Szanowny Panie Redaktorze!

Pragnę podzielić się z Panem moim zaskoczeniem i zaniepokojeniem z powodu wprowadzenia od września 2015 roku tzw. edukacji seksualnej do szkół podstawowych w Ontario. Sprawdziłem w Internecie program ontaryjskiej Partii Liberalnej, jaki był ogłoszony w czerwcu br.

W dziale edukacji jest kilka pozycji, w tym dwie bardzo istotne i pilne: podniesienie poziomu nauczania matematyki oraz poprawa zdolności ruchowych uczniów przez rozszerzenie programu wychowania fizycznego (http://ontarioliberalplan.ca/education/). Nie ma tam żadnej wzmianki na temat wychowania seksualnego, ponieważ poprzednia próba wprowadzenia tego programu w roku 2010 spotkała się z ogromną krytyką i sprzeciwem ze strony rodziców i wychowawców.

Teraz rząd Pani Kathleen Wynne ma większość i może spokojnie realizować swój program. Będą co prawda miały miejsce tak zwane konsultacje z rodzicami polegające na tym, że dyrektor każdej szkoły wybierze jednego rodzica, który wyrazi swoją opinię na ten temat. Myślę, że nie będzie trudno znaleźć jednego rodzica w każdej szkole, który wyrazi "pozytywną" opinię. No cóż, pozostało mi tylko napisanie do mojego posła do parlamentu ontaryjskiego i Pani Premier listów z prośbą o wyjaśnienie tak nagłej zmiany programu Ministerstwa Edukacji. Przy okazji pragnę też "podziękować" i "pogratulować" naszym Rodakom, którzy głosowali na Partię Liberalną.

Z poważaniem,
Stanisław Skonieczny
Scarborough, Ontario

•••

Drogi panie Andrzeju,

Byłem wiernym czytelnikiem Pana "Gońca", ale po paru latach przestałem go czytać. Powód?

Po przeczytaniu "Gońca" czuję się zdołowany. Dobijały mnie Listy z Niemiec, wandarat. Cała strona o tym, jak matki Polki podcierają d..y esesmanom i ich żonom. I jak jej koleżanki szukają innych esesmanów, żeby im d..py podcierać.

Ratujmy wspólnotę przez sugerowanie, że Polacy to naród nieudaczników, a sukcesem jest sprzątanie u Niemców? Żeby chociaż ta Pani firmę sprzątającą założyła. To byłby to sukces.

Proponuję, żeby Pan zachęcił nagrodą (np. za darmo wydrukowaniem w "Gońcu" życzeń) rodaków do dzielenia się swoimi sukcesami, doświadczeniem oraz poradami, które nam, naszym dzieciom oraz nowo przybyłym mogą ułatwić życie lub pokrzepić na duchu.

Z poważaniem,
(nazwisko do wiadomości redakcji)

•••

#MyPolska – selfie w Święto Niepodległości

Zapraszamy Państwa do wspólnego niekonwencjonalnego świętowania rocznicy odzyskania niepodległości.

Wystarczy aparat fotograficzny lub smartfon, rekwizyty w narodowych, biało-czerwonych barwach, miejsce kojarzące się z Polską i walką o wolność oraz dostęp do Internetu.

Zasady są proste. Pokaż swoją Polskę niezależnie od tego, w którym zakątku świata mieszkasz. Stań z flagą w dłoni przed Belwederem lub usiądź na ławeczce Jana Karskiego w Warszawie. Sfotografuj się z wymalowaną na policzku biało-czerwoną flagą na tle wzgórza Monte Cassino. A może zrobisz selfie z kotylionem wpiętym w marynarkę przy pomniku Kościuszki w Waszyngtonie albo przy pomniku gen. Józefa Bema w Budapeszcie? Lista miejsc jest otwarta. Fotografię opublikuj na Twitterze albo Facebooku z hashtagiem #MyPolska.

Na zdjęciu możesz być z rodziną lub przyjaciółmi. Po prostu ciesz się z wolności. Pomysłodawca akcji #MyPolska – ambasada RP w Londynie – zachęca w ten sposób Polaków i Polonię za granicą do godnego i radosnego świętowania rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę.

