Ostatnia noc w RPA wypadła w przygranicznym miasteczku Springbook. Bardzo pustynny i niezwykle upalny rejon (do momentu, kiedy słońce było widoczne). Natomiast zaraz po zachodzie słońca temperatura gwałtownie spadała. Szybko okazało się, że krótkie rękawki są niewystarczające by swobodnie rozkoszować się darami Południowej Afryki – czyli doskonałymi winami. Szybka zbiórka ranem, ostatnie zakupy w „ostatnim dużym sklepie” po drodze do granicy i byliśmy w drodze do Namibi. 

Część Druga - Namibia

        Pierwszym punktem programu był Fish River Canion. To największy kanion w Afryce i jedna z najbardziej odwiedzanych atrakcji turystycznych w Namibii. Ma on długość około 160 kilometrów, w niektórych miejscach szerokość do 25 kilometrów, a głębokość do około 550 metrów. Zdecydowanie bardzo majestyczny, ale też zdecydowanie niebezpieczny. My jako typowi turyści popatrzyliśmy na kanion z punktu widokowego i po 30 minutach oglądania (a około 3 godzin dojazdu {wiadomo AFRYKA}) ruszyliśmy w dalszą drogę. Natomiast ten kanion jest ponoć od lat ogromną atrakcją dla „twardzieli”, którzy odważą się na zejście w głąb. Ta trasa jest ze względu na panujące tu niezwykle wysokie temperatury – dostępna od maja do września (tutejsza zima). 

        Roman opowiedział nam, że kilka lat temu zgłosiła się do niego  około 30-osobowa grupa miłośników sportów ekstremalnych z Polski, która chciała „zaliczyć” ten kanion. Wszyscy uczestnicy grupy trenowali i pracowali nad formą przez prawie rok. Mieli doskonały sprzęt (buty, plecaki, namioty, śpiwory). Kiedy przybyli na miejsce i nastąpiło zderzenie chęci i marzeń z rzeczywistością – prawie wszyscy zrezygnowali z zejścia w głąb kanionu. Pozostało tylko 4 śmiałków. Roman, który nie planował brać udziału w wyprawie, uległ namowom i jak sam powiedział podjął „najgłupszą” decyzję życia dołączając się do tej czwórki. Sama trasa ma 86 kilometrów i trwa 4 dni. Każdy uczestnik musi nieść swoje zapasy jedzenia i wody (bo wody pitnej w kanionie nie ma). Plus oczywiście cały sprzęt. Kiedy wreszcie po licznych przygodach i wielu problemach dotarli do końca trasy – byli  na granicy ludzkiej wytrzymałości. 

        Nigdy więcej i za żadne pieniądze! Tak podsumował swoją opowieść. 

        Może nie wszyscy wiedzą, ale Namibia była przez lata kolonią niemiecką i do dziś widoczne tu są wpływy niemieckie, a kraj ten odwiedza bardzo wielu niemieckich turystów. Wielu lokalnych „czarnych” mieszkańców płynnie mówi po niemiecku i praktycznie każdy z nich zaczynał rozmowę z nami od tego języka. Namibia ma tylko 2.5 miliona mieszkańców i przeważnie bardzo pustynny charakter. Większość wybrzeża atlantyckiego to bardzo nieprzystępne miejsca, przy których setki statków zatonęło i dziesiątki tysięcy rozbitków zmarło z wycieńczenia. Nie bez powodu duża część wybrzeża nosi nazwę Skeleton Coast (wybrzeże kościotrupów). Ta bardzo nieprzyjazna ziemia ma ogromne zasoby mineralne oraz ogromne złoża kamieni szlachetnych i półszlachetnych. W przeszłości ponoć diamenty znajdowało się na plażach czy na pustyni. Dziś tak można znaleźć kamienie półszlachetne. 

        Uran, węgiel, złoto – wydobywa się odkrywkowo i przy pomocy spychacza.

        Warto wspomnieć, że właśnie w Namibii udało nam się przekroczyć zwrotnik Koziorożca. Jest to punkt, do którego najdalej dociera słońce w swojej pozornej podróży wokół ziemi na południowej półkuli. W dniu przesilenia zimowego czyli w dniu 21 grudnia słońce stoi pionowo nad tym zwrotnikem. Na północnej półkuli zaczyna się zima, na południowej lato. 

