W rzekach Humber w Toronto i Credit w Mississaudze jest już sporo łososi migrujących na tarło.

Humber nie może się jednak równać pod względem liczby łososi i możliwości łowienia z Credit River. Do tej rzeki wchodzi przynajmniej sześć razy więcej ryb niż do Humber. Na Humber obowiązuje też zakaz łowienia przy każdym z wodospadów od Old Mill do Dundasu. Przy niskim stanie wody najwięcej łososi zatrzymuje zwykle wodospad przy Old Mill. Jest więc to dobre miejsce na spacer i zrobienie zdjęć skaczącym łososiom w Toronto. Na rzekach często pojawiają się strażnicy ochrony przyrody, którzy sprawdzają, czy wędkarze łowią łososie dozwolonymi sposobami. Za nielegalne sposoby łowienia łososi uznaje się flossing, lining i snagging.
Łososie w czasie wędrówki tarłowej nie pobierają pokarmu. W wielu przypadkach łapią tylko żyłkę, a nie przynętę. Kiedy łososie są w rzekach, nie interesuje ich pobieranie pokarmu, a tylko tarło. Zachowują się bardzo agresywnie i chronią swoje terytorium, dlatego też uderzają w różne przynęty, które znajdą się na ich drodze. O tej porze roku najskuteczniejszą przynętą jest duży kawałek świeżej ikry w błonie, założony na haczyk bez siateczki. Ryby instynktownie próbują zniszczyć obcą ikrę, w ten sposób ich własna ma większe szanse na przetrwanie.
Na Credit najwięcej wędkarzy łowi w Erindale Park w miejscach popularnie znanych jako ice breakers, mesh pool i falling rock. Wkrótce za łososiami do rzek zaczną wchodzić pstrągi.
Również rzeki na wschód od Toronto „zapakowane” są łososiami. Wędkarze łowią sporo ryb w Oshawa Creek, Bowmanville Creek i na Ganarasce w Port Hope.
Łososie najbardziej biorą na tzw. skein, czyli ikrę jeszcze w błonie. Spora grupa wędkarzy łowi samice łososi jedynie po to, aby zdobyć świeżą ikrę na przynętę, np. na pstrągi. Ikrę ze złowionych łososi można przechowywać przez długi czas. Sposoby przechowywania ikry z łososi są różne. Sztuką jest jednak jej przygotowanie i konserwacja. Częstym błędem jest płukanie ikry wodą z kranu. Jak wiadomo, zawiera ona chlor. Wymyta pod kranówą ikra straci kolor, zapach i smak.
Na rynku dostępnych jest kilka gotowych i dobrych środków, jak np. borax, Pro Cure, Fire Cure, Pro Cure, Shake, którymi można zabezpieczyć ikrę przed zepsuciem, jednocześnie zachowując jej zapach, smak i odpowiednią miękkość. Czasami wędkarze używają również soli, cukru i oleju. Te rodzaje konserwantów są wciąż najbardziej popularne.
Ikra pochodząca ze sklepów wędkarskich (salmon) konserwowana jest przeważnie solą. Przeważnie jest zbyt twarda i brakuje jej naturalnego zapachu.

