Kiedy Kazia chce być Kaziem, rodzicom nic do tego

Prince George Sąd Najwyższy Kolumbii Brytyjskiej zdecydował, że 11-letnia dziewczynka, która chce być uważana za chłopca, a jej rodzice się temu sprzeciwiają, będzie mieć opiekuna prawnego. Rodzice mają zdecydować, kto nim będzie. Ostateczna decyzja ma należeć do matki. Jej ojciec domagał się zaprzestania przez córkę przyjmowania hormonów blokujących dojrzewanie oraz wszelkich kontaktów z aktywistami transseksualnymi i terapeutami popierającymi transseksualizm.

        Podczas procesu sędzia zwracał się do dziewczynki w formie męskiej, używając preferowanych przez nią inicjałów J.K. zamiast P.K. Wydając wyrok, powiedział, że w sprawie chodzi przede wszystkim o możliwość decydowania przez J.K. o jego przyszłości. Ojciec przez cały czas chciał, by w dokumentach sądowych używano imienia nadanego po urodzeniu i mówił do swojej córki w formie żeńskiej, mimo wcześniejszego nakazu sądu.

        Dziewczynka i jej rodzeństwo większość czasu spędzają z matką. Rodzice dwa razy brali ślub i dwa razy się rozwodzili, ostatni rozwód miał miejsce w zeszłym roku. Matka dwa razy wyjeżdżała na Nową Zelandię, podczas drugiego wyjazdu dziećmi opiekował się ojciec.

        Matka zeznała, że jej córka bardzo wcześniej przedstawiała męskie zachowania. Kwestia płci przeszła na pierwszy plan w zeszłym roku, gdy matka pojechała z córką, by kupić jej pierwszy biustonosz. Matka zgłosiła się z córką do psychologa, gdy dziewczynka oświadczyła, że chce przyjmować Lupron – lek blokujący hormony. Matka jest za przyjmowaniem, ojciec uważa, że nie dokonano wystarczającej i niezależnej oceny dziecka, by stwierdzić, że takie „leczenie” jest w jego najlepszym interesie.

        American College of Pediatricians stwierdziło ostatnio, że nadużyciem jest wpajanie dziecku, jakoby terapia hormonalna i operacyjna zmiana płci były normalne i zdrowe. Co więcej, 9 na 10 dzieci wykazujących skłonności transseksualne ostatecznie akceptuje swoją biologiczną płeć. Pozostałe niestety decydują się na trwającą do końca życia rakotwórczą czy w inny sposób toksyczną terapię hormonalną, a nawet w wieku młodzieńczym rozważają niekonieczne operacje powodujące uszkodzenie ich zdrowych części ciała.

Koniec z quebeckim nacjonalizmem

Montreal Nowy program nauczania historii w Quebecu jednak nie zostanie wcielony w życie, tak jak to wcześniej planowano.

        Ministerstwo Oświaty zamierza przeprowadzić w nim zmiany odzwierciedlające rolę mniejszości w dziejach prowincji. Pierwotny program miał zbyt „nacjonalistyczny” charakter i został przygotowany jeszcze za poprzedniego rządu Parti Quebecois, zanim przegrała ona wybory w 2014 roku. Program ma zacząć obowiązywać od roku szkolnego 2016/2017.

        Wstrzymanie programu cieszy się poparciem anglojęzycznej społeczności prowincji.

Campaign Life Coalition zachęcała do udziału w czwartkowym, 19. już, Marszu dla Życia i powiedzenia politykom pracującym na Wzgórzu Parlamentarnym, że naród ma dość zabijania. Marsz dla Życia jest największym w Kanadzie wydarzeniem pro-life. Odbywa się w czwartek najbliższy dacie 14 maja, kiedy to w 1969 roku rząd premiera Pierre’a Trudeau wprowadził ustawę przygotowującą grunt pod legalizację aborcji na życzenie. Można powiedzieć, że teraz historia zatoczyła koło – na czele Kanady stanął syn Pierre’a Trudeu, który jeszcze silniej promuje aborcję. A do tego jest o krok od legalizacji kolejnego śmiercionośnego prawa, tłumaczy Jim Hughes z CLC.

Liberałowie ogłosili niedawno, że będą chcieli zwiększać dostęp do aborcji poza granicami Kanady. W tym kontekście jedną z osób, które zabrały głos przed marszem, była Obianuju (Uju) Ekeocha, założycielka Culture of Life Africa. CLC nazywa politykę zagraniczną rządu Trudeau finansowanym przez kanadyjskich polityków wyrokiem śmierci dla Afryki.

W środę wieczorem oraz w czwartek przed południem w wielu kościołach celebrowano msze, które miały być przygotowaniem do Marszu. Mszę św. w katedrze Notre Dame odprawił biskup Ottawy, homilię wygłosił kardynał Thomas Collins.