        Inną ogromną atrakcją Namibii – są największe (lub jedne z największych) na świecie pustynne wydmy. Dotarliśmy do nich wyboistą drogą po nocy spędzonej w lokalnym hoteliku. Muszę przyznać, że widok wydm, które powoli wyłaniały się z pustyni (do której już zdążyliśmy się przyzwyczaić) był niesamowity. Przede wszystkim kolor. Coś pomiędzy złotym piaskiem a zmieloną drobno cegłą. Kiedy podjechaliśmy do parku narodowego w Sossusvlei i po opłaceniu wstępu zaczęliśmy zapuszczać się jedyną drogą w głąb „lądowej” zatoki z dwóch stron otoczonej majestatycznymi wydmami – przestałem rozmawiać i dosłownie wchłaniałem widok. Ale dopiero kiedy dotarliśmy na miejsce i wysiedliśmy z „jako tako” chłodzonego autobusu – poczułem się jak w piekarniku. Upał trudny do zniesienia, drobny pył niesiony wiatrem, ogromna wydma i kilka jakimś cudem  na wpół wyschniętych drzew dających namiastkę cienia. Większość grupy rzuciła się do wspinaczki, by dotrzeć na szczyt wydmy. Niektórzy poddali się po paru krokach! Ja dotarłem do połowy, ale to było wszystko co mogłem zrobić stąpając po rozgrzanym „do czerwoności piasku”. Ci, co dotarli na sam szczyt (między innymi Agnieszka) – stali w upale i piasku niesionym wiatrem patrząc na bezkresne morze wydm! Kiedy wreszcie zeszli na dół okazało się, że kilku z nich „straciło” obuwie. Na skutek kontaktu z gorącym piachem niektóre buty nie wytrzymały i porozklejały się (widać to na zdjęciu). To był nieprawdopodobny test jakości obuwia! Kiedy po tej wspinacze wszyscy łapaliśmy oddech w cieniu „dobrego” drzewa w ciszy obserwowaliśmy przepięknie ubarwioną antylopę Oryx pod sąsiednim drzewem, która idealnie pasowała kolorem do otoczenia. W pewnej chwili to piękne zwierzę powoli przeszło koło naszej grupy by znaleźć spokój i odpoczynek pod innym jeszcze bardziej oddalonym drzewem. Oryx może przeżyć bez wody nawet dwa tygodnie, natomiast my wszyscy marzyliśmy o zimnym dobrym niemieckim piwie (które jest tu lokalnie produkowane).

        Po następnych wielu godzinach jazdy, gdzie krajobraz wrócił do „pustynnej” normy dotarliśmy na wybrzeże Atlantyku w Walvis Bay. Według zapewnień w przewodnikach w zatoce tej przebywa zwykle kilkanaście tysięcy flamingów. Niestety naliczyliśmy ich może tylko  od 50 do 100. Krótka jazda i znaleźliśmy się w bardzo niemieckim miasteczku Swakopmund. 

        Dlaczego piszę niemieckim? Bo tak się w nim czuliśmy. Nazwy ulic, hoteli, restauracji typowo niemieckie. Mieszka tu i pracuje bardzo dużo Niemców. Wszystko jest czyste i zadbane. Dobre jedzenie i oczywiście piwo, o którym wszyscy marzyliśmy. Same miasteczko jest małe (tylko 45,000 mieszkańców), ale ma sporo atrakcji. Muzeum historyczne, muzeum kamieni szlachetnych, prawdziwe akwarium podobne do tego Toronto, latarnia morska i bardzo wiele dobrej architektury.  

        Część grupy wybrała się na wycieczkę stateczkiem po oceanie. My postanowiliśmy powłóczyć się po miasteczku. W czasie tej wędrówki trafiliśmy na lokalny targ, na którym spotkaliśmy sporą grupkę kobiet z plemienia Himba. To plemię ma około 50,000 populacji i zamieszkuje głównie północną Etiopię i Angolę. Ich głównym zajęciem jest hodowla owiec, baranów oraz bydła. Tym zajmują się głównie mężczyźni, którzy spędzają na pastwiskach tygodnie z dala od rodziny. Bogactwo wśród Himba mierzy się liczbą posiadanego stada zwierząt. Kobiety głównie zajmują się wychowywaniem dzieci, dbają o domy i często dorabiają sprzedając wyroby rękodzieła i pozując do zdjęć (zwykle za opłatą). Kobiety z tego plemienia są niezwykle fotogeniczne, bo są jak kolorowe kwiaty na pustyni. Piszę kolorowe – bo według tradycji są one pokryte grubą warstwą ochry, która nadaje im czerwono brązowy kolor ale również ochra chroni przed słońcem. Ponieważ „panie” są zazwyczaj prawie gołe – ta ochrona (przed słońcem) jest konieczna. 

        W Afryce zawsze był niedobór wody. Dlatego to kobiety Himba, od stuleci „myją” się bez wody. Ich ciało grubo namaszczane ochrą jest również codzienne „okadzane” przez dym by je oczyścić. Podejrzewam, że to samo dotyczy włosów, bo patrząc na ich bardzo wyjątkowe fryzury, nie myślę że kiedyś były one moczone w wodzie. Wodę mogą używać mężczyźni do mycia, ale nie myślę, że w dużych ilościach. W plemieniu tym panuje wielożeństwo, a małżeństwa są aranżowane przez ojców rodziny. Muszę przyznać, że po zrobieniu kilku zdjęć i kupnie kilku pamiątek postanowiliśmy się wycofać by uszanować prywatność „pań” Himba.

        W Swakopmund odwiedziliśmy również Kristall Galerie – małe muzeum pokazujące lokalne kamienie półszlachetne oraz wyroby jubilerskie z ich użyciem. Warte zobaczenia bo daje ono wyobrażenie o ukrytym pięknie tego kraju. Ze  Swakopmund droga zaczęła prowadzić w kierunku Botswany. Zaliczyliśmy jeszcze bardzo krótką wizytę w stolicy Namibii – Windhoek, a później nocleg. 

        Miasto to mające około 350,000 mieszkańców nie wyróżnia się niczym specjalnym oprócz tego, że praktycznie wszystko co jest produkowane w Namibii, jest robione tutaj. Stąd „tylko” 800 km do następnego miejsca postoju - Maun, ale to już w następnym odcinku.