Jak zmierzyć rybę

Sprawa wydaje się prosta, ale nie wszyscy wiedzą, jak prawidłowo powinno się zmierzyć złowioną rybę. Według regulaminu, ryba powinna być mierzona od pyska do końca płetwy ogonowej. Aby uzyskać dokładny pomiar, płetwę należy ścisnąć. Nie należy mierzyć do tylko do środka płetwy. Prawidłowy pomiar ryby jest ważny, szczególnie na wodach, gdzie obowiązują wymiary ochronne.
Limity
Co to jest catch limit? Jest to limit połowu w ciągu jednego dnia. Do tego limitu zalicza się ryby złowione i niewypuszczone od razu, czyli zatrzymane, ryby zjedzone lub ryby oddane drugiej osobie.
W ontaryjskim regulaminie sportowego połowu ryb występuje również określenie possesion limit. Jest to łączna liczba gatunków ryb, które można mieć w swoim posiadaniu w każdej chwili. Do limitu posiadania zalicza się ryby złowione w danym dniu lub wcześniej. Są to więc ryby dopiero co wyholowane, ryby w samochodzie lub łodzi, w coolerze lub w domu w lodówce czy zamrażarce. Limit posiadania nie obejmuje ryb spożytych lub rozdanych.
O ile regulamin nie stanowi inaczej, limity połowu i limity posiadania są takie same.
Jeśli na poszczególny gatunek obowiązuje limit, ryby skonsumowane (np. tzw. shore lunch) są częścią dziennego limitu. Jeśli wędkarz złowi 6 szczupaków, które następnie zostaną zjedzone, oraz tego samego dnia złowi i zatrzyma ryby tego samego gatunku, w myśl ontaryjskiego regulaminu sportowego połowu ryb, łamie prawo.
Każda ryba złowiona ponad limit dobowy musi być natychmiast wypuszczona. Wykroczeniem jest również zniszczenie w jakikolwiek sposób ryby legalnie złowionej, która nadaje się do spożycia.
Podczas przewożenia ryb z łowiska do domu należy pamiętać, aby ryby można było łatwo policzyć i określić ich gatunek. Na filetach należy pozostawić kawałek skóry z łuskami, najlepiej z odcinka pomiędzy głową a płetwą grzbietową.

Sztuczny też dobry...

Od dawna rynek jest wypełniony sztucznym kawiorem. Obecnie sztuczny kawior produkuje się w południowej Francji, Niemczech, Danii, Izraelu, Ameryce Północnej i Ameryce Łacińskiej, a także w Chinach.
Produkcja sztucznego kawioru jest niezwykle dochodowa. Sztuczny kawior, jeśli jest wytwarzany poprawnie, nie różni się od naturalnego kawioru. Przynajmniej ludzie nie czują różnicy w smaku.
Jednak według kulinarnych trendów, najlepszy kawior pochodzi z jesiotrów z Morza Kaspijskiego i najlepiej z bieługi, potem z siewrugi i sterleta. Rosyjski urząd ochrony przyrody szacuje, że osiemdziesiąt procent kawioru jesiotra na sprzedaż w Moskwie pochodzi z czarnego rynku. 

„Jelly”

Josh Jelly Gelinas, który w sezonie jest przewodnikiem na Wielkim Jeziorze Niedźwiedzim, reprezentuje Kanadę na mistrzostwach świata w wędkarstwie muchowym, które trwają na Słowacji (5-11 września).

Henryk Wywiał podczas przeprawy z Esnagami Lake na Wonderland, który położony jest o zaledwie kilka minut drogi łodzią od Esnagami Lodge. Stojące wody Wonderland zasilane są źródłami artezyjskimi.

Waldemar Weselak w drodze na Wonderland

Opisy zdjęć w domyśle :)

Dojazd do Ara

Tutaj parkuje się łódź jeszcze na Esnagami i następnie trzeba przenieść sprzęt na canoe, już na Ara

Wygodne aluminiowe canoe na Ara. Eric Lund montuje już silnik elektryczny do canoe. Ara Lake to malutkie i malownicze jeziorko, może pół kilometra długie i niezbyt szerokie. Płynąc środkiem, można rzucać pod brzegi po obu stronach.

Eric holuje kolejnego szczupaka. Ten uderzył na obrotówkę. Tego dnia nie brały duże sztuki, takie pod 30 cali.

Ara Lake

Przewodnik Matt (P) z 31-calowym sandaczem, złowionym przez Phyllis Zantjer (L). Jak na razie ten sandacz jest na pierwszym miejscu Catch and Release Leader Board w sezonie 2017. Największy szczupak br. sezonu mierzył 45 i ¾ cala. Ryba złowiona była w czerwcu. W kategorii pstrąga źródlanego na pierwszym miejscu jest ryba długości 21 cali.
Do zakończenia sezonu na Esnagami pozostały niespełna 3 tygodnie. Ponownie Esnagami Wilderness Lodge otworzy się w maju 2018 r.

