Obywatele innych krajów nie mają tyle szczęścia w polityce imigracyjnej Kanady, bo albo jest to kraj monoreligijny, jak choćby Polska, albo konflikty religijne w tych krajach wygasły już przed wiekami. Dotyczy to większości krajów Europy. Ale jest pewna grupa religijna, która korzysta w Kanadzie ze szczególnej opieki. Są to świadkowie Jehowy. Dlaczego oni? Bo są kraje, w których wyznawców tej religii albo się ledwie toleruje, albo wręcz dyskryminuje. Korzystają więc z tego faktu albo faktyczni wyznawcy tej religii, albo chmara zwykłych naciągaczy. Wystarczy naopowiadać o tym, jak to się było dyskryminowanym w swoim rodzinnym kraju za przywiązanie do tej religii (np. ktoś wyrzucił świadka Jehowy, próbującego nawrócić go na swoją wiarę, ze swojego domu), jak to rodzina źle traktowała "biednego" przechrztę jako odmieńca i już jest punkt zaczepienia do postępowania o prawo stałego pobytu w Kanadzie.
Ten motyw był podstawą starań o prawo stałego pobytu w Kanadzie pewnego Gruzina. To nie tylko Polska jest miejscem odradzania się i rodzenia się nowych religii w okresie przekształceń pokomunistycznych. Byłe republiki byłego Związku Sowieckiego, a dzisiaj wolne kraje, są jeszcze bardziej atrakcyjne dla apostołów różnej maści wyznań. Tam ateizm zrobił swoje i jest do zagospodarowania około 80 proc. tych, którzy wyzuci zostali z wierzeń swoich dziadków. Nasz Gruzin, mężczyzna około 60-letni, postarał się nawet o list od jednej z grup wyznawców Jehowy z Toronto, którzy zaświadczali, że ten człowiek jest wyznawcą ich religii i z tego powodu był dyskryminowany w swoim rodzinnym kraju. Wystawiający to zaświadczenie najprawdopodobniej nic o tym człowieku nie wiedzieli do momentu, kiedy zadzwonił do nich z aresztu imigracyjnego.
Inną grupą są homoseksualiści. Kanada jest chyba najbardziej czuła na przejawy dyskryminacji tej orientacji seksualnej. Mamy otwarcie przyznających się do tej grupy członków parlamentu federalnego i parlamentów prowincyjnych, mamy lekarzy, nauczycieli itd. Są wprawdzie kraje, gdzie homoseksualizm jest traktowany jako coś wstydliwego, ukrywanego i nieliczne kraje, gdzie homoseksualiści są prześladowani. Można zrozumieć chęć udzielenia pomocy tej ostatniej grupie. Ale większość starających się o prawo stałego pobytu w Kanadzie, w oparciu o ten motyw, rekrutuje się z krajów, gdzie homoseksualistów może spotkać przykrość towarzyska, środowiskowa, a nie karna. To jednak już w zupełności wystarczy, aby skorzystać z możliwości starania się o pobyt stały w Kanadzie.
Taki motyw swojej decyzji podał pewien młody Rosjanin. Twierdził, że był najpierw dyskryminowany z powodu swojej orientacji seksualnej, najpierw w swojej rodzinnej Rosji, a później w Izraelu, dokąd dostał się w oparciu o kupione na czarnym rynku dokumenty, bo faktycznie nie był Żydem. Żaden z tych krajów nie pociąga do odpowiedzialności karnej za homoseksualizm. Ale za czerpanie korzyści z homoseksualnego prostytuowania się, być może tak. A Sasza był po prostu męską k…ą. Miał z tym trochę kłopotów, ale i w Kanadzie dziwki obu maści czasami dostają po gębie, zamiast dostać gażę za swoje usługi. Opis kilku pobić przez sadystycznych klientów doprowadził do tak głębokiego współczucia pewną panią z agencji rządowej, że postarała się dla Saszy o darmową pomoc prawną w postępowaniu imigracyjnym oraz o zwolnienie go z aresztu.
Sasza, jako nowy narybek na kanadyjskim rynku, będzie miał niewątpliwie natychmiast zapewniony pełny front robót. Lekarze, inżynierowie, prawnicy, nauczyciele itd. latami muszą walczyć o nostryfikowanie swoich dyplomów i uzyskanie uprawnień do wykonywania wyuczonego w swoim rodzinnym kraju zawodu. Problem ich polega, że nie mają, tak jak homoseksualne dziwki, zawodu bez granic. Są oni (czy one) elementami globalizmu, w jednym z podstawowych elementów życia człowieka, jakim jest pociąg seksualny.
