W minioną sobotę, 10 grudnia 2016 roku, w kinie CineStarz Cinema przy 377 Burnhamthorpe w Mississaudze (Central Parkway Mall) odbyła się projekcja filmu dokumentalnego państwa Elżbiety i Wacława Kujbidów pod tytułem „Jedwabne”.

        Doskonały film przedstawiający świadków, świadectwa i fakty okropnej zbrodni dokonanej na ludności pochodzenia żydowskiego przez Sowietów i Niemców 10 lipca 1941 roku nie tylko w Jedwabnem, ale również w innych wsiach okupowanej Polski.

        Zbrodnie te przypisywane są coraz częściej narodowi polskiemu. Młodzież w szkołach uczona jest, że dziadowie i pradziadowie ich polskich kolegów byli oprawcami i mordercami Żydów. To boli.

        Dzięki takim ludziom jak Państwo Kujbidowie mamy możliwość dociec prawdy. Trwają prace nad wersją angielską filmu. Potrzebne są oczywiście środki finansowe na realizację tego celu. Apeluję do całej Polonii, organizacji polonijnych, a przede wszystkim do rządu polskiego o włączenie się w ten ważny dla Polaków projekt.

        Projekcja filmu odbyła się dzięki pomocy wielu wolontariuszy, m.in. Pani Lidii Sokołowskiej-Cybart. Dziękujemy Państwu Kujbidom oraz wszystkim, którzy przyczynili się do realizacji filmu.        

Aneta R.-Woznowski

Tego wspólnego życia umierając żaden z nas nie straci, rozszerzywszy go w sobie ofiarami, pracą, krwi przelewem, cierpieniami, choćby nawet tylko ciągłym o ojczyźnie myśleniem, złoży go do coraz zwiększającej się skarbnicy. A jeżeli niektórzy z nas haniebnie odstępują – im ściślej się kojarzą z zabójcami, im zupełniej siebie zaprzedają, tym więcej wyrabiajmy w sobie to uczucie, które nam Pan Bóg powierzył, byśmy go wypiastowali, a z którego trzeba Mu będzie złożyć rachunek.

        Po kilkogodzinnym spoczynku obóz na nowo przybierał postać ruchu i czynności. Pieśń Bogurodzicy już powitała była nadchodzące zorze, słyszeć się dawały rżenia koni, rozweselające obozy, z troków obdzielaliśmy strawę tym wiernym towarzyszom, bo kiedy jeździec swojego konia nakarmi, to jemu samemu bieda znośniejsza.

        Zowiesz się polską królową – śpiewali pancerni, Bądź nam obroną gotową – odpowiadali husarze. A wodzowie, siedząc na kłodach, przy ognisku jeszcze z sobą rozmawiali.

        Zacznę od publicystyki, bo coraz częściej chodzą wokół samochodów złe prądy. Historia kołem się toczy, wracamy więc do punktu wyjścia, kiedy to u zarania motoryzacji ograniczano prędkość ówczesnych automobili przepisami prawa, po to by nie płoszyły koni i ludzi. 5 lipca 1865 roku wprowadzono w Wielkiej Brytanii pierwsze na świecie ograniczenie prędkości do 4 mil/h (6,4 km/h) na terenie wsi i 2 mil/h (3,2 km/h) w miastach. Jest to bardzo sensowne, dlatego że przy takich prędkościach trudno o to, by samochód pieszego rozjechał, co najwyżej trochę mu potowarzyszy w wędrówce.

        Możliwe, że do tego właśnie zmierzają torontońscy radni, którzy ubolewają nad znaczną liczbą ofiar śmiertelnych wypadków potrącenia pieszych czy rowerzystów. Na razie mowa jest o zmniejszeniu limitów prędkości o 10 km/h... Tymczasem gros odpowiedzialności za tragedie tkwi po stronie pieszych i rowerzystów. Ci pierwsi łażą jak chcą ze słuchawkami na uszach w stanie kompletnego odrealnienia, ci drudzy jeżdżą raz w ruchu kołowym ulicznym, to znów każą się traktować jako urowerowieni piesi, korzystając z nadarzających się okazji skrócenia czy przyspieszenia drogi. Zamiast jednych i drugich łapać i karać, wiesza się psy na kierowcach, gdy dojdzie do wypadku. Tu ponownie namawiam do instalowania kamer samochodowych – właśnie na okoliczność jak jeden z drugim wyjdzie nam na maskę.