Spędzając wędkarski urlop na Esnagami, niekoniecznie trzeba łowić tylko na tym jeziorze. Dookoła Esnagami jest kilka małych jezior, które mają wiele do zaoferowania. Te jeziorka nazywa się „side lakes”. Przede wszystkim są to bardzo małe akweny i, co najważniejsze, mało kto tam łowi i jest w nich mnóstwo ryb. Zaledwie w ciągu kilku minut z Esnagami można się przenieść na trzy ciekawe jeziora. Są to Betty Lake, Ara Lake i Spotted Lake.
Na wszystkich trzech jeziorach występują przede wszystkim szczupaki i sandacze. Na Spotted Lake dodatkową atrakcją jest możliwość złowienia niebieskiego sandacza, tzw. blue walleye.
Na każdym z jezior jest z czego łowić. Na Betty i Spotted Lake jest zawsze łódka z silnikiem elektrycznym, a na Ara jest to aluminiowe canoe, do którego łatwo zamocować również silnik na akumulator. Przedostanie się na wybrane jezioro z Esnagami zajmuje zaledwie kilka minut.

W niedzielę, 23 października 2016 r. w Bayfront Park w Hamilton odbyły przedostatnie zawody sezonu Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego. Były to zawody w łowieniu z brzegu wszystkich dozwolonych w regulaminie gatunków ryb.

Wyniki:

1. Henryk Wywiał 2 ryby 0,32 kg

2. Waldemar Weselak 2 ryby 0,10 kg
Mariusz Robak 2 ryby 0,10 kg

3. Damian Kapral 1 ryba 0,02 kg

W zawodach startowało 8 wędkarzy.
Ostatnie zawody PKZW w sezonie 2016 odbędą się 13 listopada 2016 r. Belwood Lake, Conservation Area. Godzina zbiórki - 7.00. Zawody brzegowe na szczupaki.

Sieja z Simcoe

Sieja, whitefish, jest jednym z najbardziej uwielbianych przez wędkarzy gatunkiem ryb z Simcoe.  Od  dawna sieja była wartościową rybą na potrzeby komercyjne i dla wędkarstwa rekreacyjnego.  W języku Huronów nazywana była Assihendo. Indianie poławiali sieje w sieci w ogromnej liczbie w Atherley Narrows, co już w 1615 r. było opisane przez Champlaina. Sieja z Simcoe szybko zdobyła sobie uznanie ze względu na walory kulinarne. 
Na początku XIX wieku osadnicy z nad Simcoe jedynie obserwowali wiosną Indian łowiących sieje na sieci i przy pomocy ościeni, co robili zresztą z mistrzowską wprawą. Wkrótce wykorzystali  ich doświadczenia i sieje zaczęto poławiać na większą skalę na potrzeby lokalnego rynku. 
Pierwsze połowy komercyjne zostały odnotowane w 1868 r. i wynosiły 8 tys. funtów.  W kolejnych latach, aż do 1887 r.  połowy siei wahały się od 2 do 86 tys. funtów rocznie. W latach 1887-1894 nie zanotowany znacznego spadku populacji siei w Simcoe. 

W 1888 r. po raz pierwszy dokonano zarybień siejami.  Do Simcoe wpuszczono 200 tys. narybku z Newcastle Hatchery.  Ikra pochodziła z siei z Jeziora Ontario. Około roku 1900 pojawiły się pierwsze przepisy regulujące łowienie siei. Znacznie ograniczono wykorzystywanie ościeni i sieci do ich połowu. Jednak nie spotkało się  to z aprobatą rybaków. Niedługo też nowym sposobem łowienia siei było łowienie ich na haczyki z przynętą, które umieszczano na dnie jeziora.

