jest hipoteza morderstwa.
Ciało znajdowało się bowiem na dnie cysterny wypełnionej w trzech czwartych wodą. Otwór u góry cysterny okazał się za mały, by mógł przez niego przejść strażak ze sprzętem, dlatego trzeba było wyciąć dodatkowy fragment zbiornika. Zbiorniki umieszczone są na platformie oddalonej o około 3 metrów od poziomu dachu. Aby się do nich dostać, trzeba wyjść na dach – deaktywując przy tym alarm i otwierając zabezpieczone drzwi. Do tego potrzebna jest drabina, by wejść na platformę. Potem zostaje jeszcze wspięcie się na cysternę.
Sierżant Ruby Lopez, prowadzący dochodzenie, powiedział, że na dachu nie ma kamer. Woda ze zbiorników jest używana przez gości hotelowych do picia oraz do mycia. Problemy z ciśnieniem wody trwały przez kilka dni. Po dramatycznym odkryciu władze hotelu wystosowały list, w którym odradzają używanie wody ze względu na "szczególne okoliczności". Gdy goście dowiedzieli się, co było rzeczywistą przyczyną, poczuli się nieswojo, zwłaszcza ci, którzy pili wodę z kranu.
Sierżant Lopez przekazał, że departament zdrowia zbadał wodę i uznał, że jej spożycie nie było niebezpieczne.
Ciało Lam zostanie poddane autopsji w celu zbadania przyczyny jej zgonu. Rodzina dziewczyny jest w Los Angeles. Biuro śledcze nie podaje żadnych szczegółów związanych ze śmiercią Kanadyjki. Lam wybierała się do oddalonego o 560 km na północ od Los Angeles Santa Cruz. Miała jechać transportem publicznym. Do dnia zaginięcia codziennie kontaktowała się ze swoją rodziną. Na nagraniach z monitoringu hotelowego widać ją jadącą windą, jak wciska guziki i w pewnym momencie wystawia głowę przez drzwi, rozglądając się w prawo i lewo.
Hotel Cecil gościł już w swoich progach seryjnych morderców. Wśród nich znaleźli się Richard Ramirez, znany jako "the Night Stalker", czy Austriak Jack Unterweger skazany za zabójstwo dziewięciu prostytutek.

Chciałabym poinformować osoby, które myślą o złożeniu podania o wizę pracy w programie International Experience Canada, że dla obywateli polskich wizy zostały już wyczerpane na 2013 rok. Właściwie rozeszły się jak przysłowiowe świeże bułeczki w ciągu 48 godzin. Jest to trzeci rok programu dla polskich obywateli, w pierwszym nawet nie wykorzystano wszystkich miejsc, bo mało kto o tym wiedział, w zeszłym roku skończono nabór latem, a w tym roku wszystkie miejsca zostały wykorzystane w ciągu niecałych dwóch dni. Uwaga, nie mylić programu z innymi programami wizowymi, które są nadal dostępne.
Proszę także uważać na nieuczciwych pośredników, którzy nadal pobierają opłaty za pośrednictwo wizowe. Niestety, namnożyło się wiele tych nie zawsze działających agencji w Polsce i innych krajach, a zatem jeśli ktoś proponuje załatwienie wizy na 2013 rok, nie jest to możliwe. Dopiero w przyszłym roku program będzie ponownie otwarty. Myślałam, że zwiększy się znacznie limit dla Polaków, ale niestety, nadal mamy dość nieliczną pulę wizową. Inne nacje mają po kilka tysięcy miejsc.
Wizę pracy można załatwić nie tylko w programie IEC. Właściwie program ten nie jest jakby programem imigracyjnym, nie daje też benefitów składania podania o pobyt stały po roku, wiele osób mylnie to interpretuje.
Osoby, które po roku chcą złożyć podanie o pobyt stały w programie Canadian Experience Class-CEC, muszą posiadać wizy pracy w oparciu o kontrakt pracy i tak zwane LMO – opinie z urzędu pracy. Widziałam błędnie wypełnione podania imigracyjne po roku przepracowania w programie pracy wakacyjnej. Ludzie tracili wiele pieniędzy, czasu i otrzymali decyzje negatywne, co nie jest takie dla nich korzystne, ponieważ niepotrzebne kreowanie kartoteki z decyzją odmowną nie musi, ale może wpłynąć na innego rodzaju decyzje wizowe.

mgr Izabela Embalo
Licencjonowany doradca prawa
imigracyjnego, licencja 506496
Notariusz-Commissioner of Oath
OSOBY ZAINTERESOWANE IMIGRACJĄ LUB WIZAMI, ZATRUDNIENIEM W INNYCH PROWINCJACH, LMO, PROSIMY O KONTAKT:
tel. 416 515 2022, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
skype: imigra.canada
www.emigracjakanada.net
Nowa lokalizacja na granicy
Mississaugi i Brampton