Edyta Klimuk-Domańska
Polonia & Promotion Department
Consulate General of the Republic of Poland in Toronto

Wiadomości kanadyjskie

Michał Pluta Pędzą świnie do koryta, czyli przed wyborami 

Stanisław Michalkiewicz Kontrasty nad rozbitym korytem

Aleksander graf Pruszyński Z Warszawy 

Paweł Zyzak Wzmacnianie samorządów

Krzysztof Ligęza Grzech społeczny

Marian Kałuski (Kworum) Polak głupi też po szkodzie?

Izabela Embalo Reforma imigracyjnego systemu

Jarosław Dałek Inflacja "zjada" twoje oszczędności? Skuteczne rozwiązanie w zasięgu ręki 

Bodakowski o Bodakowskim - wywiad "Gońca"

Leszek Wyrzykowski "żebym nie zasłaniał sobą Ciebie..."

Krystyna Sroczyńska 96. rocznica odzyskania niepodległości przez Polskę 

Renata Zapalska  TA, CO NIE ZGINĘŁA

Henryk Gadomski  WOLNOŚĆ! NIEPODLEGŁOŚĆ I TROSKA O PRZYSZŁOŚĆ! 

Maciek Czapliński Oferty warunkowe

Sergiusz Piasecki Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy (9) 

Krzysztof Jaśkielewicz Nie ma ograniczeń

Sobiesław Kwaśnicki Infiniti Q50 2015

wandarat Trudna jazda do Niemiec

Aleksander Łoś Pomoc w potrzebie

Listy z nr. 46/2014

Marta Juza-Jakubowska Razem z księdzem Isakowiczem-Zaleskim budujemy Dom

Wojciech Błasiak Siedem dni ze Stanem Tymińskim. Codzienność z szokową transformacją w tle (36)

Janusz Puźniak MAŁY PORADNIK PRAWNY DLA ROZPOCZYNAJĄCYCH BIZNES W KANADZIE – CZ. 2

Andrzej Kumor  W huku i gazie odradza się Polska

Po raz kolejny Marsz Niepodległości przeszedł ulicami Warszawy i po raz kolejny doszło do próby rozbicia tego zgromadzenia. Dlaczego tak się dzieje?

W tym roku moim marszowym cicerone był Grzegorz Braun i to dzięki jego zachętom do wspólnego szybkiego biegania byliśmy niedaleko wszystkich ważnych wydarzeń. Stąd mój lepszy "ogląd"...

Dlaczego się tak dzieje? Na ulicach stały pułki kilkudziesięciu tysięcy policjantów oddziałów prewencji.

No właśnie PREWENCJI. Marsz zaatakowała grupa może stu "kiboli". Atakowała nie tylko policję, i ale i straż marszu.

Zamaskowani młodzi ludzie, którzy wykorzystują okazję, by sobie podpompować adrenalinę.

Dlaczego tak łatwo im to przychodzi?

Dlaczego w porę nie są "spacyfikowani", skoro pochodzą z jednego z najbardziej rozpoznanych policyjnie środowisk, w których służby mają setki informatorów?

Dlaczego policja blokuje, kontrolując po kilka razy, jadące do Warszawy autobusy ze Strażą Marszu i te ze "zwykłymi" ludźmi, a widoczne gołym okiem "oddziały kiboli" mimo policyjnych szpalerów nie są – znów użyję tego słowa – "prewencyjnie" zatrzymywane pod byle pretekstem?

Odpowiedź jest banalna. Jeden policyjny informator, jedna wtyka, odpowiednio legendowana w kibicowym środowisku, wystarczy do przeprowadzenia "kombinacji operacyjnej" wśród kilkunastu chłopaków, z dziesięcioma takimi wtykami na usługach można już zaatakować całe wielotysięczne zgromadzenie. To są podręcznikowe zagrania.

Dlaczego policja łatwo i skutecznie może penetrować środowiska kibolskie? Bo młodym kibicom przy różnych okazjach zdarza się wchodzić w konflikt z prawem i wtedy jest do nich "dostęp"; można za puszczenie w niepamięć czy jakieś miłe "ułatwienia" namówić do "drobnych przysług", o których "nikt nie musi wiedzieć". Są to zabiegi należące do podstawowego arsenału pracy policyjnej.