 
Całkowity zakaz używania ościeni wszedł w życie dopiero w 1941 r. W 1952 r. do doskonałości opracowano “snagging”, czyli zahaczanie siei. Metoda ta była szczególnie popularna w rejonach Kempenfelt Bay.  Sangowano przy pomocy zmodyfikowanych “spreaderów”.  W rękach wprawnego kłusownika spreader był zabójczą bronią na sieje.  Również w 1952 po raz pierwszy zdefiniowano  snagging  w Special Regulations for Ontario.  W latach 50. złowić sieję spod lodu nie było trudno.  Doświadczeni lokalni wędkarze łowili od 50 do 150 sztuk dziennie.  Turyści musieli się zadowolić zaledwie kilkoma siejami. 

Podczas zimowego sezonu  wielu wędkarzy łowiło średnio 200 siei. Jednak byli i tacy, którzy łowili znacznie więcej. 
W połowie listopada sieje z Simcoe rozpoczynają tarło, przemieszczając się w płytsze rejony jeziora na Cook’s Bay lub też do innych zatok.  Po tarle sieje można znaleźć na różnych głębokościach od 10 do nawet 90 stóp w wielu miejscach Simcoe.  Najwięcej siei łowi się na głębokości 40 stóp.
Zimą  sieje przemieszczają się w ławicach, najczęściej w okolicach dużych uskoków dna. Sieje w Simoce rosną bardzo powoli. Sieja o wadze 3/4-1 1/4 funta ma przeważnie 6-9 lat.  Najczęściej łowiona 2,5-funtowa sieja ma  natomiast aż 15 lat.  Niektóre sieje dorastają jednak  szybciej do sporych rozmiarów. Olbrzymie sieje nazywane są przez lokalnych wędkarzy “humpbacks”.

Ryba TYGODNIA

Waldemar Weselak z okoniem “jumbo” o wadze 1,5 funta złowionym na Simcoe w środę, 26 października

Palie na muchę

Przewodnik wędkarski na Wielkim Jeziorze Niedźwiedzim - Josh Gelinas z olbrzymimi palimi  złowionymi na muchę

Wielkie Jezioro Niedźwiedzie – Great Bear Lake, to najlepsze jezioro na świecie na rekordowe palie jeziorowe – lake trout. Wędkarze, który mają szczęście odwiedzać ten rejon Kanady łowią lake trout przeważnie na trolling i na spinning.
Muchówką łowiono raczej lipienie, a nie palie. Tak było do niedawna. Obecnie coraz częściej więcej wędkarzy zaczyna łowić olbrzymie palie na muchę. Wcześniej niezauważana i niedoceniana mucha teraz wyrasta na niezwykle skuteczną przynętę na palie.

Właściciel Dalrymple Resort Chris Michniacki (L) ufundował dla pierwszej trójki nagrody po 50 dolarów.  Na zdjęciu nagrodę wręcza Waldemarowi Weselakowi (P), zwycięzcy zawodów Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego, które odbyły się 25 czerwca na jeziorze Dalrymple.

Wędkarze PKZW po zakończeniu zawodów. W pierwszym rzędzie, najlepsza trójka, od lewej: Edward Stenka (2. m.), Waldemar Weselak (1. m.), Oktawian Olejnik (3. m.).

Bez licencji też można
W ostatnim czasie przy wynajmowaniu łodzi na ryby, niektóre mariny i ośrodki „wymagają” okazania uprawnień na prowadzenie łodzi motorowych - pleasure craft operator card. Warto wiedzieć, że w przypadku wynajmu łodzi uprawnienia nie są wymagane, ale jedynie wskazane. Osoba, które chce prowadzić łódź bez licenencji ma jednak pewne obowiązki. Powinna otrzymać tzw. Rental Boat Safety Check List. To nic innego jak szybkie szkolenie i najważniejsze informacje na temat bezpiecznego kierowania łodzią. Dokument ten musi być podpisany i znajdować się na łodzi w okresie wynajmu.