Wszyscy uczestnicy zebrali się w południe na Wzgórzu Parlamentarnym. Wysłuchali przemówień działaczy pro-life, parlamentarzystów, biskupów i przywódców religijnych. Przemarsz przez centrum Ottawy zaczął się o 1:30. Jego uczestnicy wrócili pod budynek parlamentu, by wysłuchać świadectw kobiet, które dokonały aborcji. Całość zakończyła się o 4:00 modlitwą pod Eternal Flame Monument. O 6:00 rozpoczął się jeszcze tradycyjny Rose Dinner oraz bankiet dla młodzieży.

Podobne marsze odbyły się w innych prowincjach – na Nowej Fundlandii, w Nowej Szkocji, Nowym Brunszwiku, Manitobie, Albercie i Kolumbii Brytyjskiej.

Na koniec swojej wizyty w Kanadzie prezydent Andrzej Duda udzielił wywiadu CBC News Network's Power & Politics. Wyraził nadzieję, że Kanada zwiększy swoją obecność militarną w Polsce, co będzie miał na celu hamowanie ekspansyjnej polityki Rosji. Zachodni sojusznicy z NATO rozważają stopniowe wysyłanie do Polski i krajów bałtyckich dodatkowych 4000 żołnierzy. Rozmowy na ten temat trwają. Jednocześnie zbliża się szczyt NATO w Warszawie (odbędzie się w lipcu).

Pytany o to, czy jego zdaniem tylu dodatkowych żołnierzy wystarczy, by Polska przestała się obawiać rosyjskiej agresji, Duda stwierdził, że to duża grupa, ale mogłaby być większa.

W Europie w ramach operacji Reassurance stacjonuje 220 kanadyjskich żołnierzy. Pod koniec czerwca mają wrócić do domu.

Prezydent Duda był też pytany o stan demokracji w Polsce. Przyznał, że ma miejsce „konflikt polityczny” w sprawie trybunału konstytucyjnego, ale to tylko kwestia polityczna. Powiedział, że to raczej partia opozycyjna próbuje się odegrać po ostatniej porażce w wyborach i używa swoich powiązań z parlamentem europejskim, by robić zamieszanie. Opozycja bardzo często przedstawia sytuację w kraju w nieprawdziwy sposób. A w Polsce zasady demokracji są przestrzegane. Każdy może demonstrować i nit nie blokuje demonstracji, mamy absolutną wolność wypowiedzi, wyliczał prezydent.

Dziennikarka zasugerowała, że członkowie NATO mogą uzależniać obecność swoich wojsk w Polsce od przestrzegania prawa w tym kraju. Duda stwierdził, że konflikt polityczny, który może zdarzyć się w każdym państwie, i bezpieczeństwo to dwie różne sprawy. Nie wydaje mu się, by mądrzy politycy próbowali wiązać te kwestie.

Biuro premiera Justina Trudeau nie odpowiedziało, czy kanadyjski przywódca podziela „obawy” Unii Europejskiej wobec stanu demokracji w Polsce.

Duda spotkał się z Trudeau we wtorek w Parlamencie. Wcześniej widzieli się podczas szczytu w sprawie bezpieczeństwa nuklearnego w Waszyngtonie. Wówczas Trudeau stwierdził, że z uwagi na obecność polskiego prezydenta, nie jest on już najmłodszym liderem wśród zebranych (Justin Trudeau urodził się 25 grudnia 1971 roku, a Andrzej Duda – 16 maja 1972). Teraz Duda powiedział, że on i premier Kanady podobnie patrzą na świat. Mogą różnić się w poglądach, ale są z tego samego pokolenia. Obaj starają się patrzeć daleko w przyszłość.

Minister sprawiedliwości Jody Wilson-Raybould mówi, że jej ministerstwo prowadzi właśnie przegląd procesu mianowania sędziów. Pani minister chce, by proces przebiegał szybciej niż do tej pory. We wtorek w Izbie Gmin poseł konserwatywny Michale Cooper pytał ją, dlaczego od czasu, gdy objęła urząd, nie mianowała jeszcze ani jednego sędziego. Copper zauważył, że Wilson-Raybould znajdowała czas, by uczestniczyć w imprezach mających na celu zbieranie dotacji, ale nie miała kiedy zająć się nominacjami. A w sądach mamy kolosalne opóźnienia.

Pani minister stwierdziła, że ważne jest, by nominacje były oparte na rzetelnej wiedzy i różnorodności, dlatego jej departament opracowuje zmiany do procesu nominacji. Przyznała, że braki kadrowe są bolączką systemu sprawiedliwości. Nie podała jednak żadnych dat, kiedy miałoby się to w końcu zmienić.

W skali kraju brakuje co najmniej 46 sędziów sądów najwyższych nominowanych przez ministra federalnego.