Jeszcze innym, dość skutecznym sposobem załapania się na stały pobyt w Kanadzie jest powołanie się kobiet na fakt bicia ich przez męża w ich rodzinnym kraju. To już wywołuje furię u różnej maści organizacji feministycznych. Jak to? Mężczyzna podnosi rękę na żonę i niebo nie wali się na łeb temu sadyście? W oparciu o ten motyw mogłoby skorzystać z możliwości osiedlenia się w Kanadzie co najmniej kilkadziesiąt milionów kobiet na świecie. Aż dziw, że nie mamy zalewu wniosków od tych pań.
Mamy różne kultury na świecie. Mamy w poszczególnych krajach różne poziomy kultur współżycia kobiety i mężczyzny, żony i męża. Warstwy najniższe nie mają monopolu na przejawy znęcania się mężczyzn nad słabszymi fizycznie kobietami. Dotyczy to również warstw średnich i tych najwyższych intelektualnie i finansowo. Kanada też nie jest pozbawiona przejawów przemocy w rodzinach czy bardziej luźnych związkach.
Pewna mieszkanka Karaibów podniosła fakt znęcania się nad nią przez jej męża jako motyw chęci pozostania na stałe w Kanadzie. Może takie przypadki miały miejsce, ale było to dziesięć lat wcześniej. Pani ta bowiem, porzucając czwórkę nieletnich dzieci i pozostawiając je na łasce "zdziczałego" męża, przybyła sama do Kanady. Pomogli jej znajomi i szybko zakręciła się wokół jednego pana, z którym miała od razu pięknego bobaska. Kiedy związek ten się wkrótce rozpadł, pani ta natychmiast skorzystała z pomocy socjalnej. Pewne jest, że przez kolejne lata miała długotrwałe związki z dwoma dalszymi panami, bo ze związków z nimi miała dwoje dalszych dzieci. Ile było związków luźniejszych i bez konsekwencji, to tylko ona dobrze wie. Cały czas korzystała z pomocy socjalnej.
Fakt posiadania trójki dzieci urodzonych w Kanadzie stał się pomocniczym argumentem tej pani w staraniach o prawo stałego pobytu w Kanadzie. Głównym motywem pozostał ciągle problem bicia jej przez byłego już (bo uzyskała rozwód) męża. Kiedy wskazano jej na nielogiczność jej argumentu, wobec upływu tak długiego czasu i bycia rozwiedzioną z byłym mężem, pani ta powiedziała, że w dalszym ciągu obawia się go, bo jest on wyjątkowo silny i nadal groźny.
Z ustaleń władz imigracyjnych wynikało, że były mąż imigrantki wychował sam czwórkę ich wspólnych dzieci, które nie chcą mieć nic wspólnego z wyrodną matką, która je porzuciła, kiedy były małe, a były mąż nie ożenił siłę ponownie i żyje wraz z rodziną zamężnej już, najstarszej córki.
Nie można wykluczyć, że motyw znęcania się w rodzinie może stanowić podstawę do przyznania statusu stałego rezydenta Kanady. Ale powinny to być przypadki wyjątkowe. Bo wszak w ogromnej większości krajów takie przypadki są karane i u własnych organów ścigania i sprawiedliwości panie takie powinny szukać ratunku. Tak więc, tylko w przypadkach, gdy organa takie nie funkcjonują (np. trwająca wojna domowa), motyw znęcania się mógłby stanowić podstawę do udzielenia pomocy humanitarnej bezradnej, zaszczutej kobiecie.
Oczywiście, jest jeszcze kilka innych podstaw do starań o uzyskanie prawa stałego pobytu w Kanadzie i te najbardziej wydawałoby się drastyczne i z zasady autentyczne, mogą stanowić przedmiot nadużyć. Na przykład, jeśli w danym kraju toczy się wojna domowa, to często tak ofiary, jak i ich ciemięzcy starają się o status uciekiniera politycznego i często ten status uzyskują. Ci wrogowie w ich rodzinnym kraju, w Kanadzie często są, poprawnie tolerującymi się nawzajem, sąsiadami.
Aleksander Łoś