Nasza kolejna, trzecia już wyprawana w północno-zachodnie Ontario, na jezioro Esnagami tym razem opóźnia się w Nakinie. Mgła paraliżuje odloty. Dzień wcześniej w tym rejonie Ontario przetoczyły się burze. Przez Ontario przejechaliśmy bez problemów i opóźnień. Na 11-stce nie było żadnych robót drogowych, bo to przecież 1 lipca - Canada Day.

Po 15 godzinach jazdy z Toronto, poprzednią noc jak zwykle spędziliśmy w motelu Pennock’s w Nakinie.
Nie jest to super-motel, ale ma przynajmniej WiFi. W Nakinie działa sieć Rogers, ale tylko w niektórych miejscach. Bell nie ma tu zasięgu. Kto ma telefon z Bella będzie miał serwis tylko do Geraldton.

Z Pennock’s jest najbliżej do lotniska. Niektórzy jednak na noc wybierają jeden z trzech moteli w Geraldton i dopiero rano jadą do Nakiny. Z Geraldton do Nakiny jest ponad 70 km. Co prawda droga jest bardzo dobra, ale jazda wcześnie rano niesie duże ryzyko, że jakiś zwierzak wyskoczy pod koła.

Nasza grupa. Od lewej Waldek Weselak, Yanna, Heniek Wywiał, Krzysiek.

Taki posiłek w motelu w Nakinie to już tradycja.  Polska mielonka z puszki, kiszony ogórek, pomidor, cebula. Kiszone ogórki koniecznie tylko ze sklepu Tymek's w Toronto.

Mgła nad jeziorem Cordingley w Nakinie, która opóźniła na kilka godzin odloty wodnopłatów w sobotę, 2 lipca. Na pomoście Henryk Wywiał, który po raz pierwszy jedzie na Esnagami, melduje swoją gotowość do wyprawy...

Jak zwykle mamy sporo bagażu. Na pewno mamy najdłuższą tubę na wędki.  Tutaj przeważnie nie ma problemów w wymiarami bagażu.

Te samoloty wykorzystywane są do przewozu ludzi, transportu materiałów budowlanych, maszyn, łodzi, beczek z paliwem, itp. Jak coś nie wejdzie do środka to można gdzieś zawsze przywiązać.

Około południa mgła zeszła i wodnopłaty rozpczęły kursy po północno-zachodnim Ontario

Na wadze bagaże i sprzęt kilkuosobowej grupy młodych chłopaków odlatujących do jakiegoś outpost camp.  Sporą częśc ich rozrywkowego bagażu stanowiło piwo, blisko 300 puszek.  W krótkich spodenkach i klapkach w ontaryjski las. Chyba naprawdę pomylili samoloty i kierunki świata, bo wędki też mieli na rekiny.

Zawody na Little Lake

W niedzielę, 28 czerwca 2015 r., na Little Lake koło Barrie odbyły się kolejne zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego.
Do punktacji zaliczane były bassy, crappie, szczupaki i sandacze.
Na Little Lake zwyciężył Waldemar Weselak, który złowił 4 szczupaki i 4 bassy o łącznej wadze 6,75 kg. Największa ryba zwycięzcy to szczupak o wadze 1,29 kg.
Drugie miejsce zajął Janusz Kawalec, który złowił 6 szczupaków, 1 bassa i 1 crappie, uzyskując łączną wagę 5,44.
Największa ryba Janusza Kawalca to bass o wadze 1,16 kg.
Trzecim najlepszym wędkarzem na Little Lake okazał się Wojciech Bak. Jego wynik to 3 szczupaki i 2 bassy, które w sumie ważyły 3,45 kg.
Największą rybę zawodów złowił Roman Runo. Był to szczupak 1,59 kg.

