Czekając na naszą własną wystawę motoryzacyjną, która już za kilka tygodni otworzy swe podwoje w Convention Centre w Toronto, warto podpatrzyć, co tam warczy na największej motowystawie kontynentu, za miedzą w Detroit, która odbywa się w dniach 8 – 22 stycznia tego roku.

        Przede wszystkim zmienił się nastrój w amerykańskim przemyśle motoryzacyjnym, bo od piątku prezydent Trump grozi na prawo i lewo wprowadzeniem taryf importowych, groził już Toyocie, groził Niemcom, na razie jeszcze wprost nie pogroził Kanadyjczykom. Kanadyjski przemysł motoryzacyjny stworzony przez amerykańskie koncerny na mocy sławetnego „autopaktu” z lat 60. (Wielka Trójka zobowiązała się do budowy w Kanadzie przynajmniej tylu aut, ile sprzedaje w tym kraju), przez wiele lat za sprawą niższego kursu dolara stwarzał okazję do ograniczania kosztów produkcji. No w konsekwencji budowano w Kanadzie o wiele więcej samochodów, niż kupowali Kanadyjczycy. To jednak jest dzisiaj jak wspomnienie niegdysiejszego śniegu, bo sytuacja przestała być grą w badmintona przez granicę i na rynku pojawili się poważni gracze z Azji i Niemiec.

        Przyznać też trzeba, że amerykańska motoryzacja – obiekt zazdrości całego świata jeszcze w latach 60., po prostu przegrała  z lepszym importem i zaczęła gonić w piętkę. Czy Trump poprawi jej sytuację? Zobaczymy, na mój gust trzeba było pozwolić upaść GM, kiedy upadał – zapobiec nieuczciwym praktykom importowym i tym samym wymusić lepszą jakość i innowacje.

        Tymczasem grube związkowe koty ramię w ramię z grubymi kotami korporacyjnymi wymusiły na nas wszystkich dolewanie podatkowych pieniędzy do koryta.

        W Ameryce wciąż można tworzyć fajne rzeczy, czego przykładem Tesla, ale coraz częściej przedsiębiorca pracuje z zawiązanymi do tyłu rękami. Liczba regulacji dorównuje tej europejskiej, a lobbyści nadal pilnują swego.

        Tak więc chronić trzeba rynek przed nieuczciwą konkurencją – tak ze strony zagranicznych gangsterów gospodarczych, jak też mafii rodzimego chowu. Jest to zadanie praktycznie niewykonalne, ale warto się starać.

        Wracając zaś do Detroit, to kilka debiutów pokazało Audi – m.in. audi SQ5 3.0 ze zwiększonym momentem zamachowym, odchudzone, powiększone, o bardziej agresywnym wyglądzie, z 3-litrowym turbodoładowanym motorem, który daje  354 KM mocy;

        BMW zaprezentowało hybrydowego usportowionego 530e, najwyraźniej starając się odciągnąć od Tesli ludzi z grubym portfelem i apetytem na nowinki techniczne. BMW pracuje nad tym, by do roku 2010 oferować każdy ze swoich modeli w wersji z napędem elektrycznym. Niestety, w 530e  jedyną oferowaną skrzynią biegów jest sześciobiegowy automatik. Niestety też, po włączeniu opcji wyłącznie elektrycznej – zasięg samochodu wynosi dwadzieścia kilka kilometrów...

        Innym ciekawym debiutem jest kia stinger. Koreańczyk mierzy wysoko, bo chce konkurować z niemieckimi usportowionymi sedanami – zwłaszcza z BMW – 365 KM mocy i napęd na tylne koła zdecydowanie o tym świadczą. Do wyboru będą dwa silniki – szóstka o wymienionej mocy i czwórka o mocy 255 KM. Będzie można też wybrać opcję z napędem na cztery koła. Projekt pochodzi z europejskiego studia KIA we... Frankfurcie.

        Z bardziej ułożonych i spokojnych aut w Detroit pokazano całkowicie przeprojektowaną camry 2018, ale ten samochód zasługuje na nieco więcej uwagi, a zatem do następnego odcinka.

Wasz Sobiesław.