Odpowiadając zaś na podstawowe pytanie, cui bono? Jest oczywiste, że burdy nie leżą w interesie środowisk niepodległościowych, związanych z ideą i organizatorami Marszu.

Tyle "w temacie", dlaczego musieliśmy się nawąchać duszącego gazu i głuchnąć od petard rzucanych pod nogi. (Grzegorzowi Braunowi umyślnie.) Bo to pozwala później wszystkim polskojęzycznym notablom tłumaczyć, że ten "faszystowski" marsz oraz środowisko politycznie z nim związane muszą zostać zakazane. Prosty ogląd sytuacji pokazuje, że faszyzm jako nurt, w którym państwu wszystko wolno – owszem jest, ale z drugiej strony; w kraju coraz bardziej ograniczającym wolność pod hasłami demokracji, liberalizmu, ochrony mniejszości czy walki z antysemityzmem etc.

A Marsz… Cóż, Marsz jest piękny i idzie w podniosłej atmosferze; poczynając od Mszy za Ojczyznę w kościele św. Barbary, a na występach tożsamościowych zespołów kończąc. W tym roku był dla mnie szczególnie podniosły, bo miałem zaszczyt przemówić do 100 tysięcy jego uczestników, zapewniając, że emigrujący Polacy najczęściej zabierają kawał Polski w sercach; pozostają Polakami i że razem jest nas 60 milionów, co stanowi wciąż nieodkorkowany potencjał.

Nad tym, by go uruchomić, pracuje organizacja młodych Polaków w Wielkiej Brytanii Patriae Fidelis, starająca się między innymi o to, by rodzące się tam masowo polskie dzieci nie wynaradawiały się.

Mogliśmy o tym porozmawiać w warszawskim pubie PiwPaw, gdzie przed Marszem spotkali się "emigranci", ludzie ze Szwecji, Danii, Wielkiej Brytanii.

Był tam m.in. Włodek Kuliński z Wirtualnej Polonii w Szwecji, który akurat obchodzi urodziny wraz z Polską, był też Stanisław Tymiński, który do Polski przyjechał, by wręczyć Order Patrioty.

Z Polską jest bowiem tak, że z jednej strony, jest bardzo źle, a jednocześnie bardzo dobrze – o wiele lepiej niż w wielu krajach dogorywającej Europy.

W Polsce proces umierania cywilizacji nie jest jeszcze tak bardzo zaawansowany, co podkreślali obecni na Marszu Niepodległości mówcy z zagranicy.

W Polsce świadomość jeszcze nie wygasła i na Marszu Niepodległości to widać. Widać tysiące normalnych Polaków, którzy wyrwali się z matriksu oficjalnej propagandy sukcesu i chcą mieć dla siebie normalny kraj.

Gdy biegniemy z Grzegorzem przez kolumnę marszową, co krok ludzie chwytają go za rękaw, gratulują, pytają, jak sobie radzi, dziękują za filmy, robione bez albo wbrew zabiegom państwa polskiego.

Natykamy się na Ewę Stankiewicz.

– Witam ponownie w wolnej Polsce – mówię.
– Ale Polska nie jest wolna – sprzeciwia się pani Ewa.
– Tu teraz jest – pokazuję na asfalt nawierzchni mostu Poniatowskiego, pod nogami...

Podniosła, wspaniała atmosfera. Dziesiątki tysięcy polskich patriotów. Ich "sukces" na razie polega na tym, że prowokacja nie do końca się udała, nie zakończyła rozbiciem imprezy. Ci patrioci, idąc we własnym państwie z hasłami jego siły i odbudowy; z hasłami wielkiej Polski, są atakowani przez władzę i jej instytucje – i spotykają się na zewnątrz pustego Stadionu "Narodowego".

Kiedyś Jarosław Kaczyński użył określenia "to tam stało ZOMO". Dzisiaj przy okazji Marszu Niepodległości wyraźnie widać, gdzie kto stoi. Ale też Marsz budzi nadzieję, że ci, którzy teraz musieli stać w gazach przy akompaniamencie rozrywanych granatów hukowych na progu "narodowego" stadionu; których dzisiaj nie wpuszcza się na pokoje instytucji państwa, wkrótce te instytucje odwojują, a te stadiony oddadzą ludziom.

Chwała Wielkiej Polsce!
Andrzej Kumor