Wyniki zawodów na Little Lake

1. Waldemar Weselak – 4 szczupaki, 4 bassy 6,75 kg 25 pkt
2. Janusz Kawalec – 6 szczupaków, 1 bass, 1 crappie 5,44 kg 23 pkt
3. Wojciech Bak – 3 szczupaki , 2 bassy 3, 45 kg 21 pkt
4. Roman Runo – 3 sz+1 b 3 szczupaki, 1 bass 3,2 kg 19+3* pkt
5. Henryk Wywiał – 1 szczupak, 2 bassy 1,78 kg 18 pkt
6. Krzysztof Arsiuta – 2 szczupaki 1,23 kg 17 pkt
7. Stanisław Zapała – 1 szczupak, 1 bass 1,04 kg 16 pkt
8. Mirosław Arsiuta – 1 bass
0,62 kg 15 pkt
*największa ryba

Klasyfikacja generalna PKZW:

1. Waldemar Weselak pkt 165
2. Janusz Kawalec 161
3. Wojciech Bak 130
4. Mirosław Arsiuta 120
5. Krzysztof Arsiuta 98
6. Roman Runo 81
7. Mariusz Robak 81
8. Wojciech Chańko 63
9. Stanisław Zapała 56
10. Henryk Wywiał 47
11. Dariusz Hadziewicz 47
12 . Oktawian Olejnik 28
13. Józef Makowski 23
14. Mariusz Gilas 20
15. Roman Mikucewicz 5

W zawodach PKZW nastąpi teraz wakacyjna przerwa, która potrwa aż do 26 września.

Szczególnie na pierwszy lód nie powinno się chodzić samemu. W grupie będzie znacznie raźniej i bezpieczniej.
Co należy mieć pod ręką?
Na pewno mocny sznurek, kolce do lodu, tzw. ice picks. Na sobie dobry kombinezon typu survival suit, a w ręku pierzchnię do sprawdzania lodu przed każdym krokiem.
Pierzchnie do lodu to tzw. ice spud bar lub ice chisel. Wykonane są z metalu i służą do robienia przerębli i pukania w lód, żeby sprawdzić jego wytrzymałość.
Jeśli nie wiesz, jaka jest sytuacja z lodem, najlepiej skontaktuj się z ice hut operator w rejonie, gdzie masz zamiar łowić.
Ludzie wynajmujący domki na lodzie to eksperci i sprawdzają lód codziennie.

W październiku 2001 r. mieszkaniec Beaverton nad Simcoe, Robert A. Kirk, wydał książkę pod tytułem "Hook, Line & Spear The Ice Fishing History of Lake Simcoe". Wkrótce pierwsze egzemplarze można było zamówić w Internecie lub kupić w niektórych sklepikach dookoła Simcoe. 

Każda książka zamówiona bezpośrednio u autora była przez niego podpisana.
Publikacja ta spotkała się z dużym zainteresowaniem ze strony wędkarzy i kolekcjonerów – decoy, czyli ręcznie wykonywanych wabików.
Niestety, w lipcu 2002 autor, Robert A. Kirk, zginął w wypadku samochodowym w drodze do pracy.
Po niedługim czasie jego książka zniknęła i przez długi czas nie można jej było kupić w ogóle. Od czasu do czasu pojawiała się jedynie na internetowych stronach aukcyjnych, gdzie była sprzedawana po kilkakrotnie wyższej cenie.
Po wielu latach książka Roberta A. Kirka jest znowu dostępna w Internecie na stronie Fishing Lake Simcoe – www.fishinglakesimcoe.ca, gdzie można ją zamówić. 

Dostępne egzemplarze pochodzą z pierwszego wydania z 2001 r. i ich liczba jest ograniczona.
"Hook, Line and Spear – The Ice Fishing History of Lake Simcoe" nie jest poradnikiem dla wędkarzy. Kto szuka recepty, jak łowić spod lodu na Simcoe, to na pewno ta książka nie jest dla niego.
Kto jednak chciałby poznać bardziej fascynującą historię jeziora, gatunki ryb i dawne sposoby łowienia spod lodu na Simcoe, to na pewno ta książka warta jest uwagi i może być dobrym prezentem pod choinkę. Tym bardziej że ma wartość kolekcjonerską.
Książka ilustrowana jest wieloma historycznymi fotografiami, pochodzącymi z prywatnych albumów, które zostały opublikowane po raz pierwszy.
Prywatną kolekcję Roberta Kirka, obejmującą stare wabiki – decoy, przynęty, piki i włócznie, jakimi niegdyś łowiono spod lodu sieje i palie jeziorowe na Simcoe, można zobaczyć w Beaverton, Tim Hales Fish Huts.
"Łowienie" na włócznie zostało zabronione na jeziorze Simcoe przez rząd prowincyjny w 1941 r.