        Według orzeczenia Sądu Najwyższego Kanady, wydanego 5 listopada 2014 r., wiatrówka jest uważana za broń palną.

        W związku z tym nieostrożne przechowywanie lub transport wiatrówki (karabinku lub pistoletu pneumatycznego) jest przestępstwem kryminalnym. Dotyczy to również wiatrówek, które można kupić bez pozwolenia na broń (PAL Licence), np. w sklepach Canadian Tire, Sail czy Bass Pro.

        Za precedens uznano sprawę Christophera Dunna, który wycelował pistolet pneumatyczny w drugą osobę.

        Dunn został oskarżony o różne przestępstwa, w tym o posługiwanie się bronią palną (S 86), celowanie z broni palnej (S 87), posiadanie broni do celów przestępczych (S 88), noszenie ukrytej broni (S 90).  

        Rozważając te oskarżenia, sędzia zwrócił uwagę, że wskazują one na użycie broni palnej i czy wiatrówkę można uznać za broń palną w ramach kodeksu karnego. Chodziło o poprawne zdefiniowanie terminów: weapon i firearm.

        Te prawnicze wywody i rozważania z rozprawy można obejrzeć na YouTube: Air Guns @ Supreme Court of Canada: Christopher Dunn v. Her Majesty the Queen.

        Wiatrówki dzieli się generalnie  na dwie  kategorie. Te, które można kupić bez licencji, to pierwsza kategoria. Druga to wiatrówki, na które wymagana jest licencja na posiadanie broni palnej.  

        Podział wiatrówek zależy od prędkości i energii wylotowej. Na wiatrówki o prędkości wylotowej powyżej 152,4 metra na sekundę (500 stóp na sekundę) oraz energii wylotowej większej niż 5,7 dżula lub 4,2 stopy-funta wymagana jest licencja na broń (PAL – Possession and Acquisition Licence). W tym przypadku wiatrówkę traktuje się jako broń kontrolowaną typu non-restricted według ustawy o broni palnej.  Wiatrówki (karabinki, pistolety) poniżej tych parametrów uznawane są za broń niekontrolowaną

        Oczywiście, jeśli jest to broń krótka –  pistolet pneumatyczny przekraczający wyżej wymienione parametry, wtedy jest to już restricted firearms.  Dużej mocy karabinki pneumatyczne również mogą zaliczać się do tej kategorii, czyli restricted, np. w pełni automatyczne, ze skróconą lufą,  lub jeśli mają one składaną kolbę, która zmniejsza całkowitą ich długość do mniej niż 660 mm.

        Orzeczenie Sądu Najwyższego praktycznie podważyło ustawę o broni palnej w kwestii wiatrówek.  Według Sądu Najwyższego, wskazania, jak przechowywać i przewozić wiatrówki, zawarte w ustawie o broni palnej, nie są prawdziwe.  

        Sąd Najwyższy może nas skazać za wykroczenie kryminalne, jeśli wiatrówka ta, nawet kupiona bez licencji, jest źle przechowywana lub przewożona, czy też nierozważnie się nią posługujemy.

        Pistolet pneumatyczny noszony w plecaku lub kieszeni jest teraz uznawany za ukrytą broń palną i jest to przestępstwo kryminalne.

        Problem w tym, że kto nie przeszedł szkolenia, tzw. Canadian Firearms Safety Course (CFSC), nie wie, jak przechowywać lub przewozić broń zgodnie z prawem.

        Więcej informacji na temat przechowywania i transportu broni znajdziesz w Internecie na stronie RCMP – Storing, Transporting and Displaying Firearms.

Zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego
        
        W sobotę, 21 stycznia 2017 r., na jeziorze St. John koło Orilli odbędą się zawody w łowieniu szczupaków i sandaczy spod lodu organizowane przez Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski.

        Będą to zawody bez opłaty dla członków klubu oraz tych, którzy uczestniczyli w pikniku z okazji 25-lecia Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego.

        Zbiórka o godz. 9.00 na tradycyjnym parkingu od strony lotniska.

Opowiadał mi pan łowczy, że w puszczy cudnowskiej ma swoje siedlisko zgraja Pawlika, sławnego zbójcy, który jest postrachem szczególnie Żydów, gdyż niejedne miasteczko złupił.