        Problem można rozwiązać, rozdzielając ruch rowerowy od samochodowego, puszczając go po chodnikach, problem można też rozwiązać, nagłaśniając przypadki bezsensownych śmierci pieszych spowodowanych przez brak uwagi i chodzenie w słuchawkach. Znajomy darwinista twierdzi co prawda, że jest to współczesna forma selekcji naturalnej, ja jednak nie szedłbym tak daleko, a jeśli już jesteśmy przy darwinizmie, to jednym z przykazań drogowych jest przestrzeganie przepisów i w sposób jednakowy powinniśmy karać tych, co nie przestrzegają prawa z powodu chamstwa i brawury, jak tych, którzy ich nie przestrzegają z grzeczności. Słowem, jak masz pierwszeństwo, to jedź! A nie baw się w dżentelmena, przepuszczając staruszki. Od tego jest kodeks drogowy, określający, kto powinien jechać pierwszy, by nie dochodziło do niebezpiecznych sytuacji. Na drodze najgorsza jest bowiem niepewność I BRAK REGUŁ, a ci, którzy zastępują reguły uprzejmością, łamią prawo.

        Proszę sobie wyobrazić, że policja na Wyspie Księcia Edwarda ostrzegła niedawno kierowców, aby przestali być dla siebie tak mili. W minionym tygodniu doszło do co najmniej dwóch wypadków na ruchliwej arterii Charlottetown, ponieważ uprzejmy kierowca zatrzymał się, aby wpuścić kogoś z podporządkowanej drogi. Szef tamtejszej policji Paul Smith ostrzega, że bycie „dobrym Samarytaninem” może mieć opłakane konsekwencje. Uprzejmość na drodze stwarza problemy dla wszystkich, dlatego – po prostu – powinniśmy jeździć według przepisów, bo od tego są!

        Zacząłem od złych prądów; można się zastanawiać, dlaczego rządząca lewica nie lubi kierowców.

        Odpowiedzi nie trzeba długo szukać, lewicowcy to w większości wypadków ludzie, którzy zawsze żyli na państwowym i nie musieli – eufemistycznie mówiąc – uwijać się w życiu. Większość z nas nie jeździ po centrach miast dla przyjemności i nie przekracza dozwolonej prędkości w sensownych granicach dla dziwnej satysfakcji. Zmusza nas do tego życie, zabieganie, praca na kilka etatów czy usiłowanie godzenia opieki nad potomstwem z karierą. Każdy by chciał spokojnie na rowerku od 9 do 5 z przerwą na lunch, z pełnymi benefitami, emeryturą i tygodniami chorobowego do dyspozycji. Niestety, większość z nas tyra. I do tego tyrania auto jest niezbędnie potrzebne, a opodatkowanie poruszania się nim tak pod pozorem mandatów za prędkość, jak opłat za autostrady jest po prostu opodatkowaniem pracy.

 Wasz Sobiesław

        Dzięki programowi Lake Simcoe Muskie Restoration Project na jeziorze przybywa muskie. Co roku do jeziora trafia kilkaset sztuk narybku muskie. Jak na tak duże jezioro to kropla w morzu. Jednak całe przedsięwzięcie ma na celu jakość, a nie ilość. Rodzice muskie, które trafiają do Simcoe, pochodzą z Georgian Bay lub Gloucester Pool. Jak wynika z obserwacji, te muskie koegzystują ze szczupakiem.

        Jak to tej pory nikt nigdy nie udokumentował złowienia na Simcoe szczupaka powyżej 30 funtów.  Złowienie magicznej „25” jest nie lada sztuką. Za najlepsze miejsce na olbrzymie szczupaki na Simcoe uważa się południowy brzeg Georgina Island i rejony Virginia.  Na duże szczupaki  warto się również wybrać w okolice Big Cedar Point, Innisfil, a nawet pod Fox Island.