Pamiętaj o karcie
Zbliża się koniec roku, więc należy pamiętać o sprawdzeniu ważności karty wędkarskiej.
Karty można przedłużyć lub kupić nowe 24 godziny na dobę online – Internet, w niektórych punktach ServiceOntario i sklepach wędkarskich.
Kart nie należy trzymać w woreczkach foliowych, czy też laminować.
Pod wpływem ciepła ulegają wtedy szybko zniszczeniu i stają się nieczytelne.

Cacko na lód

Podczas zakupów sprzętu wędkarskiego na zimę warto zwrócić uwagę na ciekawie wyglądający kołowrotek 371 Straight Line Reel firmy Frabill.
Posiada kilka przydatnych funkcji, które przydają się w czasie łowienia spod lodu. Jest lekki i wytrzymały, dobrze działa przy niskich temperaturach, nie skręca żyłki i jest łatwy w obsłudze, nawet jeśli łowimy w grubych rękawicach. Dodatkową zaletą jest wymienna stopka. Przy łowieniu większych ryb można zamocować ten kołowrotek do wędki za pomocą dużej stopki, która pozwala na tradycyjne trzymanie wędki podlodowej, podobnie jak trzyma się pistolet.
371 Straight Line Reel ma płynny hamulec i system natychmiastowej blokady biegu wstecznego. Dzięki wolnej szpuli pozwala na szybkie opuszczanie małych przynęt. Przełożenie – 3.7:1, 22 cale na obrót.
Po tym kołowrotku widać, że Amerykanie coraz częściej spoglądają, jak na lodzie łowi się w Europie.

Kilka faktów o Simcoe

Simcoe jest najbardziej popularnym jeziorem śródlądowym w Ontario. Więcej wędkarzy łowi zimą na Simcoe spod lodu niż razem w pozostałych porach roku. Jezioro Simcoe, o powierzchni 725 km kw., jest szóstym co do wielkości jeziorem śródlądowym w Ontario.
O jeziorze Simcoe mówi się, że jest stolicą wędkarstwa podlodowego Ameryki Północnej. Zimą Simcoe przeżywa prawdziwy nalot wędkarzy z USA, przede wszystkim z stanów: Michigan, Nowy Jork, Ohio i Pennsylwania.
Na ogromną popularność jeziora Simcoe wśród wędkarzy ma przede wszystkim wpływ położenie w pobliżu dużych miast, jakość rybostanu oraz fakt, że jeziora należące do regionu Kawarthas były zamknięte do łowienia spod lodu od 1930 r. aż do 2010. Najczęściej łowioną rybą spod lodu na Simcoe jest okoń. Ryb tego gatunku łowi się więcej zimą niż wszystkich pozostałych gatunków ryb razem w ciągu roku.

Od 1997 r. na Simcoe obowiązuje dzienny limit połowu okoni, który wynosi 50 sztuk.
Od 1 stycznia 2001 r. na Simcoe obowiązuje zakaz łowienia śledzi jeziorowych – lake herring (cisco). Pomimo że stan populacji tego gatunku w ostatnich latach uległ znacznej poprawie, sezon nadal jest zamknięty.