        Jakoż przed dwoma tygodniami, zapewne dla wywiadów, Gontar, jego namiestnik, z dwoma hultajami pokazali się na targu cudnowskim z furą półdrabków, niby zwyczajnie pobereżniki. Ale szynkarz jeden, który już raz był w ręku Gontara i niezawodnie by wisiał, bo już miał stryczek na szyi, jeno że na jego szczęście Pawlik trafem nadszedł i kazał go z duszą puścić, obdarłszy do koszuli – poznał go i zaraz pobiegł dać znać dworowi.

        – Jakem się o tym dowiedział – dodał pan łowczy – ruszam czym prędzej na targ z Kozakami. Udało mi się złapać dwóch hultajów, ale Gontar jak w wodę wpadł. Całe miasteczko do góry nogami przewróciłem, ani sposobu było go znaleźć. Mając przecie podkomendnych, kazałem ich w dyby zabić: cały dzień wały mi kopią około zamku, a w furdydze nocują.

        W ostatni czwartek o 9.30 rano zadzwoniła do mnie koleżanka mieszkająca w Mississaudze i zapytała, czy chciałabym pojechać z dziećmi na polski program w Mississauga Valley Community Centre organizowany przez Federację Polek w Kanadzie Ogniwo 24. O programie czytałam wcześniej w „Gońcu”, więc stwierdziłam, że spróbujemy. Szybko się umyliśmy i o 10.15 czekaliśmy pod blokiem na Renatę, która miała nas zabrać do Mississaugi – jako że nie mamy swojego auta.

        Zapisaliśmy się na listę, uiściliśmy opłatę za zajęcia (2 dol. za jedne zajęcia, 15 dol. za całą sesję 10 spotkań). Przez pierwsze 5 minut uczestnicy jeszcze się schodzili. Gdy pani Maryla Bulzacka dała znak, że rozpoczynamy zabawy, większość dzieci od razu przybiegła do niej. Kilkoro maluchów, wśród nich również moja 2-letnia Ania, nie miało tyle śmiałości, ale na szczęście rodzice też są zaproszeni do uczestnictwa w zabawach, które wielu pamięta także ze swojego dzieciństwa.

        Był więc balonik, który przebrał miarę i pękł, był stary niedźwiedź, który chrapał i łapał, marsz z grzechotkami, zabawa z kolorową chustą edukacyjną czy zabawa orientacyjno-porządkowa „na wodzie, na lądzie”, podczas której dzieci musiały przechodzić z dywanu na zielony koc i z powrotem. Potem uczyły się wierszyka o wężu, który bardzo mi się spodobał i chciałam go zapamiętać, ale niestety mi się nie udało. Była zabawa w przechodzenie przez jezdnię w zależności od tego, które światło się świeci, a także w pociąg jadący oczywiście z daleka. Mnóstwo piosenek i ruchu. Ważne, że wszystkie zabawy i piosenki były powtarzane kilka razy, więc nawet dzieci, które przyszły na zajęcia po raz pierwszy, miały okazję się ich nauczyć. Widziałam, że mój Jacek próbował śpiewać i powtarzał ruchy pokazywane przez panią Marylę.

        Gdy już wszyscy się trochę zmęczyli, przyszedł czas na lekturę („Tupcio Chrupcio – kapryśna myszka”). Dla mojego Jacka książeczka okazała się niespecjalnie trafiona, ale to jedyna rzecz, do której mogłabym mieć jakieś zastrzeżenia.                

        Mimo to jeśli jeszcze kiedyś będę miała okazję pojechać na polski program dla dzieci, raczej nie będę się wahała. Dla dzieci, które jeszcze nie chodzą do przedszkola, to wspaniała okazja do zabawy w grupie – a tej niestety nie da się zorganizować w domu. Do tego zabawy są prowadzone po polsku. Cieszę się, widząc, jak moje dzieci uczą się czegoś nowego i wchodzą w interakcje z rówieśnikami.

        Wieczorem moja Ania zapytana o to, gdzie dzisiaj była, odpowiedziała, że w przedszkolu i że chciałaby pójść jeszcze raz. Szkoda tylko, że taki program nie jest organizowany w Toronto.

Katarzyna Nowosielska-Augustyniak