        Na Cook’s Bay dominują szczupaki o wadze 4-8 funtów.  Ryby o wadze 10-12 uważa się za spore sztuki.  Nikt nie może narzekać na liczbę łowionych szczupaków na Simcoe.  Niestety, gorzej jest, jeśli bardzo chce się złowić rybę życia.

        Gdzie na jeziorze Simcoe są najlepsze miejsca na sandacze?

Sandacze z Simcoe zawsze interesowały wędkarzy, chociaż to jezioro nigdy nie było uważane za wyborowe łowisko tego gatunku w Ontario. Wiosną, kiedy sandacze ruszają na tarło, patrząc na wiosną na ujście rzeki Talbot, Pefferlaw i Beaver w północnej części jeziora, wydawać by się mogło, że sandaczy nie brakuje i nie są to małe ryby. Wiele ryb to sztuki o wadze 10-15 funtów, a nawet większe, czyli znacznie ponad prowincyjne normy.

        Sandacze trafiają się w głębokiej zatoce Kempenfelt Bay oraz w południowej części jeziora na Cook’s Bay. Ich populacja, jak na jezioro o obszarze 745 km kw., jest mała. Złowienie sandacza na Simcoe to przede wszystkim przypadek i nie ma pewnych miejsc.

Z grubej rury

        Na zdjęciu powyżej mężczyzna ze strzelbą potężnego kalibru nazywaną – punt gun. Tego typu „armat” używano kiedyś podczas polowań na ptactwo wodne. Jeden strzał z tej broni o  przekroju lufy czasami ponad 51 mm mógł zabić nawet 50 kaczek, które siedziały na wodzie.  

        Rekord to podobno 90 zabitych ptaków.  Trudno się dziwić, bo z lufy za jednym zamachem leciało 0,45 kg śrutu.

        Polowania tymi strzelbami doprowadziły niemal do wytrzebienia ptactwa wodnego w Ameryce. W końcu punt guns zostały zakazane  do końca lat 1860.

        Ze względu ogromne rozmiary, wagę i odrzut, trudno było utrzymać strzelbę w rękach.  

        Niektóre strzelby miały 2,54 m długości i ważyły 42 kg.

        Myśliwi montowali je więc na małych łódkach – szkutach (ang. punt) i stąd się właśnie wzięła ich nazwa.

        W 1995 r. w Wielkiej Brytanii około 50 podobnych strzelb było jeszcze używanych.

        Brytyjskie prawo ogranicza przekrój lufy do 44 mm.

Okoń dominuje

        Najwięcej ryb łowionych spod lodu na Simcoe to okonie.  Ryb tego gatunku łowi się więcej zimą niż wszystkich pozostałych gatunków ryb razem w ciągu roku.  Od 1997 r. na Simcoe obowiązuje dzienny limit połowu okoni, który wynosi – 50 sztuk.

        Na Simcoe wędkarze mogą używać żywych przynęt (żywców – po angielsku minnows). Według regulaminu, wędkarz ma prawo mieć przy sobie 120 sztuk żywców. Solone żywce, zazwyczaj emerald shiners, uważane są za część dziennego limitu. Liczba żywych i solonych rybek nie może przekroczyć 120 sztuk.

        Niewykorzystanych żywych rybek i nie wolno wylewać z wiaderka do przerębla.

        Spod lodu na Simcoe dozwolone jest łowienie na dwie wędki. Należy pamiętać, że odległość pomiędzy wędkami nie może przekraczać 60 metrów i obie powinny być widoczne.

        Każda ryba, która została złowiona spod lodu poza sezonem  lub której nie zamierza się zabrać na spożycie, musi być wypuszczona.  

        Miejsce, gdzie łowi się na lodzie, należy pozostawić bez śmieci.  Nie zostawiaj na lodzie kubków po kawie, plastikowych worków itp.

Lód

        Co prawda zrobiło się bardzo zimo, ale nie na tyle, aby pozamarzały jeziora i by można łowić spod lodu.         

        Są szanse, że ice fishing rozpocznie się jeszcze przed końcem roku, przynajmniej na mniejszych akwenach.