8 listopada 2014 r. na Belwood Lake odbyły się ostatnie zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego.
Były to brzegowe zawody na "wszystkie ryby". W zawodach udział brało 15 wędkarzy.
Przed zawodami na Belwood jedynym zawodnikiem, który mógł jeszcze powalczyć o pierwsze miejsce w klasyfikacji rocznej i wyprzedzić Romana Runo, był tylko jeden wędkarz – Janusz Kawalec.
Punktacja przed tymi zawodami wyglądała następująco: Roman Runo – 256 pkt, Janusz Kawalec – 237 pkt.
Janusz Kawalec miał szansę na zdobycie tytułu wędkarza roku, tylko przy układzie, że wygra na Belwood i zdobędzie 25 pkt (237 + 25 = 262), a jego rywal Roman Runo nie otrzyma innych punktów jak tylko za udział w zawodach, czyli 5 pkt (256 + 5 = 261).
Trzeba przyznać, że Janusz Kawalec był bardzo blisko i o mały włos takie przewidywania mogły się spełnić.

Wyniki zawodów
Miejsce Liczba ryb Waga (kg) Pkt
1. Stanisław Zapała 1 0,65 25
2. Janusz Kawalec 1 0,62 23
3. Dariusz Hadziewicz 1 0,61 21
4. Henryk Wywiał 1 0,39 19

Klasyfikacja końcowa
w roku 2014 – dwadzieścia pierwszych miejsc
1. Roman Runo pkt 261
2. Janusz Kawalec 260
3. Waldemar Weselak 236
4. Marian Mulas 191
5. Stanisław Zapała 158
6. Wojciech Bak 144
7. Mariusz Robak 141
8. Krzysztof Arsiuta 129
9. Wojciech Chańko 109
10. Mirosław Arsiuta 103
11. Dariusz Hadziewicz 101
12. Mariusz Gilas 95
13. Zdzisław Calik 87
14. Marek Grodecki 81
15. Grzegorz Krupa 66
16. Zbigniew Gabrel 59
16. Michał Nimcz 59
17. Jerzy Nimcz 49
18. Henryk Wywiał 45
19. Roman Mikucewicz 42
20. Andrzej Potz 41

W sezonie 2014 odbyło się 14 zawodów, w tym 6 zimowych. We wszystkich zostało sklasyfikowanych 40 wędkarzy.
W roku 2013 – 32, w 2012 – 45, 2011 – 47. Dla porównania, w 2001 r. w zawodach PKZW brało udział 100 wędkarzy, a w roku 2000 – 95.
Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski powstał latem 1991 roku. Od 1994 r. najlepszy wędkarz roku otrzymywał plakietkę ze swoim nazwiskiem na pucharze "Gazety", który ufundował Zbigniew Bełz, właściciel i wydawca Gazety.
W późniejszym okresie puchary fundowane były i są do dzisiaj przez PKZW.
Na zakończenie sezonu w danym roku puchary otrzymuje pierwszych dziesięciu najlepszych wędkarzy.

W poprzednich latach Puchar "Gazety" lub tytuł najlepszego wędkarza i Puchar PKZW
zdobywali:
1994 - Krzysztof Kluska
1995 - Krzysztof Kluska
1996 - Waldemar Weselak
1997 - Zbigniew Pokorski
1998 - Krzysztof Kluska
1999 - Gustaw Chmura
2000 - Gustaw Chmura
2001 - Ireneusz Lazowski
2002 - Ireneusz Lazowski
2003 - Krzysztof Chmura
2004 - Rafał Tarasiewicz
2005 - Piotr Gorlewski
2006 - Ryszard Dyjasek
2007 - Ireneusz Lazowski
2008 - Ireneusz Lazowski
2009 - Marian Mulas
2010 - Marian Mulas
2011 - Adam Czyż
2012 - Roman Mikucewicz
2013 - Roman Runo
2014 - Roman Runo

Puchar "Gazety"
Pierwsze "trójki" w poprzednich latach:
2011
1. Adam Czyż
2. Marian Mulas
3. Waldemar Weselak
2012
1. Roman Mikucewicz
2. Janusz Kawalec
3. Roman Runo
2013
1. Roman Runo
2. Janusz Kawalec
3. Marian Mulas